จินเยว่ยังคงออกสำรวจไปทั่วบริเวณ ทำเอาซือหลาง อดที่จะเป็นห่วงไม่ได้ แต่ก็ไม่รู้ต้องตามหาที่ใด
“กลับมาจะจับตีเสียให้เข็ด เหตุใดถึงไปไม่บอกกล่าวเช่นนี้ ไม่รู้หรือว่ามีคนเป็นห่วง”
แม่ทัพหนุ่มยืนเอ่ยถึงคนที่ออกไปนานแล้ว แต่ยังไม่กลับมาเสียที ชิงหมิงได้แต่ยืนยิ้มมองอยู่เช่นนั้น เพราะฮูหยินออกไปครานี้นานเกินไปกว่าทุกครั้ง
“หรือว่านางจะเจอกับกลุ่มโจร”
หยวนเหอเอ่ยบ้าง ทำเอาซือหลางยิ่งอดเป็นห่วงไม่ได้
“ถึงจะเจอกับพวกมัน แต่ข้าก็เชื่อว่านางคงเอาตัวรอดได้ เจ้าอย่าเป็นห่วงฮูหยินไปเลย จินเยว่มิใช่คนธรรมดาเช่นเรา อย่างไรก็มิมีใครจับได้อยู่แล้ว”
หยวนปิงเอ่ยก่อนจะเดินเข้าไปยืนข้างชิงหมิง
ทำเอาหญิงสาวถึงกับตัวหดลงทันที เพราะรู้สึกเขินอายที่บุรุษรูปงามใกล้ชิดถึงเพียงนี้ ซึ่งหยวนปิงเองก็รู้ดีว่าอีกคนรู้สึกเช่นไร แต่เพราะมิเคยพอใจสตรีมาก่อน ทุกอย่างจึงทำตามใจตนเสียทั้งหมด
“ออกไปเดินเล่นกับข้าหน่อยเถอะ
