คลั่งรักคุณลุงมาเฟีย

คลั่งรักคุณลุง : ผู้อาศัยใหม่

คฤหาสน์ตระกูลลอยเซนลาจ

ทันทีที่รถสีดำหรูเคลื่อนตัวผ่านประตูเหล็กบานใหญ่ของตัวบ้าน หญิงสาวที่นั่งอยู่ในรถก็มองอย่างตื่นตาตื่นใจ เธอว่าบ้านของตัวเองใหญ่แล้วนะ แต่ยังเทียบกับที่นี่ไม่ได้เลยสักนิด ก็ได้ยินพ่อกับแม่พูดอยู่ว่าคนที่นั่งข้างๆเธอรวยแต่ไม่คิดว่าจะรวยขนาดนี้

"ใหญ่จัง"

เสียงหวานอุทานออกมาอย่างตกใจ ทำให้คนข้างๆถึงกับหันไปมอง ท่าทางของหญิงสาวตอนนี้ค่อยเหมือนเด็กหญิงน่ารักคนนั้นหน่อย ยิ่งตอนนี้เผยให้เห็นรอยลักยิ้มข้างแก้มมันยิ่งดูน่าเอ็นดู

"ชอบไหม?"

"คะ? อ่อ ชอบค่ะ บ้านคุณลุงใหญ่กว่าบ้านพราวตั้งเยอะ"

"เรียกลุงเดฟก็ได้ ไม่ต้องมีคงมีคุณหรอก ลุงไม่ใช่คนเจ้ายศเจ้าอย่าง อีกอย่างเหมือนโจรด้วยซ้ำหนูพราวว่าไหม"

คำเรียกชื่อที่ดูสนิทสนมทำให้พราวถึงกับใจเต้นแรง ยิ่งตอนนี้ใบหน้าที่รกรุงรังไปด้วยหนวดเครามองมายิ่งทำให้เธอรู้สึกแปลก

ยัยพราวอย่าใจเต้นแรงกับคนมีเมียแล้ว

ไม่นานรถก็เคลื่อนตัวเข้ามาจอดหน้าบ้านหลังใหญ่ ก่อนจะมีคนเดินมาเปิดประตูให้ทั้งสองคน เธอว่าผู้หญิงที่ได้เป็นเมียเจ้าของบ้านคงจะใช้ชีวิตไม่ต่างจากเจ้าหญิงแน่ๆ

"หนูพราวนี่หัวหน้าพ่อบ้านของที่นี่ชื่อแม็ก ถ้ามีอะไรหรือต้องการอะไรบอกเขาได้ตลอด แม็กต่อไปนี้เธอจะมาเป็นแขกที่บ้านหลังนี้ สิ่งที่เธอต้องการหรืออยากทำพวกนายต้องปฏิบัติตามเหมือนที่ทำกับฉัน สั่งทุกคนแบบนี้ด้วย"

"ได้ครับนายท่าน"

"ลุงเดฟที่จริงไม่ต้องถึงขนาดนี้ก็ได้นะคะ" พอรู้สึกว่าคำสั่งของเจ้าของบ้านหลังนี้มันฟังดูจะเกินไปเพราะยังไงเธอก็เป็นแค่ผู้อาศัยเลยอดไม่ได้ที่จะพูดคัดค้านขึ้น

"คุณหนูคือลูกสาวของคุณพงศ์กับคุณนิชาใช่หรือเปล่าครับ" แม็กหัวหน้าพ่อบ้านสูงวัยถาขึ้น

"ใช่ค่ะ คุณปู่รู้จักพ่อกับแม่หนูด้วยเหรอคะ"

"รู้จักสิครับ สมัยผมเป็นหนุ่มๆก็เป็นคนขับส่งนายท่านกับคุณพ่อ คุณแม่ของของคุณหนูไปที่โรงเรียน"

แม็กนึกย้อนไปตอนที่ตัวเองหนุ่มๆแล้วอดยิ้มไม่ได้ ไม่คิดเลยว่าเด็กที่ตัวเองเคยดูแลจะมีลูกสาวโตขนาดนี้แล้ว คงมีแต่นายท่านคนปัจจุบันของเขานี่แหละมั้ง ไม่ยอมมีครอบครัวเป็นของตัวเองสักทีหลังจากเลิกกับภรรยาคนก่อน

"อ่ออออ แม่ของพราวเคยเล่าให้ฟังอยู่ค่ะว่ามีคุณลุงใจดี ชอบแอบพาแม่หนีสองหนุ่มที่ไม่ชอบให้แม่ไปเที่ยวกับเพื่อน คนนั้นคือคุณปู่ใช่ไหมคะ"

