สายของอีกวันทุกคนก็ออกปฎิบัติหน้าที่ของตน รวมถึงเฟิ่งหลันและจินเยว่ที่ออกไปตั้งแต่เช้า หยวนเหอรู้สึกหงุดหงิดที่อีกฝ่ายเอาแต่หลบหน้าตั้งแต่เมื่อวานแล้ว ต่างจากญาติผู้น้องที่อารมณ์ดีเพราะเมื่อคืนภรรยาตัวน้อยทำเอาเขาโล่งจนหน้าตาสดใส
“เจ้ามิห่วงฮูหยินบ้างหรือ ปล่อยออกไปแต่เช้าเช่นนี้”
“เหตุใดต้องกังวล นางเก่งกาจถึงเพียงนั้น”
ซือหลางตอบแล้วก็เดินยิ้มไปที่หน้าหมู่บ้าน เพราะมีคนของตนและหยวนเหอจากหน่วยเกราะดำรออยู่
“พร้อมแล้วก็ออกเดินทางกันได้เลย”
“กลับไปที่ค่ายก่อนใช่หรือไม่ท่านแม่ทัพ”
จินถงเอ่ยถามเมื่อขึ้นนั่งบนหลังม้าแล้ว
“อืม เราจะหารือกับรองแม่ทัพเสียก่อน อย่างไรก็ระวังตัวกันให้มาก ชาวอาทิตย์อุทัยอาจจะซุ่มอยู่ใกล้ค่าย”
เมื่อได้ยินคำสั่งทุกคนก็เริ่มบังคับม้าออกเดิน แม่ทัพหนุ่มหันกลับมามองบิดามารดาและไทเฮาที่ออกมาส่งทุกคนไปชิงบัลลังก์กลับคืน
“เจ้าสองคนดูแลตัวเองให้ดี อย่าลืมว่าราชวงศ์เ
