พัวพันพิษรัก

EP.6 พี่ชายขา

แม้ดูท่าทางเขาจะเมามากแต่สีหน้าจริงจัง อีกทั้งเธอพลั้งมือตบเขาแรงมากเกินไปจนจริงๆ ถ้าคนเป็นพ่อเห็นก็คงไม่สบายใจ ยังไม่ทันคิดไตร่ตรองก็ถูกจับกดให้นั่งคุกเข่าตรงบันได คนในบ้านนอนหลับพักผ่อนกันหมดเรียบร้อย

"พี่บอกว่าตรงนี้มีกล้อง" โมบายท้วง

"เรื่องนั้นฉันจัดการได้"

"แล้วหนูต้องทำไง.."

"อย่าทำเป็นกระแดะไม่เคย! อยู่ในซ่องมาตลอดแท้ๆ"

ไม่อยากเถียงให้มากความ ลีวายปลดเข็มขัดสีดำล่ามคอสาวน้อย เขายิ้มอย่างสะใจที่ตอนนี้เธอมีสภาพเหมือนสุนัขโดนล่ามโซ่ อยู่ภายใต้บังคับบัญชาที่ไม่อยากขัดขืน

"แลบลิ้นออกมา" เขาสั่งพลางจับลิ้นที่แลบเผล็บดึงจนสุด ใบหน้าสวยตอนนี้เริ่มนิ่วขมวด "หน้าโคตรร่าน หึ"

พูดจบก็งัดท่อนลำยาวใหญ่มากออกมา

โมบายตะลึงจนตาค้างเพราะขนาดที่ใหญ่ยักษ์

อ่อก! อ่อก! อ่อก!

ถึงจะใหญ่แค่ไหนก็คงเล็กกว่าปาก ทันทีที่เขายัดแทรกเข้าไปก็กระทุ้งกระแทกจนแทบจะหายใจไม่ไหว มันใหญ่จนปวดกรามต้องอ้าปากกว้างตาเหลือกเพราะรสสัมผัสไม่คุ้นชิน

"ดูดหน่อยสิ อุตส่าห์หลั่งน้ำเสียวให้แดก"

ลีวายมองเห็นภาพลามกยิ่งฮึกเหิม ดึงเข็มขัดที่รัดคอตัวเล็กแน่นแล้วกระหน่ำท่อนลำเอ็นกระแทกเข้าปากแรงต่อเนื่อง ก่อนจะถอดถอนเพราะใบหน้าสวยเริ่มแดงระเรื่อ

อ๊วกกกก~

น้ำสีขาวขุ่นพุ่งพรวดออกมาจากปากอย่างไม่ได้ตั้งใจ ลีวายอัดน้ำกามพ่นเข้าใส่โดยไม่บอกกล่าว แต่เขาไม่หยุดบทลงโทษนี้ สั่งให้เธอทำตามสิ่งที่ต้องการต่อทันที

"บอกแล้วใช่ไหมห้ามคาย! อสุจิฉันมันอร่อยจะตาย"

"อร่อยแล้วทำไมพี่ไม่เก็บไว้กินเอง แอกๆ"

"ปากดีแบบนี้ไงฉันถึงอยากลงโทษเธอให้หนัก เลียทำความสะอาดให้เกลี้ยงทุกซอกทุกมุม!!"

เขาจับกระชากเข็มขัดหนังที่รัดคอ เพื่อให้ตัวเล็กแนบใบหน้าจ่ออวัยวะที่แข็งตั้ง เรียวลิ้นยาวตวัดตั้งแต่ปลายหัวแดงก่ำ เพื่อเลียลากน้ำกามที่เลอะเคลือบลำ มือหนาจับพ่วงไข่ยัดใส่ปากพร้อมพูดสั่ง "ดูดน้ำเชื้อฉันที่มันเกาะเลอะเทอะท่อนแล้วกลืนลงไป ซี้ดส์~โคตรแม่งเสียว"

อึกกกก~

เสียงกลืนกินน้ำคาวดังต่อเนื่อง ตัวเล็กพยายามดูดเลียน้ำสีขาวที่เคลือบเอ็นให้หมด แต่มืออีกข้างของลีวายจับลำแกร่งชักเกร็งกระตุก คล้ายเขากำลังสำเร็จความใคร่อีกรอบ

"อ๊าาา!!"