"คุณหนูนิชาเล่าแบบนี้ทำเอาผมอายเหมือนกันนะครับ"

ถึงจะบอกว่าอายแต่ใบหน้าของของชายแก่ตอนนี้ก็เต็มไปด้วยความเอ็นดูคนตรงหน้า หญิงสาวช่างเหมือนกับแม่ไม่ผิดเพี้ยนทั้งรูปร่างหน้าตา แต่ความกล้าในการพูดและไม่กลัวคนเหมือนพ่อไม่ผิด

"เอาล่ะแล้วค่อยคุยกันต่อ ลุงพาหนูพราวไปห้องหน่อยนะแล้วก็หาคนรับใช้อายุใกล้เคียงกันหน่อยมาอยู่เป็นเพื่อนเผื่อว่าจะเหงา" คนที่ยืนเงียบอยู่นานก็พูดขึ้น

"ได้ครับ นายท่านจะออกไปไหนเหรอครับ" พอเห็นว่าเจ้านายจะเดินออกไปด้านนอกอีกครั้งแม็กก็รีบถามทันที

"พอดีจะไปดูร้านให้อาสะใภ้สักหน่อย"

"แต่เจ้านายยังไม่ได้พักผ่อนเลยนะครับ เพิ่งกลับมาจากฟาร์มก็ไปรับคุณหนูด้วยตัวเอง ยังจะออกไปทำงานต่ออีกเหรอครับ"

"ไม่เป็นไรฉันแค่ไปดูน่ะ คงไม่ได้หนักหนาอะไร แต่ว่าคืนนี้อาจจะไม่กลับนะ ยังไงก็ฝากดูแลหนูพราวด้วย"

เดฟพูดจบก็เดินออกไปทันที ความจริงแล้วเขาแค่ไม่สะดวกใจที่จะอยู่ที่นี่เท่าไหร่เพราะยังไงลูกสาวของเพื่อนก็เป็นผู้หญิงและสถานะของเขาตอนนี้ก็เป็นโสดถ้าเผื่อมีข่าวออกไปคงไม่ดีเท่าไหร่ อย่างน้องถ้าเขาไปอยู่ข้างนอกก็จะมีข้ออ้างได้บ้าง

"ปู่แม็กคะ...คือลุงเดฟเพิ่งกลับมาเหรอคะ"

หลังจากเจ้าของบ้านเดินหลับหายไป ผู้อาศัยใหม่ในบ้านหลังนี้ก็ถามหัวหน้าพ่อบ้านขึ้นอย่างสงสัย

"ใช่ครับ พอดีว่าที่ฟาร์มมีพายุเข้านายท่านเลยอยู่จัดการที่นั่นบินกลับมาเมื่อเช้า พอผมบอกว่าจะให้คนไปรับแทนท่านก็บอกไม่เป็นไรเพราะคงไม่มีใครรู้จัก พอดีโทรศัพท์ของท่านจมน้ำไปตอนที่งมย้ายหอยนะครับ เลยไม่มีรูปคุณหนู นายท่านเลยไปรอรับด้วยตัวเอง"

คนที่ได้ฟังถึงถอนหายใจยาว มิน่าล่ะเธอถึงติดต่อหาเพื่อนของพ่อคนนี้ไม่ได้ แต่ว่าเขาเป็นคนดีจัง ไม่แปลกใจเลยที่พ่อไว้วางใจให้เธอมาอยู่ด้วย ผู้ชายแสนดีเพอร์เฟ็คทั้งหน้าตาและฐานะแบบนี้เสียดายจังดันแต่งงานแล้ว

โอ๊ยยยยย ยัยพราวจะมาเสียดงเสียดายอะไร

พราวไม่รู้ตัวเลยว่าเพียงแค่คิดถึงชายวัยกลางคนที่เพิ่งเดินออกไปเมื่อกี้หน้าตัวเองก็แดงระเรื่อขึ้น

"คุณหนูเราจะไปดูห้องนอนที่เตรียมไว้ก่อนหรือว่าจะรับประทานของว่างก่อนดีครับ"

"พราวขอไปที่ห้องก่อนแล้วกันนะคะ พอดีอยากอาบน้ำก่อน"

"ได้เลยครับ"

ไม่นานพ่อบ้านก็พาหญิงสาวมาถึงห้องนอนที่ถูกจัดเตรียดไว้ให้ พอประตูเปิดออกพราวก็อดตื่นเต้นไม่ได้ น้องนี้ใหม่กว่าห้องที่บ้านเธออีก ของส่วนใหญ่จะเน้นไปทางยุโรปสีขาวสะอาดตา

