“เราก็ตั้งใจเรียนแล้วกัน อาจะส่งเราไปเรียนต่อเมืองนอก กลับมาจะได้ช่วยกันทำงาน ดูแลกิจการที่พ่อแม่เราทิ้งเอาไว้ให้” ภีมพัฒน์ตัดสินใจที่จะส่งหลานชายไปเรียนต่อเมืองนอก เพราะภัทรศักดิ์เองก็อยากไปเรียนต่อที่โน่นเหมือนกัน
“คุณมีธุระอะไรคะ” ประโยคที่สุดแสนจะห่างเหินที่เธอเปล่งออกมาอีกครั้งเพื่อเอ่ยถาม ทำให้เขาหลุดจากภวังค์ความคิด
“อย่าไปยุ่งกับกิตอีก”
“คะ?” เธอหลุดอุทานออกมาไม่คิดว่าจะได้ยินประโยคนี้จากเขา
“ผู้หญิงใจร้ายที่ทิ้งลูกไปอย่างเธอ อย่ามายุ่งกับลูกอีก” ประโยคที่เขาตอกย้ำและพูดซ้ำๆ ออกมานั้นทำให้เธอถึงกับเม้มปากเข้าหากันแน่น น้ำตาจวนเจียนจะไหลแต่เธอก็พยายามข่มกลั้นมันเอาไว้ในอก
เพราะใครกันที่ทำให้ทุกอย่างเป็นแบบนี้ เพราะเขาไม่ใช่เหรอที่ทำให้เธอต้องจากไปด้วยความชอกช้ำระกำใจ
“เธอหนีไปใช้ชีวิตสุขสบายโดยทิ้งภาระเอาไว้ให้อาของฉัน ก็ไม่ควรที่จะกลับมายุ่งวุ่นวายอีก ไม่เกรงใจคนอื่นบ้างเ
