คำสุดท้ายเบาลงแต่คนฟังกลับใจหาย มือเรียวบางที่กุมกระดาษแผ่นนั้นไว้สั่นเล็กน้อย บรรยากาศที่เริ่มอึดอัดลอยตัวอยู่รอบ ๆ จนกระทั่งหนุ่มลูกครึ่งอเมริกันเอเชียกล่าวต่อไปว่า
“ตอนแรกวินคิดว่าฟังนางพยาบาลพูดผิด แต่ก็ได้รับการยืนยันว่าหยินกลับไปพร้อมสามีแล้วจริง ๆ และ เธอบอกว่าสามีของหยินชื่อ...อีธาน อัลเบิร์ตสัน”
“วิน...”
ชาคริยาออกเสียงได้แค่นั้นเพราะตีบตันจนพูดอะไรแทบไม่ออก เรียวปากอิ่มเผยอจากกันทว่าไม่มีแม้คำกล่าวใด ๆ สักคำลอดออกมาให้ได้ยินมีแต่น้ำตาเท่านั้นที่ไหลลงมาไม่หยุด เธอได้ยินเสียงลมหายใจของภควินที่ระบายออกมาเหมือนทั้งอัดอั้นและยอมรับในเวลาเดียวกัน เขาหันกลับมามองเธอเต็มตา
“และก่อนที่วินจะกลับนางพยาบาลบอกว่าหยินลืมของไว้ในห้อง...เป็นใบสั่งยาของแพทย์และเธอกำชับว่ามันสำคัญมากเพราะเป็นยาสำหรับผู้หญิงตั้งครรภ์”
เสียงของภควินทั้งเบาและเนิบเนือยในความเงียบที่โอบล้อมตัวเขาและหญิงสาว ทว่าน
