สาวน้อยนั่งจ๋องหน้าจ๋อยรู้สึกผิด คอยเฝ้าลีวายไม่ห่างจนกระทั่งทำแผลเสร็จ กลับมาถึงบ้านก็แยกย้ายกันพักผ่อน
เช้าวันต่อมา
โต๊ะกินข้าว
ทุกคนอยู่ทานอาหารกันพร้อมหน้าพร้อมตา บรรยากาศดูคลายความอึดอัดลงจากวันแรก แต่ก็ยังมีกลิ่นไอความไม่ชอบใจแผ่ซ่านออกมาจากลีวายตลอด
"เป็นไงบ้างหนูโมบายเรียนได้ไหม" คุณท่านเจ้าของบ้านเอ่ยถามตามประสาผู้ใหญ่
"พอได้ค่ะคุณลุง" สาวน้อยตอบกลับ
"แล้วไอ้ลีวายมันแกล้งอะไรหนูหรือเปล่า"
"ปะ เปล่าค่ะ"
"ถ้ามันทำอะไรให้บอกลุงได้เลยไม่ต้องกลัว"
คำถามของพ่อลีวายทำให้โมบายเหลือบมองไปทางลีวาย ซึ่งเขาก็ข่มขู่ผ่านทางสายตาเป็นเชิงไม่ให้บอกกล่าวอะไร ก่อนเสียงทุ้มจะตะเบ็งกลางโต๊ะอาหาร "ใครจะไปแกล้งอีโรคจิตนี่ได้! สันดานฆาตกรชัดๆ"
"พูดกับน้องดีๆ หน่อยสิไอ้ลีวาย" พ่อดุ
"ก็บอกแล้วไงว่าผมเป็นลูกคนเดียว!"
"แต่ตอนนี้แกมีน้องสาวแล้ว!"
"ใครอยากจะรับมันเป็นน้อง!"
"ไอ้ลีวาย"
ท่ามกลางคว
