บทที่ 3 คนปากเสีย

2579 Words

เซ็ง... นี่คือความรู้สึกของสายขิมในตอนนี้ ตั้งแต่เขาปล่อยให้เธอขึ้นไปทำรายงานบนอัฒจันทร์ ตัวเองก็ถือวิสาสะลงไปเตะบอลกับพวกเพื่อนๆ จากบนนี้เธอสามารถเห็นหุ่นล่ำๆ ของเจย์อาร์และเหล่าแก๊ง 'พวกเรามันกาก' ได้อย่างชัดเจน พวกเขาเหมือนจะมีแข่งอะไรบางอย่าง แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น อันที่จริงพวกเขาสามารถยกเลิกนัดเธอได้ แต่กลับไม่ทำ และเธอก็เหมือนโดนหลอกมาทำรายงานคนเดียวโดยที่พวกเขาเอาแต่สนุกอยู่บนสนามหญ้านั่น กับลูกบอลโง่ๆ ที่ถูกแย่งกันไปมา แบบนี้มันโคตรไม่แฟร์เลย สายขิมได้แต่หัวฟัดหัวเหวี่ยงคนเดียวเพราะไม่รู้จะระบายมันกับใคร รายงานที่ทำก็แทบจะทำไม่รู้เรื่องเพราะเสียงกรี๊ดจากเหล่าบรรดาสาวๆ ที่นั่งเชียร์บนอัฒจันทร์ดังระงมไปหมด 'ก็แค่พวกผู้ชายที่แย่งลูกฟุตบอลกันปะ! ถ้าทางสมาคมชมรมซื้อบอลให้ครบทุกคนก็จะไม่มีใครมาแย่งแล้วไหม ทำไมแค่นี้คิดไม่ได้ : (' ในขณะที่กำลังก้มอ่านหัวข้อถัดไปของรายงาน กลับมีเสื้อผ้าของใครบางคนโยนมาวางไว้เก้าอี้ข้างเธอ เมื่อเงยหน้าขึ้นไปก็พบว่าเป็นคนคุ้นหน้าอย่างเจย์อาร์ ที่ในตอนนี้กำลังเปลือยท่อนบนอวดหุ่นล่ำๆ ให้สาวๆ กรี๊ดเล่น "ฝากหน่อย เสื้อเปียกแล้ว" เขาพูดโดยไม่ทิ้งช่วงให้เธอได้เอ่ยปฏิเสธ ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบน้ำที่ตั้งอยู่ใกล้เก้าอี้เธอขึ้นมาเปิดดื่ม เธอได้แต่เงยหน้ามองตามการกระทำของเขา แต่ไอ้สายตาเจ้ากรรมมันดันโฟกัสไปยังลำคอของเขาที่กระดกดื่มน้ำเปล่า ลูกกระเดือกขยับขึ้นลงเป็นจังหวะ มีมวลน้ำบางส่วนที่ไหลออกจากริมฝีปากเขา ก่อนจะไหลลงตามลำคอแกร่งที่เต็มไปด้วยเส้นเลือดปูดโปน ไล้ลงมาตามลำตัว... ตอนแรกก็ไม่ได้นึกติดใจอะไรเขาสักนิด แต่ตอนนี้คนตัวเล็กกลับลอบกลืนน้ำลายก้อนเหนียวลงคอเสียอย่างนั้น ริมฝีปากที่กำลังอ้าด่าเขางับลงไปในพริบตา ราวกับคนหาเสียงของตัวเองไม่เจอเสียอย่างนั้น เหมือนโดนดาเมจจากเขาจู่โจมเข้ามาอย่างจัง หมอนี่มันล่อลวงเธอด้วยการกระทำ พลันหัวใจที่ไม่เคยเต้นกระหน่ำกับใครมาก่อน กลับกระตุกรัวอย่างไม่ทันตั้งตัว "ทำไมขมวดคิ้วขนาดนั้น หน้าฉันมีอะไรติดอยู่เหรอ" เสียงทุ้มต่ำของเขาเรียกสติที่มีอันน้อยนิดของเธอกลับเข้าที่ คงเพราะเธอทำสีหน้าไม่น่ามอง อีกทั้งยังเผลอมองเขาด้วยความหยาบคายจากความคิดอีก แบบนี้มันใช้ไม่ได้เลย แต่เมื่อกี้เจย์อาร์มันหล่อจริงๆ อะ ทำเธอตาค้างเผลอใจเต้นเหมือนย้อนวัยไปเป็นสาวน้อยวัยแรกแย้ม ถึงแม้จะหมั่นไส้เขาแค่ไหน เธอก็ปฏิเสธไม่ได้อยู่ดีว่าหมอนี่มันหล่อเกินหน้าเกินตา "ก็...