คลั่งรักคุณลุงมาเฟีย

คลั่งรักคุณลุง : ของขวัญ

"อยากได้อะไรอีกหรือเปล่าครับ"

หลังจากที่เดินซื้อของกันมาได้สักพัก ตอนนี้พนักงานที่ถูกเรียกมาถือของให้มือไม้เต็มไปด้วยของที่เพิ่งซื้อจากร้าน นี่ขนาดเพิ่งจะเข้าไปแค่ 3 ร้านนะ จนคนที่ถูกถามว่าอยากได้อะไรอีกไหมถึงกับต้องถอนหายใจยาว ก็เขาเล่นซื้อของทุกอย่างที่เธอจับ พอเธอบอกว่าไม่ต้องซื้อเพราะแค่ดูก็ไม่ยอมฟัง เธอรู้ว่าเขาจะซื้อถ้าเธอจับเลยแค่มอง ยิ่งหนักกว่าเดิมคือเขาซื้อทุกอย่างที่เธอมองแทนนี่สิ

"ไม่ค่ะ ลุงเดฟ...พราวว่าเรากลับกันดีไหมคะ ตอนนี้ก็ซื้อของเยอะแล้ว"

พราวมองถุงเสื้อผ้า ลองเท้าเครื่องประดับในมือคนเดินตามหลังได้แต่ถอนหายใจยาว

"หนูพราวอยากกลับแล้วเหรอ...ถ้าอย่างนั้นลุงขอแวะไปที่ร้านก่อนได้ไหม"

"ร้านอะไรเหรอคะ"

"ร้านขายเครื่องประดับเกี่ยวกับไข่มุกของบริษัทลุงเอง"

พอได้ยินคำพูดของเขา คนที่ถามก็ตาโตทันทีได้ยินพ่อกับแม่พูดมานานแล้วว่าฟาร์มไข่มุขของตระกูลลอยเซนลาจเป็นไข่มุกพันธุ์หายาก ไม่เพียงแค่นั้นราคายังสูงมาก

"พราวขอไปด้วยนะคะลุงเดฟ แม่เคยเล่าว่าไข่ทุกกับอัญมณีที่ร้านของคุณลุงสวยมาก"

"ดูท่าทางพ่อกับแม่เราจะพูดถึงลุงเยอะเลยสินะ"

"ก็นิดหน่อยค่ะ"

"ถ้างั้นเล่าให้ลุงฟังหน่อยได้ไหมว่าพ่อกับแม่เราพูดถึงลุงเรื่องอะไรบ้าง"

"อืมมมม มันก็ได้ค่ะแต่ว่าของแบบนี้ต้องมีค่าตอบแทนนะคะ"

พอพูดจบพราวก็แทบจะกัดลิ้นตัวเองเพราะนิสัยที่เวลาคนอื่นจะให้ทำอะไรแล้วต้องมีสิ่งตอบแทนก่อนเสมอมันเลยทำให้เธอเผอ

"หึ ๆ ได้อยู่แล้ว งั้นไปเลือกที่ร้านลุงนะ"

"ค่ะ" พราวตอบอย่างเขินอาย ก่อนทั้งคู่จะพากันเดินไปยังจุดหมายปลายทาง

KOLand

พราวยืนมองป้ายแบรนด์ร้านอัญมณีและเครื่องประดับที่ติดท้อป 5 ของโลกอย่างสนอกสนใจ เธอไม่เคยรู้เลยว่าแบรนด์โคแลนหรือเคโอแลน จะเป็นของเพื่อนพ่อแม่คนนี้ ทั้งหล่อ รวย ชาติกำเนิดก็มาจากตระกูลเก่าแก่มีอำนาจด้วย จะเพอร์เฟคเกินไปแล้วหรือเปล่า

"พราวเพิ่งรู้นะคะว่าโคแลนเป็นกิจการของลุงเดฟ"

"พ่อกับแม่เราไม่เคยเล่าให้ฟังเหรอ"

"ไม่ค่ะ เล่าให้ฟังแค่ว่าคุณลุงมีฟาร์มไข่มุก"

"ส่วนใหญ่กิจการที่นี่ลุงจะให้น้องชายที่เป็นรองประธานจัดการ ลุงไม่ค่อยชอบคุยกับหุ้นส่วนเท่าไหร่คุยทีไรเหมือนจะถูกสูบวิญญาณออกมา" ไม่ใช่แค่พูดแต่เดฟยังทำท่าทางประกอบ ทำเอาคนที่มองอยู่อดขำไม่ได้ "เราเข้าไปกันเถอะ"

