เวลาสองทุ่ม
ลีวายวิ่งออกตามหาโดยอิงทิศทางจากลูกศร แต่หาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ ตอนนี้เขาชักเริ่มใจคอไม่ดี เพราะยิ่งปล่อยไว้นานเท่าไหร่ เวลาก็จะยิ่งดึกยิ่งอันตรายมากเท่านั้น
"เชี่ยเอ๊ยยยยย แม่งไปอยู่ไหนวะ เหลือฐานสุดท้ายแล้วนะ โดนเสือคาบไปแดกจริงละมั้ง" เขาก้มลงเอามือจับเข่าตัวเองพลางกอบโกยอากาศหายใจ เขาวิ่งตามหาเธอตั้งแต่ฐานแรกจนเกือบฐานสุดท้ายแต่ก็ไม่พบ
เดินมาถึงฐานสุดท้าย
ลีวายก็เพ่งมองป้ายลูกศรพลางคิดว่าโมบายไม่น่าจะหลงป่าได้ หากเธอเดินตามลูกศรนั้นไปจริงๆ
"ลูกศรแม่งก็บอกเลี้ยวขวา เดินไปก็เจอธงตรงไปก็กลับฐาน มันน่าจะถึงได้แล้ว.." ระหว่างนั้นความคิดนึงก็ผุดแวบเข้ามาในหัว "อย่าบอกว่าเสือกโง่ไปทางซ้ายนะ! เฮ้อ เอาวะไหนๆ ก็ไหนๆ ละ"
แม้จะไม่อยากคิดว่าโมบายหลงไปอีกทางเท่าไหร่ แต่สุดท้ายชายหนุ่มก็เลือกที่จะเดินไปทางซ้ายเผื่อว่าจะเจอ เพราะถ้าไม่ไปทางนี้เขาก็ไม่รู้ว่าจะไปตามหาได้จากไหนอีก
"โมบาย!