"ชอบหรือเปล่าครับคุณหนู"

"ชอบค่ะ ขอบคุณมากนะคะ"

รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าสวย ทำให้ชายแก่อดยิ้มตามไม่ได้ นานแค่ไหนแล้วนะที่คฤหาสน์หลังนี้ไม่ได้มีชีวิตชีวาแบบนี้

"ถ้าอย่างนั้นผมไม่รบกวนคุณหนูแล้วนะครับ อีกสักพักเดี๋ยวผมจะให้คนรับใช้ที่จะมาคอยดูแลยกของว่างมาให้ครับ"

"ความจริงเรื่องคนใช้ ไม่ต้องเลยก็ได้นะคะ พราวอยู่คนเดียวได้"

"แต่เป็นความต้องการของนายท่าน ผมคงไม่กล้าขัดคำสั่ง แต่ถ้าคุณหนูไม่ต้องการสามารถบอกนายท่านได้เลยนะครับ"

"ค่ะ"

พราวยิ้มแห้งพ่อบ้าน ดูก็รู้ว่าเจ้าของบ้านหลังนี้ตั้งใจหนีเธอ เพียงแค่เธอเหยียบบ้านเขาก็พร้อมจะออกไปทันที สงสัยจะกลัวเมียเข้าใจผิดล่ะมั้ง มันก็จริงเขามีครอบครัวแล้วจะให้หญิงสาวแบบเธอมาอยู่ด้วยคงจะอึดอัด แต่ว่าตั้งแต่มาถึงที่นี่เธอยังไม่เห็นนายหญิงของบ้านเลย

"คือ..."

"หัวหน้าพ่อบ้านครับ คุณแบร์อาละวาดอีกแล้วครับ"

ยังไม่ทันที่เธอจะได้ถามเสียงของบุคคลก็แทรกขึ้น ใบหน้าของอีกฝ่ายเต็มไปด้วยความตระหนก ทำให้พราวอดที่จะสงสัยไม่ได้

"อ้าวแล้วคนดูแลล่ะ"

"ลาออกไปตั้งแต่คราวก่อนแล้วครับ"

"โอ๊ยงั้นจะรออะไรรีบไปดูสิ คุณหนูเข้าไปพักผ่อนก่อนนะครับ"

แม็กไม่ลืมที่จะหันไปบอกหญิงสาว แต่ดูเหมือนพราวจะเริ่มอยากรู้อยากเห็นแล้วว่าเกิดอะไรขึ้นเลยลองขอร้องพ่อบ้านดู

"คือพราวขอไปด้วยได้ไหมคะ"

"มันอันตรายนะครับคุณหนู"

"พราวสัญญาค่ะว่าจะอยู่ห่างๆ"

"แต่...อย่างนั้นก็ได้ครับ ร็อกนายช่วยดูแลคุณหนูด้วยนะอย่าให้คลาดสายตา"

ร็อกพ่อบ้านหนุ่มวัยยี่สิบต้นๆ เพิ่งจะสังเกตว่ามีหญิงสาวแปลกหน้า แถมยังสวยมาก มากจนหัวใจของเขาเต้นแรงยืนอยู่ด้วย

เทพธิดาในตำนานกรีกจากหนังสือเล่มไหนกันนะถึงได้งดงามปานนี้

"ร็อก! ร็อก!!"

"ครับ...ครับ!!" ร็อกที่ยืนเหม่อก็ได้สติกลับคืนมา เมื่อหัวหน้าพ่อบ้านเรียกเขาเสียงดัง

"ขอโทษครับเชิญทางนี้"

ท่าทางของชายหนุ่มตอนนี้ทำให้รู้ได้ทันทีว่าอีกฝ่ายคงจะคิดอะไรกับหญิงสาวที่เจ้านายพามาแน่

"อย่าได้คิดจะอาจเอื้อมนะร็อก จำไว้ว่าคนที่นายเพิ่งมองไป นายไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะคิด" ระหว่างทางที่เดินไปด้านหลังคฤหาสน์แม็กก็พูดขึ้นเสียงเบาเพื่อไม่ให้หญิงสาวที่เดินตามมาทีหลังได้ยิน

"ครับผมจะจำไว้"

เพียงแค่ได้ยินคำพูดของหัวหน้าพ่อบ้านเขาก็รู้ทันทีว่าหญิงสาวคนนี้คงจะมีความสัมพันธ์หรือความสำคัญกับผู้เป็นนายแน่ๆ แต่ถึงแบบนั้นเขาก็ยังแอบหวังว่าจะมีโอกาศสานสัมพันธ์บ้าง