เปล่า" คนตัวเล็กชักสีหน้ากลับก่อนจะก้มหน้าก้มตา ทำทีว่าอ่านรายงานที่กองอยู่บนตักตัวเอง พลันสูดหายใจเข้าปอดหนักๆ ให้ตัวเองใจเย็นลง อากาศตรงนี้ก็ดันร้อนอีก แต่คง 'Hot' ไม่เท่าคนตรงหน้าเธอ ร่างกำยำเมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กเอาแต่ก้มหน้าก้มตา ไม่ยอมเงยขึ้นมามองเขาอีก ก็ใช้โอกาสนี้ในการก้มไปมองเธอใกล้ๆ จนได้กลิ่นเหงื่อผสมกลิ่นน้ำหอมที่ลอยเข้ามาเตะจมูก "รายงานถึงไหนแล้ว เสร็จยัง" เสียงเขาช่างทุ้มต่ำอยู่ในระยะใกล้จนคนตัวเล็กเผลอเงยหน้าขึ้นไปมองเขา ดวงตาคู่คมห่างจากเธอเพียงไม่กี่นิ้วเท่านั้น ใบหน้าขาวเนียนของเขาอยู่ในสายตาเธอ เหงื่อเม็ดเล็กผุดขึ้นตรงข้างขมับก่อนจะหยดลงปลายคางแล้วตกลงบนแก้มเนียนๆ ของเธอ "อ๊ะ!" คนตัวเล็กตกใจจนอุทานออกมาแผ่วๆ เพราะตกใจกับหยาดเหงื่อของเขา "เฮ้ย! มานี่เดี๋ยวเช็ดให้" และยังไม่ทันที่เธอจะได้ยกมือขึ้นเช็ดมัน เขากลับจับยึดปลายคางของเธอเอาไว้ ก่อนที่ร่างสูงจะขยับตัวลงมานั่งเก้าอี้ว่างข้างเธอ ปลายนิ้วเรียวยาวละเลียดปาดหยดเหงื่อออกจากผิวแก้มเนียนอย่างแผ่วเบา คนตัวเล็กที่ตั้งท่าจะเอ่ยบอกเขาว่าไม่เป็นไร ก็ได้แต่ชะงักไปกับการกระทำของเขา เพราะตอนนี้เขาอยู่ใกล้เธอมากเสียจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นร้อนที่รินรดลงบนผิวหน้า ใบหน้าหล่อเหมือนจะขมวดคิ้วในขณะที่ไล้ปลายนิ้วไปกับแก้มนิ่มๆ ของเธอ "พะ พอแล้ว ไม่ต้องเช็ดให้ขนาดนั้นก็ได้" มือเล็กจับฝ่ามือเขาดึงออกจากใบหน้าของตัวเองเบาๆ พลางเบือนหน้าหนีไปทางอื่นด้วยความประหม่า ไม่คิดว่าคนกวนๆ แบบเขาจะมีโมเมนต์แบบนี้กับเขาด้วย นึกว่าจะไม่ค่อยแคร์อะไรเสียอีก เธอเองก็ไม่เคยถูกใครปฏิบัติแบบนี้มาก่อน มันเลย... ไม่รู้สิ มันรู้สึกแปลกๆ "ร้อนเหรอ..." เพียงอึดใจเดียวเขาก็เอ่ยขึ้นอีกครั้ง คนตัวเล็กหันไปมองเขาพลางขมวดคิ้ว ถึงแม้จะอยู่ใต้หลังคาอัฒจันทร์แต่ก็ยังมีแสงอ่อนๆ จากดวงอาทิตย์สาดส่องลงมา แต่ไม่ได้ให้ความรู้สึกร้อนอะไรมากมายขนาดนั้น ว่าแต่เขาจะถามทำไมกันนะ "หือ? ก็ไม่ได้ร้อนขนาดนั้น" คนตัวเล็กเอ่ยบอกเขาไป พร้อมกับเงยหน้ามองเขา แต่กลับพบเข้ากับรอยยิ้มของเขา "แต่แก้มเธอแดงไม่รู้เหรอ หึ" แก้มเธอแดงงั้นเหรอ จริงปะเนี่ย! "อะ เอ่อ..." ว่าแล้วก็รีบยกมือขึ้นจับแก้มของตัวเองเบาๆ ก็พบว่ามันร้อนผ่าวอยู่เล็กน้อย ทั้งที่เธอไม่ได้ร้อนเลยสักนิด แต่แก้มกลับแดงระเรื่อทั้งสองข้าง นั่นมันเป็นเพราะการกระทำของเขาเมื่อครู่นี้ เจย์อาร์เมื่อเห็นคนตัวเล็กทำตัวไม่ถูก จึงได้แต่ยกมือขยี้ผมเธอเบาๆ พร้อมกับลุกขึ้นยืนเต็มความสูง "ร้อนก็ดื่มน้ำได้นะ พวกฉันแข่งบอลแป๊บเดียวเดี๋ยวมาช่วยแล้วกัน" ไม่พูดเปล่าเขายังหยิบขวดน้ำที่เขาเพิ่งจะกระดกดื่มเมื่อครู่ส่งมาให้เธออีกด้วย ทั้งที่มีขวดที่ยังไม่เปิดอีกตั้งหลายขวด แต่เขากลับส่งขวดของตัวเองมาให้เสียได้ "อ่า ขอบใจ แล้วจะเสร็..." ไม่ทันที่คนตัวเล็กจะได้เอ่ยถามเขาให้จบประโยคด้วยซ้ำ ก็มีเสียงดังของใครบางคนดังขึ้นด้านหลังเจย์อาร์เสียก่อน พร้อมกับร่างสูงของหนุ่มหล่ออีกคนที่เดินมากอดคอเขาไว้ "ไอ้เหี้ยเจย์ มึงทำอะไรอยู่เพื่อนรอนานแล้วนะโว้ยยย!" "ไอ้ติณห์กูอยู่แค่นี้มึงจะตะโกนทำเพื่อ" เจย์อาร์สะบัดแขนเพื่อนที่กอดคอเขาก่อนจะผลักอกอีกฝ่ายออกเบาๆ หยอกล้อกันตามประสาคนสนิท "กูเรียกตั้งนานเสือกไม่ได้ยิน" อีกฝ่ายเอ่ยบอกพลางเหลือบสายตามาทางเธอเล็กน้อย พร้อมกับอมยิ้มมุมปาก "กูคุยธุระอยู่เห็นปะ" "คุยธุระจริงดิ กูเห็นมาตั้งแต่มึงเดินมาทางนี้แล้ว ฮั่นแน่! หม้อหญิงเหรอมึงน่ะ" ไม่พูดเปล่าอีกฝ่ายยังส่งใบหน้าล้อเลียนมาให้เขาพร้อมกับส่งยิ้มกรุ้มกริ่มที่มองยังไงก็กวนประสาทอีกฝ่ายได้ดีเลยทีเดียว แต่ดูเหมือนเจย์อาร์จะไม่ได้สะทกสะท้านกับคำกล่าวหาของเพื่อนแต่อย่างใด ได้แต่เบะปากส่งไปให้ติณห์เท่านั้น "ใครหม้อหญิง? กูไม่ใช่มึงสักหน่อยไอ้ติณห์" ติณห์ทำเพียงแค่ยักไหล่ ไม่ได้เอ่ยค้านว่าเขาไม่ใช่คนในแบบที่พูด แต่กลับหันมาคุยกับเธอแทนเสียได้ "เธอๆ เป็นเด็กใหม่ไอ้เจย์เหรอ" เสียงทุ้มต่ำมาพร้อมกับรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม เหมือนจะออกแซวๆ กัน แต่เธอไม่ได้เป็นอย่างที่เขาบอกสักหน่อย "เปล่านะ ไม่ได้เป็น" เธอส่ายหน้าจนเส้นผมพลิ้วไหวไปตามแรงสั่นของใบหน้า สงสัยคงต้องรอชาติหน้าถ้าให้เจย์อาร์มาเป็นแฟนเธอ นิสัยแบบเขาไม่ใช่สเปกเธอสักนิด ไอ้พวกทำตัวถ่อย กวนประสาทแบบเขาไม่อยู่ในรายชื่อบุคคลที่เธออยากคบด้วยเลย "งั้นก็โคตรโชคดีเลย คนปากเหี้ยแบบไอ้เจย์นี่ไม่สมควรมีแฟนว่ะ ใครได้มันเป็นแฟนคงประสาทแดกตาย" "จิ๊! ไอ้สัตว์ติณห์ มึงก็พูดเกินไป" ร่างสูงเท้าเอวอย่างไม่พอใจเล็กน้อย ปลายลิ้นเขาดุนกระพุ้งแก้มส่งมายังเพื่อนของตัวเอง ที่บังอาจกล่าวหาเขาแบบนี้ "กูพูดความจริงคร้าบมึง ถึงมึงจะหล่อแต่ปากไม่ดี ผู้หญิงที่ไหนจะชอบ นี่กูอุตส่าห์บอกทริกมึงแล้วนะโว้ย!" "บอกกูทำไม ไม่เห็นสน" ไม่พูดเปล่ายังยักไหล่พร้อมกับส่งใบหน้ากวนๆ ไปให้ติณห์อีกด้วย "แหม! สายตามึงคิดว่ากูไม่รู้เหรอ" ติณห์เอ่ยพลางเหลือบสายตาส่งมายังเธอเล็กน้อย ก่อนจะหันกลับไปมองเจย์อาร์อย่างรู้ทัน "เงียบไปดิ ไปเตะบอลไป๊ เพื่อนเรียกแล้ว" และวินาทีนั้นที่เขาดึงคอเสื้อของติณห์แล้วลากกลับไปยังสนาม ตอนนี้เธอมองผู้ชายสองคนที่กำลังยื้อกันไปมาเหมือนมีจิงโจ้กล้ามใหญ่ๆ สองตัวกำลังต่อสู้กัน ในตอนแรกก็นึกว่าพวกเขาจะกลับเข้าสนามไปแล้วแท้ๆ แต่... "เดี๋ยวดิวะ" ติณห์รีบสะบัดตัวออกจากการควบคุมของเขา ก่อนจะเดินสาวเท้าเข้ามาหาเธออีกครั้ง แล้วหยุดอยู่ตรงหน้าร่างเล็ก สายขิมได้แต่ทำหน้าเหลอหลาเพราะไม่รู้ว่าคนตรงหน้าเธอต้องการอะไร ถึงได้ยิ้มยิงฟันให้เธอขนาดนั้น อีกทั้งสายตาเขายังมองเธอสลับกับมองเจย์อาร์ด้วยสายตากรุ้มกริ่ม "มีอะไรงั้นเหรอ" คนตัวเล็กเม้มปากเพราะคนตรงหน้าเอาแต่จ้องเธอไม่เลิก "เธอไม่ได้เป็นเด็กไอ้เจย์ใช่ปะ" เขาเอ่ยถามพร้อมรอยยิ้มจนตาหยี จนเห็นลักยิ้มบุ๋มตรงข้างแก้ม "อ่า อืม" "แปลว่าโสดอะดิ งั้นขอไลน์ได้ปะ เผื่อได้คุยกัน" ไม่พูดเปล่าติณห์ยังทำท่าว่าจะเดินเข้าไปนั่งข้างเธออีกด้วย ร่างเล็กงุนงงได้แต่นั่งนิ่งตัวแข็งทื่อ เพราะในชีวิตนี้ไม่เคยมีใครเข้ามาจีบแม้แต่คนเดียว และนี่ก็ถือเป็นครั้งแรกที่โดนขอไลน์ด้วย "เอ่อ คือว่า..." เธอที่กำลังจะอ้าปากพูดกับติณห์ แต่ก็โดนใครบางคนที่ยืนทำหน้าบอกบุญไม่รับ รีบเข้ามาขัด โดยการคว้าคอเพื่อนของเขาอีกครั้งอีกครั้ง "ไอ้ติณห์สเปกมึงไม่ใช่แบบนี้ไม่ใช่เหรอ ขอไลน์ไปก็เสียเปล่าปะ มึงไม่ได้ชอบแบบนี้สักหน่อย" เสียงนั้นออกจะถากถางติณห์อยู่ในที หมับ! "เอ้า! ไอ้คุณเจย์ มึงจะคิดแทนกูทำไม บางทีกูอยากเปลี่ยนสเปก" ติณห์ดึงแขนเจย์อาร์ออกก่อนจะส่งสายตากวนตีนไปให้เขาที่แสดงสีหน้าบูดบึ้งอย่างปิดไว้ไม่มิด ดูจากใบหน้ากวนๆ ของพวกเขาทั้งคู่ คงไม่แปลกใจที่จะเป็นเพื่อนกันได้ เพราะพวกเขาเข้ากันได้ดีเลยแหละ กวนประสาทเหมือนกันทั้งคู่ "มึงไม่ต้องเปลี่ยนน่ะดีแล้ว แบบนี้มึงอาจไม่ชอบ" เจย์อาร์เอ่ยอย่างหัวเสียก่อนจะหันมามองเธอเล็กน้อย แบบนี้อาจไม่ชอบ?! แบบนี้คือแบบไหนไม่ทราบ! อีตาบ้าเจย์อาร์! : ( "กั๊กกูเหรอมึงน่ะ" "ใครบอก ยัยนี่เฉิ่มจะตาย มึงชอบแบบเซ็กซี่ไม่ใช่เหรอวะ" เขาบอกเพื่อนไปพร้อมกับชี้นิ้วมายังคนตัวเล็กแบบไม่ปิดบังใดๆ เหอะ! เธอไม่ได้แต่งตัวเซ็กซี่ก็บังอาจมากล่าวหาว่าเธอ 'เฉิ่ม' งั้นเหรอ ปากไม่ดีเลย : ( "แบบใสๆ ธรรมชาติกูก็ชอบ มองแล้วไม่เบื่อดี" "ไอ้ติณห์มึงอย่าดิ ไปชอบคนอื่นโน่นไป : (" ใบหน้าเขาตอนนี้ดูงอแงคล้ายเด็กที่ถูกขโมยของเล่นอย่างไรอย่างนั้น อีกอย่างยังเบะปากใส่ติณห์ทำตัวเหมือนโดนเพื่อนแกล้ง "หึ! กูบอกแล้วสายตากูมันไม่มีพลาด ปากเหี้ยไม่พอยังปากหนักอีกนะมึง" รอยยิ้มมุมปากของติณห์ส่งไปให้เพื่อนคล้ายกับถูกใจที่อีกฝ่ายเผยไต๋ออกมาให้รับรู้ แต่ดูเหมือนเจย์อาร์จะทำเพียงเลิกคิ้วใส่ พลางกอดอกก่อนจะทำสีหน้าไม่รู้ไม่ชี้ใส่เพื่อนไปอีกครั้ง "กูไม่ได้ชอบสักหน่อย แค่อยากให้มึงเลือกไง" "เหรอออออออ" เสียงลากยาวแบบประชดประชันของติณห์ทำเขาได้แต่แยกเขี้ยวใส่อย่างไม่พอใจ ทุกคำพูดที่พวกเขากล่าวมานั้น มันอยู่ในหูของคนตัวเล็กอยู่ตลอด ได้ยินทุกคำที่พูดเลยด้วย แบบนี้เหมือนเอาความรู้สึกของเธอมาเล่นเลยเหอะ ไม่ขำนะโว้ย เข้ามาจีบเล่นๆ? โดนกล่าวหาว่าไม่ใช่สเปกของผู้ชาย? อีกทั้งยังโดนกล่าวหาว่าไม่เลือกบ้างที่มาจีบเธอ? ทั้งหมดนั้นทำเธอโคตรนอยด์เลย ไม่ชอบก็ไม่เห็นต้องพูดจาทำร้ายจิตใจกันนี่ "เหอะ ก็ไม่ได้อยากให้ใครมาชอบเหมือนกันนั่นแหละ โดยเฉพาะปากแบบพวกนายน่ะ" คนตัวเล็กโพล่งออกไปอย่างเหลืออด รู้สึกโกรธจนทั่วทั้งใบหน้าขึ้นซับสีแดงราวกับผลตำลึงสุก "เอ่อ..." / "เอ่อ..." "พวกนายมันแย่มาก คิดจะเล่นตลกกับความรู้สึกคนอื่นหรือไง นิสัยไม่ดี :(" ว่าแล้วก็รีบก้มหน้าก้มตาอ่านรายงาน โดนไม่เหลือบมองพวกใจร้ายอีก เพราะกลัวว่าถ้าเกิดมองพวกเขานานกว่านี้เธออาจทำตัวแย่ๆ โดยการเอาขวดน้ำปาใส่ หรือไม่ก็อาจจะเอารายงานที่กำลังทำปาใส่หน้าเขาให้รู้แล้วรู้รอด แค่อยากจะปกป้องตัวเองยังทำไม่ได้เลย นอกจากใช้ความเงียบปกป้องตัวเอง "ไอ้ติณห์ กูว่ามึงโดนเกลียดแล้วแหละ" เสียงพึมพำแผ่วๆ ดังลอดมาจากริมฝีปากเขา ร่างสูงถึงกับยืนเหงื่อตกได้แต่ลอบมองใบหน้าเศร้าๆ ของเธอ ปากเขามันไวเกินไปจริงๆ "..." ติณห์เงียบเพราะทำอะไรไม่ถูกเช่นเดียวกัน และอาจไม่ใช่แค่ติณห์ที่โดนเกลียดแต่เขานี่สิเต็มๆ เลย เพราะความปากเสียของเขาที่มันแก้ไม่หายสักที บางทีคงต้องทำตามทริกที่ติณห์บอกเขาแล้วแหละ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more