จินเยว่มองหาพี่เลี้ยงที่รอให้เดินเข้ามา แต่ดูท่าแล้วคงจะไม่กล้าเข้าใกล้ผู้ที่ตนหมายถึงเป็นแน่ ซือหลางมองหน้าคนตัวเล็กที่เอาแต่มองออกไปด้านนอกจึงเอ่ยถาม
“มีสิ่งใดหรือ”
“น้องรอพี่ชิงหมิงเจ้าค่ะ อยากให้นางมาทานด้วย ได้หรือไม่เพคะองค์ชาย”
“ได้สิทำไมจะไม่ได้ล่ะ ให้ข้าเรียกหรือไม่”
หยวนปิงเอ่ยขึ้นทันที ทำเอาทุกคนที่นั่งอยู่ถึงกับนึกขันกับท่าทางของบุรุษที่มิเคยสนใจอิสตรี
“หม่อมฉันเรียกเองดีกว่าเพคะ”
จินเยว่เดินออกไปเรียกพี่เลี้ยงของตน ไม่นานชิงหมิงก็เข้ามาพร้อมกับเดินก้มหน้าเพราะมิกล้ามองผู้ที่นั่งอยู่
“พี่มานั่งข้างข้า ทานอาหารด้วยกัน”
“ไม่เป็นไรเจ้าค่ะฮูหยิน ข้าน้อยออกไปทานนอกเรือนกับพวกพี่ทหารได้”
“ผู้เป็นนายสั่งสิ่งใดก็ทำตามสิ จะเรื่องมากทำไมกัน”
ทุกคนต่างหันกลับมาที่องค์ชายรองอีกครั้ง หยวนปิงเอ่ยไปแล้วก็อดที่จะโกรธตนเองไม่ได้ แค่อยากให้อีกคนนั่งทานข้าวด้วยเท่านั้น แต่เพราะมิเคยพูดค
