ผ่านไปหนึ่งวันหลังจากทุกคนเดินทางเข้าเมืองเจี้ยง เจ้าเมืองและเทียนหยางต่างก็รับรู้ถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น และยินดีที่จะรับคำสั่งจากองค์ชายทั้งสองพระองค์
“เช่นนี้ฝ่าบาลจะยังปลอดภัยดีหรือไม่พะย่ะค่ะ”
“ข้าเองก็มิอาจรู้ได้ จากนี้เราต้องรีบจัดการกับโจรให้สิ้นซาก เพื่อให้ซือหลางนำผลงานกลับสู่เมืองหลวง”
“องค์ชายคิดเช่นนั้นหรือพะย่ะค่ะ กระหม่อมคิดว่าถึงได้หัวโจรกลุ่มนี้ไป ก็มิอาจคาดหวังได้ว่าจะเข้าเมืองได้อย่างปลอดภัย เพราะสิ่งที่พวกมันต้องการคือสังหารพวกเราให้สิ้นเสียมากกว่า”
“เจ้าคิดเช่นนั้นหรือซือหลาง”
หยวนปิงหันกลับมาถามญาติผู้น้องของตน ก่อนที่แม่ทัพหนุ่มจะเอ่ยถึงสิ่งที่คนรักเล่าให้ฟัง
“ภายในป่าพวกมันตั้งใจที่จะสังหารเรา โดยการวางกลไกลยิงอาวุธราวกลับต้องการสังหารมิให้เหลือ เช่นนี้ต่อให้เราทำการสำเร็จ เมื่อเดินทางกลับก็คงมีกลุ่มคนเช่นนี้รออยู่ตลอดเส้นทางเป็นแน่”
“เช่นนั้นเจ้าคิดว่าเราควร
