หยวนเหอพาคนตัวเล็กกลับมายังตำหนักของตน ที่มิมีสนมอยู่ในตำหนักเช่นแต่ก่อน เมื่อมาถึงก็พาเข้าห้อง แล้วก็เอาแต่จ้องใบหน้างามนี้ไม่ลดละ
“ท่านอ๋องมีสิ่งใดสงสัยในตัวหม่อมฉันหรือเพคะ”
เป็นเฟิ่งหลันเองที่อดไม่ได้เมื่อยังเห็นอีกคนนิ่งเงียบ หากแต่ก็มิกล้าสบตากับอีกคนที่จ้องมองราวกับจะกลืนกิน
“ข้าแค่อยากมองให้มั่นใจว่าเจ้าคือสตรีในฝันของข้า”
“ท่านอ๋องฝันถึงสตรีใดกันเจ้าคะ ถึงได้คิดว่าจะกลายมาเป็นหม่อมฉันได้”
“หึ ปากของเจ้านี่ช่างถกเถียงเก่งจริงๆ ก่อนนี้ข้าทำเรื่องที่ไม่ควรกับเจ้า ข้าขอโทษ”
เสียงหนักแน่นเอ่ยขึ้นพร้อมทั้งรู้สึกเช่นนั้นจริงๆ ทำเอาเฟิ่งหลันนิ่งไปก่อนจะส่งยิ้มให้คนตัวโต
“เรื่องก็ผ่านมาแล้ว อย่าเก็บมาใส่ใจเลยเพคะ จากนี้หากพระองค์มิสั่งกักหม่อมฉันอีก เราก็จะอยู่ร่วมกันได้อย่างมีความสุขทั้งสองฝ่าย”
“จริงที่สุด จากนี้ข้าอยู่ที่ไหนเจ้าก็ต้องอยู่ที่นั่น และเจ้าจะเป็นชายาข้ามิใช่สนมอีกต่
