จากวันที่ไป่เอ๋อร์ได้สามเดือนวันนั้นก็ผ่านมาจนสี่ขวบวันนี้ เด็กน้อยที่โตเกินตัวอย่าง ลู่ไป่หลาน บัดนี้ตัวโตราวกับเด็กเจ็ดขวบก็มิปาน
“ท่านพ่อวันนี้ข้าอยากไปที่ค่ายทหารด้วย”
“ขอแม่เจ้าหรือยัง”
“ไยท่านต้องเอ่ยเช่นนี้ทุกครั้ง เป็นถึงแม่ทัพใหญ่แห่งแคว้นแต่กลับกลัวภรรยาตนที่ตัวเล็กแค่นี้เอง”
ด้วยความไร้เดียงสาทำเอาไป่เอ๋อร์เอ่ยออกมาต่อหน้าบ่าวไพร่ในจวน โดยมิได้คิดว่าบิดานั้นจะอับอายหรือไม่ แต่แม่ทัพก็มิได้ตำหนิบุตรชายเลยสักนิด
เพราะมันจริงอย่างที่เจ้าลูกชายตัวดีเอ่ยนั่นแหละ มีใครจะไม่เกรงกลัวฮูหยินตนบ้าง หากรู้ว่านางมาจากที่ใด
แต่สำหรับตนนั้นมันมิใช่ความกลัว แต่เพราะรักมากต่างหากถึงได้ยอมทุกอย่างเช่นนี้ สองคนสนิทนึกขันกับคำพูดของคุณชายน้อย ก่อนจะเอ่ยขึ้น
“หรือคุณชายมิกลัวท่านแม่ขอรับ”
“คนเช่นข้ามิกลัวผู้ใดทั้งนั้น หากโตขึ้นข้าจะมิให้สตรีใดเป็นใหญ่เหนือได้”
น้ำเสียงหนักแน่นเอ่ยออกมาจากปา
