วันต่อมา 09.40 น.
“อื้อ!!”
ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆเมื่อรับรู้ได้ว่ามีบางอย่างกำลังรัดรอบเอวของฉันอยู่ และเมื่อฉันใช้มือสัมผัสก็ต้องตกใจเมื่อพบว่าสิ่งที่กำลังรัดฉันอยู่ตอนนี้เป็นท่อนแขนอันแข็งแกร่งของใครบางคน
ใครบางคนที่ฉันเองก็ไม่รู้ว่าใคร
“กรี๊ดดดดดดด ไอ้บ้าไอ้เลวปล่อยมือจากเอวฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ” ฉันใช้เล็บที่เพิ่งไปต่อมาจิกลงบนหลังมือของไอ้โรคจิตวิตถารที่กำลังกอดเอวฉันอยู่
“โอ้ยๆ ฉันเจ็บ ปล่อยนะควีน”
เสียงนี้ทำไมคุ้นจัง เหมือนเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน ว่าแต่มันรู้จักฉันด้วยงั้นเหรอ?
และทันทีที่ฉันเป็นอิสระ ฉันก็รีบเด้งตัวลุกจากที่นอนแล้วมองไปทางต้นเสียง ก่อนจะเห็นใบหน้าหล่อเหลาของใครบางคนที่ฉันรู้จักเป็นอย่างดี
“ไอ้บ้าเจเดน นายมานอนกอดฉันทำไม หรือว่านายข่มขืนฉัน”
“เดี๋ยวๆ ไปกันใหญ่แล้วควีน ใครเขาจะข่มขืนเธอไม่ทราบ”
“แล้วนายมากอดฉันทำไม?”
“ก็เมื่อคืน….”
“เมื่อคืนทำไม เม
