“เจ้ากล้าอย่างไรปฏิเสธข้าเช่นนี้ หรืออยากเก็บร่างกายให้ไอ้ชู้ของเจ้าเชยชม แต่กว่าจะถึงเวลานั้นมันคนนั้นคงไม่ต้องการเจ้าแล้วกระมัง”
คำพูดโหดร้ายกับสีหน้าแข็งกระด้างทำให้มาราตีพยายามดิ้นหนี เขาเห็นอาการต่อต้านก็เคืองแค้นจุกที่อก ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงไม่พอใจเมื่อเห็นหญิงสาวเอ่ยถึงชายอื่น มือใหญ่กระชากชุดบางเบาออกจากร่างสาว
มาราตีผลักไสถอยหนีปกปิดเรือนกายด้วยความกลัวจับใจ แต่เธอก็ถอยไปเบียดกับผนังระเบียงห้องอย่างหาทางหนีไม่ได้
“เจ้าเป็นของข้า กล้าคิดถึงชายอื่นเช่นนั้นรึ” อัฟฟานย่างเข้าหาร่างน้อยที่สั่นสะท้าน
“เขาเป็นคนดี ไม่เคยโหดร้ายป่าเถื่อนกับข้าเหมือนท่าน”
เหมือนน้ำมันจะถูกราดลงบนกองเพลงอีกระลอกใหญ่ แม้รู้ว่าพูดเช่นนั้นเขาจะโกรธมาก แต่เธอก็เลือกที่จะสาดคำเจ็บแสบใส่เขาให้สาสม เพราะถึงอย่างไร เธอรู้ชะตากรรมดีว่าเขาไม่มีวันปล่อยเธอไป
“ดี ข้าจะทำให้เจ้ารู้ว่าโหดร้ายป่าเถื่อนเป็นเช่นไร”
