หลังจากทานอาหารเสร็จพร้อมกับความเงียบที่เกิดขึ้น ทั้งสองก็ออกมานั่งเล่นที่สวน พร้อมกับแขกที่มาเยี่ยมอย่างหยวนเหอและเฟิ่งหลัน ที่รู้ข่าวว่าแม่ทัพนั้นตื่นขึ้นมาตั้งแต่เช้าแล้ว แต่เพราะมัวแต่ติดราชกิจจึงมาช้า
“ข้าคิดว่าเจ้าจะนอนมิตื่นเสียแล้ว เมื่อวานปลุกเท่าไหร่เจ้าก็ไม่รู้สึกตัวเลย ข้านี่ห่วงเจ้าจริงๆ”
หยวนเหอเอ่ยพร้อมกับนั่งลงข้างญาติผู้น้อง
“กระหม่อมแค่เหนื่อยเท่านั้นพะย่ะค่ะ ฝึกทหารทุกวัน”
“แค่นั้นก็ดี ว่าแต่เจ้าให้จินเยว่อยู่ที่นี่หรือ”
หยวนเหอเอ่ยพร้อมกับมองไปยังสองพี่น้องที่นั่งเล่นใต้ต้นพุทรา ก่อนจะชะงักเพราะคำตอบของอีกคน
“นางเป็นคนของกระหม่อม จะให้ไปอยู่ที่ใดได้”
ซือหลางเอ่ยออกมาเสียงเรียบ
“คนของเจ้า หมายความว่าอย่างไร อย่าบอกว่าเจ้าล่วงเกินนางไปแล้วนะ ทั้งที่”
นัยน์ตาคมหันกลับมายังญาติผู้พี่ทันที ทำเอาหยวนเหอชะงักกับสิ่งที่ตนจะเอ่ยขึ้นเมื่อนึกได้
“ทั้งที่อะไรพะย่ะค่ะ”
แม