"สวัสดีค่ะท่านประธาน"

พอทั้งคู่เดินเข้าไปในร้านพนักงานที่ยืนให้บริการอยู่ก็รีบกล่าวทักทายทันที

"แอลอยู่ไหนเหรอ"

"ผู้จัดการอยู่ด้านในค่ะ"

"ฉันฝากพวกเธอดูแลเด็กคนนี้ด้วยนะ ถ้าเธออยากดูหรือได้อะไรก็ให้เลย"

คำพูดของประธานเจ้าของกิจการทำเอาพนักงานในร้านต่างสงสัยสถานะของหญิงสาวว่ามีส่วนเกี่ยวข้องกับเจ้านายตัวเองยังไงเพราะตั้งแต่ประธานหย่าร้างกับภรรยาคนเก่าก็ไม่เคยมีข่าวกับใครอีก

"เชิญด้านนี้เลยค่ะ" แต่ถึงแม้จะสงสัยยังไงก็ต้องเก็บไว้ในใจแล้วทำการดูแลเธออย่างดี

พราวเดินตามพนักงานสาวมานั่งรอคนที่เข้าไปคุยงาน ระหว่างนั้นพนักงานก็เอาของว่างกับน้ำมาให้

"คุณผู้หญิงสนใจอยากดูคอลเล็กชั่นเครื่องประดับรอก่อนไหมคะ"

"อ่อ ได้ค่ะ" พราวยิ้มแห้งเพราะเธอไม่ชินกับการถูกเรียกว่าคุณผู้หญิงแบบนี้เลย

ไม่นานหนังสือที่เป็นสินค้าของทางแบรนด์ก็ถูกนำมาวางไว้ตรงหน้า ทำเอาเธอเลือกดูแทบไม่ถูก แต่พอสะดุดกับเล่มที่เป็นเกี่ยวกับไข่มุกก็ต้องรีบหยิบมาเปิดอ่าน ที่เขาพูดกันว่าไข่มุกของโคแลนใครมีคือรวยคงจะจริง เพราะราคาที่เธอเห็นตีเป็นเงินไทยไม่ต่ำกว่าหลักแสน

"เบื่อหรือเปล่าหนูพราว"

เสียงทุ้มที่ดังขึ้นใกล้ ๆ ทำเอาคนที่กำลังตั้งใจดูต่างหูไข่มุกที่เป็นคอลเลกชั่นใหม่ถึงกับสะดุ้ง

"ลุงเดฟ!! พราวตกใจหมดเลยค่ะ"

"แปลว่ากำลังสนใจมากใช่ไหมถึงไม่รู้ว่าลุงมา"

"ใช่ค่ะ พอดีพราวกำลังดูคอลเลกชั่นใหม่" นิ้วเรียวชี้ที่ต่างหูไข่มุก "อันนี้ค่ะ"

"หนูพราวอยากได้เหรอ"

"อยากได้ค่ะ แต่คงต้องอ้อนพ่อหน่อยเพราะถ้าเป็นแม่คงไม่ยอมซื้อให้พราวแน่ นอกจากจะไม่ซื้อแล้วยังบ่นพราวหูชาอีก"

"อ้อนลุงสิ เดี๋ยวลุงซื้อให้"

"คะ?"

คำพูดของเดฟทำเอาพราวถึงกับทำหน้างง เมื่อกี้เธอไม่ได้หูฟาดไปใช่ไหมลุงเดฟบอกให้เธออ้อนเขาเหรอ

"อันนี้คือหน้าอ้อนแล้วใช่ไหมหนูพราว โอเคลุงจะยอมใจอ่อนแล้วกัน"

เดฟอดขำกับหน้าตาของคนตรงหน้าตอนนี้ไม่ได้จนยิ้มกว้างออกมา ทำเอาพนักงานในร้านต่างมองหน้ากันเพราะไม่เคยเห็นเจ้านายยิ้มแบบนี้มาก่อน

"ที่สาขานี้มีไข่มุกคอลเลกชั่นใหม่ไหม"

"เอ่อตอนนี้เหลือแค่ต่างหูค่ะท่านประธาน" ผู้จัดการสาขารีบรายงานเพราะสินค้าในคอลเลกชั่นลูกค้าต้องสั่งจองเท่านั้นถึงจะได้ครอบครองแต่ละร้านถึงไม่ได้มีขอสต็อกไว้

