หลังจากที่กินข้าวต้มอร่อยๆฝีมือไอ้บ้าเจเดนเสร็จ ฉันก็พาตัวเองมานอนแผ่หลาอยู่กลางโซฟาขนาดใหญ่พร้อมกับเขี่ยโทรศัพท์เล่นแก้เบื่อ
“กินยายัง?”
“ไม่กิน!”
ฉันเป็นจำพวกที่ไม่ค่อยชอบกินยาเอามากๆ ต้องรอให้ถึงที่สุดก่อนถึงจะยอมกิน แล้วตอนนี้ฉันคิดว่าตัวเองเริ่มดีขึ้นมากแล้ว ไข้ก็ไม่มีแล้วด้วย
“ไม่กินแล้วจะหายได้ไง”
“เดี๋ยวมันก็หายเองแหละ”
“ควีน ลุกมากินยา หรืออยากให้ฉันใช้ปากป้อนเธอ”
“ไม่ต้อง!! ฉันกินเองได้”
พรึ่บ!!
ฉันรีบเด้งตัวลุกขึ้นนั่งด้วยความรวดเร็ว หลังจากที่เจเดนมันพูดจบ
ไอ้บ้านี่เก่งแต่ขู่ แล้วฉันก็กลัวมันด้วยสิ!!
หนึ่งชั่วโมงต่อมา
“ว่างมากหรือไง ทำไมไม่ไปทำงานทำการ”
“เธอสำคัญกว่างาน”
คำตอบของเจเดนทำให้ฉันถึงกับพูดไม่ออก เพราะปกติเจเดนเป็นคนที่บ้างานมากๆ แต่เขากลับเลือกที่จะอยู่เป็นเพื่อนฉันแทนที่จะเข้าบริษัทตัวเอง
“นายไม่จำเป็นต้องทำถึงขนาดนี้ก็ได้ อีกอย่างฉันก็ไม
