ใครจะกลับมา

1337 Words

ใบหน้าด้านชาถึงกับกระตุก เมื่อได้ยินอีกฝ่ายพูดแบบนั้นก็ถึงกับจี๊ด! จี๊ดมากพ่อเอ้ย! “เหอะ ฉันก็ไม่ได้อยากเจอเธอนักหรอก มันบังเอิญแค่นั้นแหละ” อวัยวะทุกส่วนบนใบหน้าของเขาฉายชัดว่ากำลังหงุดหงิดขั้นสุด น้ำค้างที่นั่งข้างหันมาอีกทีก็มีสะดุ้ง ปกติหน้าเขาก็บูดเป็นข้าวข้ามคืนแล้ว เวลานี้แทบจะดูไม่ได้ “ชิ!” เขาโมโหทั้งยังน้อยใจ อุตส่าห์ยื่นมือเข้ามาช่วยเพราะกลัวเธอเป็นลม อากาศก็ร้อนแดดก็แรง ถึงแม้เขาจะเกลียดเธอก็เถอะ พูดจาไม่ดีบ้างแต่เธอก็ไม่ควรมาไล่เขาขนาดนี้นี่ คนที่ควรถูกไล่ควรจะเป็นเธอมากกว่า น้ำค้าง!! “ตอนพี่อยู่กรุงเทพสบายดีไหมจ๊ะ?” เธอเห็นเขาดูท่าไม่ดีจึงเปลี่ยนเรื่อง แต่อีกฝ่ายกลับยังมีอารมณ์ค้าง ตอบกลับเธอแบบตรงกันข้ามกับความเป็นจริง หนำซ้ำยังใช้น้ำเสียงที่ไม่น่าฟังเท่าไรนัก “สบายสุด ๆ ชีวิตฉันดีมาก” แต่แปลกมากที่น้ำค้างกลับยิ้มน้อย ๆ ราวกับว่าดีใจเหลือเกินที่เขาหนีไปทำใจที่กรุงเทพแล้วเป็นเรื่องดี เหอะ! เธอคงสะกดคำว่าประชดไม่เป็นสินะ “แล้วลูกเมียพี่ไม่มาด้วยหรือจ๊ะ?” เธอยังคงถามต่อด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม แม้ใจจะสั่นอยู่บ้างทว่าเธอกลับไม่แสดงออกให้เขาเห็น “ไม่มี!!” เขาพูดออกไปตรง ๆ ทั้งยังเหมือนจะงับหัวเธอซะงั้น ถามคำถามที่มีสาระหน่อยเถอะ ขอร้อง! เขาโมโหจะตายห่าอยู่แล้วเธอยังจะมายิ้มอีก! “พี่พูดจริงหรือจ๊ะ?” ร่างบางข้างกายเอ่ยอย่างคนตื่นเต้น คงจะหัวเราะเยาะเขาล่ะสิที่ป่านนี้ยังไม่มีเมีย ก็ใครใช้ให้เธอเป็นคนสร้างบาดแผลในใจให้เขาล่ะ ฝังใจฉิ_หาย! แฟนจะไปแต่งงานกับเพื่อนสนิท ไม่เป็นบ้าแก้ผ้าเดินตามถนนก็บุญหัวแค่ไหนแล้ว “หน้าฉันเหมือนคนโกหกหรือไง ฉันไม่ใช่เธอนะน้ำค้าง” “หนูก็ไม่เคยโกหกพี่นะ” แต่ในตอนนั้นหนูแค่พูดไม่ได้แค่นั้นเอง… น้ำค้างพูดจบก็ไม่รอมองหน้าคนนั่งข้าง เธอกลัวตัวเองจะเผลอแสดงส่วนที่อ่อนแอออกไปให้เขาเห็น ที่เธอบอกว่าขอให้เขาและเธอเจอกันน้อยลง ก็เพราะกลัวว่าอีกฝ่ายมีครอบครัวแล้วมันอาจจะไม่ดีเท่าไหร่ เธอไม่คิดเรียกร้อง ไม่คิดต้องการสิ่งใดจากเขา