โมบายร้องดังลั่น เมื่อน้ำกามพุ่งกระฉูดมาจากท่อนใหญ่อีกครั้ง ยังเลียไม่ทันเกลี้ยงก็เลอะเทอะเปรอะเปื้อน

คิดจะแกล้งกันไปถึงเมื่อไหร่!!

เสียงเปิดประตูจากชั้นบน ทำให้ทั้งคู่ผละถอย สาวน้อยวิ่งแจ้นกลับห้องทั้งที่ใบหน้าเลอะน้ำอสุจิเต็มไปหมด ลีวายรีบคว้าเสื้อผ้าแล้วแทรกตัวผ่านความมืดกลับห้องเช่นกัน

เช้าวันต่อมา

เป็นอีกวันที่โมบายตื่นนอนอย่างไม่มีความสุข เพราะเหตุการณ์เมื่อคืนทำให้ตื่นสายจนไม่ทันกินมื้อเช้ากับแม่แถมยังต้องมาโดนสายตาของลีวายจ้องเขม็งตอนนั่งรถไปมหาวิทยาลัยด้วยกันอีกต่างหาก คงเพราะเขาคิดว่าเธอไม่ใช่สาวบริสุทธิ์ จึงทำแบบนั้นได้โดยไม่รู้สึกผิดอะไร

ทั้งที่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่โดนรุกล้ำล่วงเกินอย่างที่สุด!

บนรถ

"ทำเป็นเชิดคอไปเถอะก็แค่ลูกกะหรี่" นั่งรถออกจากบ้านมาได้สักพัก ลีวายก็นึกหมั่นไส้เอ่ยวาจาหยาบคายใส่

"_____"

"ดี! อย่างน้อยก็รู้ตัวว่าไม่ควรตอบโต้คนอย่างฉัน เป็นแคกาฝากอย่าอวดดีให้มาก ดีแค่ไหนแล้วที่ฉันลดตัวลงไปหาเมื่อคืนนี้ ถึงจะเมาแต่ฉันจำทุกอย่างได้ดี"

โมบายไม่ได้ตอบโต้นั่งเงียบพยายามข่มอารมณ์ไม่แม้แต่จะหันหน้าไปมอง พอเห็นอีกฝ่ายยอมสงบลีวายก็ได้ใจไม่หยุด เขารู้สึกดีทุกครั้งที่ได้อยู่เหนือกว่าราวกับเป็นผู้ชนะ

มหาวิทยาลัยเอกชน

ตึกธุรกิจปีหนึ่ง

พอมาถึงมหาวิทยาลัยโมบายก็รีบเปิดประตูลงจากรถแล้วตรงไปยังคณะของตัวเอง พยายามสงบสติอารมณ์ของตัวเองให้นิ่งเงียบสงบเพื่อเตรียมเข้าเรียนตามปกติ

พักเที่ยง

พักเที่ยงโมบายก็เก็บของเตรียมไปโรงอาหาร ระหว่างทางก็ล้วงกระเป๋าเตรียมหยิบเงินทว่ากลับหาไม่เจอ สาวน้อยจึงหยิบโทรศัพท์มือถือออกมากดโทรหาผู้เป็นแม่

"แม่หนูลืมกระเป๋าเงินไว้ที่บ้านหรือเปล่าคะ หาดูที่ตัวแล้วไม่มีเลย ไม่รู้หายไปไหน หาแล้วหาอีกเนี่ย"

(อ๋อลูกทำหล่นไว้หน้าบ้าน)

"เเย่จังหนูไม่มีเงินกินข้าวเลย"

(ให้ไปเอาเงินที่ลีวายบอกว่าลุงสั่ง)

ขณะที่กำลังเคร่งเครียด เสียงทุ้มเข้มของพ่อลีวายก็ดังแทรกเข้าโทรศัพท์ ซึ่งเป็นสิ่งที่ทำให้โมบายรู้สึกลำบากใจ

(ทำตามที่คุณท่านบอกนะโมบาย แม่ต้องไปส่งท่านหาหมอก่อน อย่าดื้อเข้าใจไหม รักษาตัวด้วยนะลูก)

"จ้ะแม่"