บทที่ 6 เธอจะไปหาเขาจริงๆ เหรอ

2166 Words

ติ๊ง! เสียงลิฟต์ดังขึ้นเพื่อให้คนตัวเล็กรับรู้ว่ามันได้เลื่อนขึ้นมายังชั้นที่เธอกดแล้ว ห้องที่สายป่านบอกเธอในแช็ตส่วนตัวคือชั้น 8 ห้อง 814 คอนโดนี้คงไม่ใช่คอนโดของสายป่าน แต่อาจเป็นของผู้ชายสักคนที่ชวนขึ้นมาทำเรื่องอย่างว่ากัน เมื่อประตูลิฟต์เปิด สายขิมก็รีบเดินออกจากตัวลิฟต์ทันที โดยที่มือพิมพ์บอกป่านไปด้วยว่าเธอกำลังจะถึงห้องแล้ว แต่เดินออกจากลิฟต์แค่ไม่กี่ก้าวเธอกลับได้ยินเสียงของใครบางคนดังมาจากข้างหลัง พลันขนในกายเธอกลับลุกชันขึ้นโดยไม่มีสาเหตุ เมื่อกี้เธอขึ้นลิฟต์มาคนเดียวนะ แล้วเสียงใครที่ไหนมันจะดังมาล่ะ คะ คงไม่ใช่อย่างที่คิดหรอกใช่ไหม ว่าแล้วใบหน้าสวยก็ค่อยๆ หันกลับไปมองข้างหลังอย่างใจดีสู้เสือ ทั้งที่ภายในใจเต้นกระหน่ำไปหมดเพราะความกลัว แฮ่ก~ กึก! เมื่อเห็นว่าใครกำลังหอบหายใจพลางพิงตัวเองลงกับผนังกำแพง คนตัวเล็กถึงกับเผลอถอนหายใจอย่างโล่งอกออกมา เพราะสิ่งที่เธอคิดว่าผีมันคืออีตาผีบ้าเจย์อาร์ยังไงล่ะ แต่ถอนหายใจได้เพียงไม่กี่วินาทีคนตัวเล็กก็ต้องเบิกตากว้างมองเขาด้วยความตกใจ "นี่นายวิ่งขึ้นบันไดมาเหรอ!" "ก็เออดิ แฮ่ก~ เหนื่อยฉิบหาย" เขาบ่นพลางพิงตัวไปกับผนังกอบโกยอากาศเข้าปอดยกใหญ่ นะ นี่เขาบ้าเหรอ นี่มันชั้น 8 นะไม่ใช่ชั้น 3 สักหน่อยที่จะวิ่งขึ้นมาน่ะ "ทำไมไม่รอขึ้นลิฟต์ตัวใหม่ นายบ้าเหรอ" คนตัวเล็กบ่นพึมพำอดไม่ได้ที่จะตำหนิเขา นี่มันไม่ใช่เล่นๆ เลยนะมันตั้ง 8 ชั้น คิดว่าตัวเองเป็นซูเปอร์ฮีโร่หรือไง "มันช้า เดี๋ยวไม่ทัน" เขาเอ่ยตอบพลางสูดหายใจเข้าอย่างหนัก ไม่ทัน? ไม่ทันอะไรของเขา "เพื่อนนายอยู่ชั้นนี้ด้วยงั้นเหรอ" ทำไมไม่บอกเธอตั้งแต่แรกล่ะจะได้อยู่รอ ก็เขาเอาแต่พูดกับคนอื่นจนเธอคิดว่าเขาแค่มาหาเพื่อนข้างล่างเท่านั้น แล้วทำไมต้องรีบขนาดนั้นด้วย เพื่อนเขาคงไม่หนีไปไหนหรอกมั้ง "..." ร่างสูงไม่พูดเขาทำเพียงสูดหายใจเข้าเพื่อกอบโกยอากาศเข้าปอดยกใหญ่ เหงื่อเม็ดเล็กไหลซึมไปตามขมับ จนเธอคิดว่าเขาน่าจะหอบหรือเปล่า "เจย์อาร์นายโอเคหรือเปล่า" "เหนื่อย อย่าเพิ่งถามได้ไหม" เขายกมือห้ามเธอเอาไว้ แล้วใช้มืออีกข้างเสยผมที่เปียกชื้นของตัวเองไปข้างหลังลวกๆ คนตัวเล็กที่กลัวเขาจะหอบจนหายใจไม่ทันก็รีบเดินเข้าไปใกล้ร่างกำยำทันที เพราะใบหน้าหล่อของเขามันขึ้นสีแดงนิดหน่อยจากการวิ่งขึ้นตึก 8 ชั้นด้วยความรวดเร็วเท่าความเร็วของลิฟต์ หมอนี่มันบ้าดีเดือดแท้ๆ ทั้งที่มีลิฟต์อีกตัวว่างแต่เขาก็ไม่ยอมขึ้น "เจย์ ไหวหรือเปล่า" คนตัวเล็กขมวดคิ้วมองใบหน้าหล่อที่หน้าแดงระเรื่อ ริมฝีปากเขาเผยอออกเล็กน้อย บวกกับสายตาปรือปรอยเหมือนคนจะเป็นลม เธอเองก็แทบจะทำอะไรไม่ถูกเพราะกลัวเขาจะขาดอากาศหายใจตาย "เธอ..." เขาเรียกคนตัวเล็กเสียงแผ่ว มันเบามากจนเธอต้องยื่นใบหน้าเข้าไปใกล้ๆ เพื่อจะได้ฟังในสิ่งที่เขาจะพูด แต่เจย์อาร์กลับชะงักตัวพร้อมกับเผลอกลั้นหายใจไปเล็กน้อย คนตัวเล็กที่ไม่ทันได้สังเกตก็ยิ่งขยับตัวไปใกล้เขามากกว่าเดิม จนได้กลิ่นหอมๆ ของตัวเขาที่โชยเข้ามายังจมูก เธอพยายามเอียงใบหน้าไปหาเขาเพื่อจะได้ฟังในสิ่งที่เขาพูด แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่ได้ยินเสียงเขาแต่อย่างใด "เจย์เรียกทำ..." สายขิมที่กำลังจะเอ่ยถามเขาว่าก่อนหน้านี้เรียกเธอทำไม แต่เมื่อเงยหน้าไปมองเขาในระยะประชิดก็ถึงกับลมหายใจสะดุด เพราะในตอนนี้ร่างสูงกำลังก้มมองเธออยู่ ระยะห่างระหว่างใบหน้าเธอกับเขามันใกล้กันเสียจนลมหายใจอุ่นร้อนของเขาปัดเป่าสันจมูกของเธอ ใบหน้าหล่อของเขาที่แดงระเรื่อเมื่อไม่กี่นาทีที่แล้ว ตอนนี้มันกลับแดงก่ำเสียยิ่งกว่าเก่าในยามที่เขามองใบหน้าจิ้มลิ้มของเธอ "เหนื่อยขนาดนั้นเลยเหรอ" คนตัวเล็กเอ่ยถามเสียงแผ่ว เมื่อเห็นใบหน้าที่แดงก่ำของเขา คิดว่ามันคือผลของการวิ่งจนเลือดมันสูบฉีดไปบนใบหน้าหล่อ เขาหอบหายใจแรงขึ้นในยามที่มือเล็กของเธอแตะลงบนผิวแก้มเนียนของเขา เจย์อาร์กะพริบตาปริบๆ โดยที่ไม่เอ่ยอะไรออกมานอกจากจ้องหน้าเธอ และในตอนที่คนตัวเล็กจะผละตัวออกเพราะเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าอยู่ใกล้เขามากแค่ไหน แต่ร่างกำยำกลับทำสิ่งที่เธอไม่คาดคิด โดยการซบใบหน้าลงบนไหล่ของเธอ ฟุ่บ! "อือ เหนื่อย... เหนื่อยมากเลยเธอ" น้ำเสียงที่เอ่ยบอกเธอเต็มไปด้วยความออดอ้อน ทำร่างเล็กถึงกับตัวแข็งทื่อเพราะไม่คิดว่าคนแบบเขาจะกล้าทำอะไรแบบนี้กับเธอ ยิ่งน้ำเสียงอ้อนของเขาคำนั้น ทำเธอแทบจะไปไม่เป็น หัวใจไม่รักดีมันเผลอเต้นกระหน่ำอีกครั้ง "เธอเล่นขึ้นมาก่อนแบบนี้ จะให้ฉันทนรอลิฟต์ได้ไงวะ..." "หือ? นายว่าไงนะ" เพราะน้ำเสียงของเขามันอู้อี้อยู่ตรงไหล่ทำให้เธอไม่สามารถจับใจความที่เขาสื่อออกมาได้ แต่ถามไปก็แค่นั้นเพราะเขาไม่ได้เอ่ยตอบเธอ "โอเคยังเนี่ย...ฉันมีธุระนะ" เวลาผ่านไปเกือบสองนาที คนตัวเล็กจึงเอ่ยถามเขาอีกครั้ง เธอไม่ได้มีเวลามากพอจะให้เขาซบอยู่แบบนี้ได้นานหรอกนะ เธอต้องเอาของไปให้สายป่าน แต่เขากลับทำน้ำเสียงออดอ้อนเธออีกครั้ง "ยัง... ยังไม่หายเหนื่อยเลย พาลงไปหน่อยดิ" ใบหน้าหล่อถูไถอยู่ตรงไหล่เล็ก ก่อนที่ปลายจมูกโด่งๆ จะปัดผ่านซอกคอหอมๆ ของเธอ "งั้นเดี๋ยวฉันโทรเรียกพี่รปภ. ให้ขึ้นมารับแล้วกัน" เธอเองก็ไม่ได้แรงเยอะขนาดแบกผู้ชายตัวใหญ่แบบเขาได้นี่นา แล้วอีกอย่างเธอต้องเอาของไปให้เพื่อนด้วย คงไม่มีเวลาพาเขาลงไปข้างล่างหรอกนะ "แม่งอย่างใจร้ายเลยว่ะ : (" ร่างกำยำเอ่ยอย่างตัดพ้อ พร้อมกับผละตัวออกจากไหล่เล็ก ก่อนจะยืดตัวขึ้นเต็มความสูงแล้วจ้องเธอด้วยสีหน้าบูดบึ้งเล็กน้อย อย่างกับเด็กเลย... "เพื่อนนายอยู่ห้องไหน เดี๋ยวไปตามให้ก็ได้ถ้าจะรีบขึ้นมาขนาดนั้นน่ะ" ไม่รู้ว่าเพื่อนหรือคนอื่นกันแน่ที่เขารีบขึ้นมาหาขนาดนี้น่ะ คงไม่ได้นัดผู้หญิงที่ไหนหรอกใช่ไหม แต่ถึงจะนัดมาจริงๆ ก็คงไม่เกี่ยวกับเธอสักหน่อย หมอนี่หล่อขนาดนี้จะมีผู้หญิงกี่คนก็คงไม่แปลกอะไร "แล้วเธอล่ะ จะรีบไปหามันจนไม่รอให้ฉันขึ้นลิฟต์บ้างเหรอ ใจร้ายฉิบหาย" เจย์อาร์เอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ตัดพ้อคล้ายจะไม่พอใจเท่าไหร่นัก เหมือนจะหงุดหงิดที่เธอไม่ยอมรอเขา แบบนี้เหมือนโยนความผิดมาให้เลยเหอะ "อ้าว...ก็นายคุยกับเพื่อนอยู่ ฉันก็คิดว่านายอาจเจอเพื่อนแล้วน่ะสิเลยไม่รอน่ะ" เขาก็ไม่ได้บอกว่าจะขอไปด้วยสักหน่อย ใครจะไปรู้ล่ะ "คนที่เธอมาหามันคงสำคัญมากเลยสินะ : (" เขาเอ่ยเสียงแผ่วคล้ายจะเหน็บแนมเธออยู่กลายๆ อะไรของเขาเนี่ย เธอแค่เอาของมาให้เพื่อนเองนะ "เออดิ ไม่งั้นจะมาเหรอ" ก็ป่านเป็นเพื่อนคนเดียวของเธอในตอนนี้ จะว่าสำคัญไหม... ก็สำคัญแหละ มั้งนะ... "โห~ แม่ง... : (" แต่เขากลับทำสีหน้าอมทุกข์พลางขมวดคิ้วมุ่นจนแทบจะผูกกันเป็นปมอยู่แล้ว อีกทั้งยังยกมือขึ้นลูบใบหน้าตัวเองแรงๆ คล้ายคนกำลังระงับอารมณ์บางอย่างของตัวเอง นี่เขาหงุดหงิดอะไรเธอเนี่ย : (ลิฟต์ก็มีหลายตัวถ้าจะโกรธที่เธอไม่รอก็เกินไปแล้ว "แล้วนี่ทำไมนายต้องหงุดหงิดขนาดนั้นด้วย ลิฟต์ตัวถัดไปก็มี" "ก็ไม่ได้อยากรอลิฟต์ตัวอื่นปะ อยากขึ้นตัวเดียวกับเธอไม่ได้เหรอ" เจย์อาร์พูดพร้อมกับเท้าสะเอวมองเธออย่างหัวเสีย แต่ไม่ทันที่คนตัวเล็กจะได้เอ่ยอะไรตอบไป เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง จนต้องเบือนใบหน้าออกจากเขา ก่อนจะล้วงมือเข้าไปรับโทรศัพท์ Rrrrrrrrrrrrrr. 'สายป่าน' โอ๊ยยย! ถ้าจะรีบใช้ขนาดนั้นทำไมไม่ไปซื้อเองเนี่ย! ถึงจะบ่นไปแบบนั้นแต่คนตัวเล็กก็รีบรับโทรศัพท์แล้วกรอกเสียงลงไปทันที "อืม อยู่ชั้น 8 กำลังจะถึงห้องเปิดประตูรอเลยก็ได้นะ" เมื่อกดวางคนตัวเล็กก็รีบหันตัวไปอีกทางทันที โดยเลือกที่จะหยุดเถียงกับเจย์อาร์ เพราะไม่อย่างนั้นเธอคงไม่ได้ไปไหนแน่ๆ แต่ไม่ทันที่จะได้ก้าวเดินไปไหนจากตรงนั้นด้วยซ้ำ ฝ่ามือแกร่งของเขากลับคว้าข้อมือเล็กของเธอเอาไว้ หมับ! "หือ?" สายขิมครางในลำคอ พร้อมกับหันกลับไปมองใบหน้าหล่อๆ ของเขา พลางขมวดคิ้วมุ่นอย่างงงๆ "เธอจะไปหาเขาจริงเหรอ" ร่างสูงเอ่ยเสียงแผ่ว พร้อมกับฝ่ามือที่กระชับข้อมือของเธอโดยที่ไม่ยอมคลายแม้แต่น้อย "อะไรของนายเนี่ย" "จะไปจริงดิ" เขาเอ่ยขึ้นอีกครั้ง ดวงตาคู่คมที่เขาจ้องมายังเธอเต็มไปด้วยความกังวล เหมือนเขากำลังคิดอะไรบางอย่างในหัว เมื่อครู่ยังทำหน้ารั้นๆ ใส่เธออยู่เลย แต่ทำไมตอนนี้ต้องทำสีหน้าเศร้าเหมือนลูกหมากำลังจะถูกเจ้าของทิ้งด้วยล่ะ "..." สายขิมแทบจะหาคำพูดไม่เจอ เพราะไม่เคยเห็นเขาทำสีหน้าเศร้าแบบนี้มาก่อน "จะไปหาเขาจริงๆ เหรอ..." น้ำเสียงสั่นๆ ของเขาเอ่ยขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับใบหน้าที่เหมือนมีหูลู่ลงราวกับคนอกหัก "อะ อืม ก็เขาโทรมาตามแล้ว..." คนตัวเล็กเอ่ยบอกเขาไปเสียงแผ่วเช่นเดียวกัน และเป็นจังหวะเดียวกับประตูห้องที่อยู่ไม่ไกลถูกเปิดออก พร้อมกับการปรากฏตัวของผู้ชายคนหนึ่งที่เดินออกมา "..." เจย์อาร์มองตามสายตาเธอ พร้อมกับเม้มปากแน่น ก่อนจะค่อยๆ ปล่อยข้อมือบางออก สายขิมมองเขาที่ก้มหน้าลงมองพื้นอีกครั้ง ก่อนจะรีบเดินไปทางห้องนั้นที่มีผู้ชายหน้าตาหล่อเหลา เขาคนนี้คงเป็นแฟนของสายป่าน หรือไม่ก็... ของเล่นแก้เหงา "อะนี่ คราวหลังบอกป่านด้วยนะว่าไม่รับซื้อให้แล้ว อยากนอนกับใครก็ไปซื้อเองแล้วกัน ครั้งนี้ครั้งสุดท้ายที่จะทำให้แล้ว" คนตัวเล็กรีบยื่นกล่องถุงยางไปให้ชายหนุ่มตรงหน้า หมอนี่รับไปพร้อมกับยกมือขึ้นเกาแก้มของตัวเองเบาๆ อย่างเก้อเขิน คงอายละมั้งที่ฝากซื้อของแบบนี้กับผู้หญิงแปลกหน้า "อ่า ขอโทษนะ พอดีเราไม่มีรถ และคงไม่มีคราวหลังแล้วแหละ วันไนต์สแตนด์น่ะ" เขายิ้มให้เธออีกครั้งก่อนจะรีบเข้าห้องไปทันที "เฮ้อ~" สายขิมลอบถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะหันกลับไปมองยังทางเดินที่มีใครบางคนกำลังเดินก้มหน้ากลับไปยังลิฟต์ ชีวิตมันจะสิ้นหวังอะไรขนาดนั้นกันพ่อคุ้นนน... เธอหมายถึงเจย์อาร์น่ะ... หมอนั่นทำตัวเหมือนคนโดนทิ้ง แต่ใบหน้าเศร้าๆ ของเขาเมื่อครู่มันดูน่าเอ็นดูจัง หมายถึงเหมือนลูกหมาน้อยโดนทิ้งน่ะ ว่าแล้วคนตัวเล็กก็รีบกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปหาเขาทันที หมอนี่เหมาะจะทำตัวกวนตีนมากกว่าทำตัวเศร้าน่ะนะ ไม่รู้ทำไมถึงไม่อยากเห็นเขาเศร้าขนาดนี้ มันรู้สึกจุกๆ อยู่ในอกยังไงไม่รู้ และในตอนที่เขากำลังเดินเข้าไปในลิฟต์นั้นคนตัวเล็กจึงตัดสินใจตะโกนเรียกเขาไว้... "เจย์ รอด้วย!!"

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more