เพราะเมื่อก่อนเป็นคนในครอบครัวเธอเองที่เห็นแก่ได้ ทำให้เขาต้องเจ็บปวดและเสียใจ เธอโทษตัวเองมาตลอดที่ไม่สามารถตัดสินใจได้ เป็นเธอที่ควรชดใช้ให้เขา หากทำไม่ได้ก็ยิ่งไม่ควรพาเขามายุ่งยากลำบาก “เหอะ!” เสียงหัวเราะในลำคอ แต่ทว่าหน้ากลับบึ้งตึงขั้นสุด “...” “...” ไร้เสียงพูดคุย ภายในรถเริ่มเต็มไปด้วยบรรยากาศน่าอึดอัด เธอก็หันหน้าออกด้านนอก ส่วนเขาก็ได้แต่ฮึดฮัดในใจ อยากหมุนศีรษะคนตัวเล็กให้หันมามองหน้าตัวเองก็ทำไม่ได้! มองทำไมข้างนอก มองเขานี่! และสิ่งที่ทำให้เขาหงุดหงิดเพิ่มมากขึ้นเป็นเท่าตัว ก็เพราะคนข้างกายแสดงออกชัดว่าสนใจคนในบ้านที่เขากำลังจะขับผ่าน เธอยืดตัวเอาหน้าแนบกระจกมองผ่านออกไปยังด้านนอก ดูตื่นเต้นดีใจซะเหลือเกินเมื่อถึงบ้านไอ้ก้อง! ไอ้ห่ารากนั่น!! “อยากเจอหน้ามันมากหรือไง” “พะ พี่!” น้ำค้างตกใจหันขวับ เมื่อจู่ ๆ คนขับก็ลดกระจกลงโดยไม่บอกกล่าว แถมยังหยุดรถตรงหน้าบ้านของก้องพอดิบพอดี ทำเอาเธอหน้าซีดทันที เธอไม่ได้อยากให้เขาจอด ให้ชาวบ้านเห็นว่าเธอกับเขามาด้วยกัน “อยากดูมันก็ดูให้เต็มตา” เขาประชดเธอนั่นแหละ เขาคิดว่าเธอต้องยังอาลัยอาวรกับไอ้ก้องผัวเก่าเธอเป็นแน่ ถึงได้ทำท่าทีตื่นเต้นขนาดนั้น ขนาดเขานั่งข้างยังแสดงออกชัด แต่เขาจะโมโหทำไมเล่า! ก็ไม่ได้เป็นอะไรกันนี่จะโมโหไปเพื่ออะไร? “พี่กล้าคือ_” “เข้าในเมืองมาเหรอน้ำค้าง?” น้ำค้างยังไม่ทันพูดอะไรต่อก็มีเสียงหญิงท้องแก่เอ่ยทักขึ้น คนที่เอ่ยทักทายเธอคือ‘พี่จอย’ เมียของพี่ก้อง น้ำค้างไม่กล้าเสียมารยาทจึงหันไปยิ้มตอบด้วยท่าทีสดใสร่าเริง “ใช่จ้ะพี่จอย ไปซื้อของให้ลูกมาน่ะจ้ะ” น้ำค้างยิ้มกว้าง แต่เพียงไม่นานก็ต้องหุบยิ้ม เมื่อจู่ ๆ ก็ถูกยิงคำถามเข้าจัง ๆ จนหน้าเปลี่ยนสี “กลับมาอยู่ด้วยกันแล้วเหรอน้ำค้าง?” คำถามนั้นคนที่ถามคือแม่พี่ก้องที่ยื่นหน้าออกมาพอดี ไม่นานพี่ก้องที่ได้ยินเสียงพูดคุยก็รีบเดินออกจากบ้านตามมา ท่าทางดูตกใจไม่ใช่น้อย จะไม่ให้ตกใจได้อย่างไรเล่า! ใครจะคิดว่าภาพนี้จะเกิดขึ้นได้นี่ กล้ามากับน้ำค้าง คนไม่อึ้งก็ลองดูสิ “อะ เอ่อ…เปล่า ๆ จ้ะ พี่กล้าอาสามาส่งน่ะ” น้ำค้างตอบตามความจริง เธอกับเขาคงไม่มีวันนั้นแล้ว ต่อให้เขาจะไม่มีครอบครัว ไม่มีลูกเมียที่รอเขาอยู่กรุงเทพ แต่ทว่าเรื่องก่อนหน้าก็คงทำเขาเกลียดเธอเข้าไส้ไปแล้ว “กลับมางั้นเหรอ? ใครมันจะกลับมารักผู้หญิงแบบนี้วะ เหอะ” เสียงหัวเราะที่เหมือนจะเย้ยหยัน แต่ฟังดูดี ๆ กลับเหมือนกำลังตัดพ้อซ้ำยังเหมือนกำลังต่อสู้กับใจตัวเองอยู่ “…” น้ำค้างได้ยินเต็มหู เขาเป็นคนเสียงดังอยู่แล้ว แต่แน่นอนว่าเขาไม่ได้พูดดังจนคนที่อยู่ด้านนอกได้ยิน น้ำค้างกลืนน้ำลายอย่างฝืดเคือง เธอยังคงฝืนยิ้มให้พี่จอยพี่ก้องและแม่พี่ก้อง ก่อนจะโบกมือลาและกล้าเองก็ขับรถออกมาจากตรงนั้น เขาไม่อยากอยู่นานนักเพราะเขาไม่กินเส้นกับก้อง ไอ้เพื่อนรักหักเหลี่ยมที่ล่อเมียเขา ไม่สิ เคยล่อต่างหาก เพราะตอนนี้ทั้งคู่น่าจะเลิกกันแล้ว แถมคนที่ท้องแก่นั่นก็คงจะเป็นเมียใหม่มันล่ะสิท่า “จะลงไปซื้อของไหม?” เป็นเขาที่เอ่ยถามเอง แต่กลับดูท่าหงุดหงิดไม่หาย หน้าบึ้งตึงอยู่ตลอดเวลา “ไม่ล่ะจ้ะ ฉันจะไปเอาของที่นาก่อนแล้วค่อยกลับมาซื้อตอนมารับต้นไผ่ก็ได้จ้ะ” น้ำค้างตอบเขาแต่ไม่ยอมมองหน้า มือเรียวบีบกันแน่นจนเหงื่อซึม เธอกำลังคิดบางสิ่งบางอย่างในหัว แต่กลับพูดอะไรออกไปไม่ได้ “กลัวคนถามว่ากลับมาอยู่กับฉันล่ะสิ?” เขาชิ่งเปิดเรื่องก่อนเลย แม้จะจี๊ดในใจก็เถอะ แต่เขาก็อยากรู้นี่ “น้ำค้างไม่กลัวหรอกจ้ะ คนก็ถามไปอย่างนั้น กลัวแต่พี่จะคิดมากเอาน่ะจ้ะ” ดวงหน้าหวานหันกลับมาส่งยิ้มให้เขา รอยยิ้มนั่น! บ้าเอ้ย เดี๋ยวหักเข้าข้างทางแม่ง! “คนแบบฉันไม่คิดมากเรื่องเธอหรอก คนถามฉันก็จะบอกตรง ๆ ว่าฉันไม่กลับมาเอาเธอเด็ดขาด ชาตินี้ชาติหน้าฉันก็จะไม่เอา” เขาพูดผิดไปหน่อย ชาตินี้เขาเคยเอาแล้ว เอาไปหลายทีด้วย แต่หมายถึงว่านับจากนี้จนถึงชาติหน้าเขาจะไม่เอาผู้หญิงแบบเธอกลับเข้ามาในชีวิตอย่างแน่นอน “อึก~” เสียงสะอึกจากคนตัวเล็กข้างกาย เธอฝืนกลืนก้อนความเจ็บปวดที่จุกแน่นมาถึงคออย่างยากลำบาก แต่ทว่ากลับไม่แสดงออกให้เขาเห็น

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more