"งั้นก็เอาแค่ต่างหูมา"

"ค่ะ"

"ลุงเดฟไม่เป็นไรค่ะ มันแพงมากเลยนะเดี๋ยวพราวซื้อเองดีกว่า" พราวรีบปฏิเสธ จะให้เธอรับได้ยังไง แค่ต่างหูที่เธอดูเมื่อกี้ก็เกือบห้าแสนบาท

"ไม่เป็นไรเลยถือว่าเป็นของขวัญต้อนรับหลานสาว ถ้าหนูพราวไม่ชอบก็ไม่ต้องใส่เอาไว้ขายเกร็งกำไรก็ได้" เดฟพูดด้วยน้ำเสียงขบขัน เขาไม่เครียดกับว่าสินค้าราคาถูกหรือราคาแพงเลยสักนิด

"แต่..."

"ท่านประธานมาแล้วค่ะ"

ผู้จัดการสาขายื่นกล่องใส่ไข่มุกให้ประธาน พอเขารับเอาแล้วก็เดินไปยืนคอยไม่ไกลเผื่อประธานต้องการเรียกใช้อะไรอีก ส่วนเดฟพอได้ของก็เปิดกล่องออกยื่นให้คนตรงหน้าดู

"สวยมาก"

แม้จะเกรงใจแต่เธอก็อดไม่ได้ที่จะชื่นชมเพราะมันสวยมากจริง ๆ

"พราวรู้ไหมทำไมมันถึงราคาแพง"

"ทำไมคะ?"

"ที่แพงนะไม่ใช่ไข่มุกหรอก แต่เป็นค่าตัวลุงที่คอยเลี้ยงดูมันต่างหาก"

"ฮ่า ๆ ลุงเดฟก็หลงตัวเองเหมือนนะคะเนี่ย" คำพูดของเขาทำเอาเธอถึงกับกลั้นขำไว้ไม่อยู่

"เขยิบเข้ามาใกล้สิลุงจะใส่ให้"

"ไม่เอาค่ะลุงเดฟ พราวเกรงใจจริงๆ"

"พราวรังเกียจของที่ลุงซื้อให้เหรอ" ไม่เพียงแค่พูดแต่เดฟยังตีหน้าเศร้าทำเอาคนที่ปฏิเสธถึงกับถอนหายใจยาว

"ไม่ค่ะ...พราวรับก็ได้"

"เดี๋ยวลุงใส่ให้"

เดฟเขยิบเข้าใกล้คนตัวเล็กก่อนจะหยิบเอาต่างหูออกมาเพื่อใส่ให้เธอ ส่วนพราวเห็นแบบนั้นก็รีบรวบผมขึ้นไม่ให้เกะกะเขา มือของเขาค่อย ๆ ถอดต่างหูคู่เดิมออกแล้วใส่คู่ใหม่ให้การกระทำของเขาดูเหมือนจะทำให้พนักงานต่างพากันตกใจเพราะไม่เคยเห็นประธานตัวเองปฏิบัติต่อคนอื่นอย่างนี้ ขนาดเมียแต่งคนเก่ายังไม่ดูหวานเท่านี้มาก่อน

"สวยมาก" พอใส่เสร็จเขาก็เอ่ยปากชม คิดไม่ผิดจริง ๆ ที่ให้เธอเป็นของขวัญ "เอาบัตรไปคิดเงิน"

บัตรแบล็กการ์ดไม่จำกัดวงเงินถูกยื่นให้พนักงานเพื่อไปชำระค่าสินค้า ทำเอาคนที่ได้รับของขวัญอดสงสัยไม่ได้

"ลุงเดฟต้องจ่ายด้วยเหรอค่ะ" เธอถามด้วยความสงสัยจริงๆ ก็เขาเป็นประธานนิทำไมยังต้องจ่ายอีก

"จ่ายสิครับ ถ้าไม่จ่ายลุงจะถูกน้องชายบ่นเอา"

"น้องชาย?"

"เดี๋ยวพราวก็รู้จัก ว่าแต่ชอบไหมของขวัญที่ลุงให้"

"ชอบมากค่ะ"

เธอชอบจริง ๆ นะชอบซะจนใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ยิ่งท่าทางตอนที่เขาอ่อนโยนเมื่อกี้หัวใจมันเต้นแรงมากจนเหมือนจะหลุดออกมาข้างนอก