คลั่งรักคุณลุงมาเฟีย

คลั่งรักคุณลุง : คนดัง

TimsOne Mall

เอี๊ยดดดด!!

รถคันหรูขับเข้ามาจอดในชั้นของเมมเบอร์วีไอพีของห้าง เสียงล้อรถที่เสียดสีกับพื้นทำให้เกิดเสียงดัง ไม่นานหลังจากรถจอดสนิทก็มีพนักงานที่คอยบริการประจำชั้นนี้เป็นพิเศษก็รีบวิ่งมาเปิดประตูให้

"ขอบใจ...พราวเข้าไปกันเถอะ"

เดฟยืนรอให้พราวเดินนำหน้าออกไป เขาถึงเดินตามหลังเข้าไปในลิฟต์ ไม่นานเขากับเธอก็พามาถึงชั้นสำหรับร้านตัดผมสำหรับผู้ชาย

"ลุงเดฟ! พราวว่าพราวรอข้างนอกดีไหมคะ"

"ไม่ได้ถ้าอยากให้ลุงเปลี่ยนแปลงตัวเองต้องมาเลือกเอาสิ" พูดจบมือแกร่งก็ถือวิสาสะคว้ามือเล็กมาเกาะกุมไว้ก่อนจะพาเดินเข้าไปในร้าน

"สวัสดีค่ะ วันนี้คุณลูกค้าต้องการมาทำอะไรคะ"

"คุณโมเดนอยู่ไหมครับ"

"อ่อ...ได้จองไว้หรือเปล่าคะ?"

พนักงานของร้านหลังจากได้ยินชื่อที่ลูกค้าถามถึงก็ต้องรีบถามกลับเพราะคนที่อีกฝ่ายถามคือช่างทำผมมือทองของร้านและยังเป็นที่ยอมรับทั่วโลก

"บอกเขาว่าเดวิส ลอยเซนลาพ มาหาก็พอครับ"

ชื่อที่บอกแม้จะฟังคุ้นหูแต่พนักงานก็จำไม่ได้จริงๆ จนกระทั่งเอาชื่อนี้ไปบอกช่างผมมือทองและปฏิกิริยาตอบสนอง

"ให้ตายเถอะ! ดูสิใครมาใช้บริการผมเนี่ย"

"ไม่ได้มาตั้งนานนึกว่าจะลืมผมแล้วซะอีกนะครับ"

"ใครจะไปลืมคุณเดวิสได้ครับ ผมต่างหากต้องต้องถามหายหน้าหายตาไปหลายปีนึกว่าลืมผมแล้ว"

โมเดนยิ้มอย่างดีใจ ความจริงแล้วเดวิสคือส่วนหนึ่งของคนที่ทำให้เขาประสบความสำเร็จเลยก็ว่าได้ ตอนนั้นเขาเป็นช่างผมโนเนมในวงการ มีการประกวดหาช่างผมมืออาชีพคนใหม่ ทุกคนต่างมีนายแบบนางแบบหรือว่าคนดังในวงการมาเป็นโมเดลให้ มีเพียงเขาที่ไม่มีใครอยากมาเป็นแบบหรือลูกค้าให้เพราะกลัวว่าจะทำได้ไม่ดีพอ จนกระทั่งคนตรงหน้ายื่นมือเข้ามา ตอนนั้นเดวิสอายุเพียงยี่สิบต้นล่ะมั้ง ใบหน้าหล่อเหลาราวกับเทพบุตร เส้นผมที่นุ่มสลวยไม่ว่าจะตัดนิดหน่อย เติมไปบ้างก็ยิ่งทำให้ดูดีและเหตุการณ์ตอนนั้นทำให้เขาได้เข้ามาในวงการช่างผมมืออาชีพ ก่อนจะเริ่มสะสมชื่อเสียงทีละนิดจนมาถึงวันนี้ หลังจากตอนนั้น 1 ปีเขาถึงได้รู้ว่าอีกฝ่ายคือลูกชายมหาเศรษฐีที่ติดอันดับ1ใน5ของประเทศ

"พอดีผมไปอยู่เกาะนานนะครับ แล้วไม่ได้ดูแลตัวเองมานาน จนถูกว่าเหมือนโจร...วันนี้เลยตั้งใจจะมาใช้บริการคุณโมเดน พอจะมีคิวว่างให้ผมสักคิวไหมครับ" เดฟพูดก่อนจะหันไปมองหญิงสาวที่ตัวเองกุมมืออยู่ พอรู้ว่าตัวเองเผลอจับมือนนุ่มนิ่มนานเกินไปก็รีบปล่อยออกทันที

"มีสิครับ ซูซี่โทรศัพท์ไปแคลเซินลูกค้าของวันนี้หน่อยนะ แล้วบอกด้วยว่ารอบหน้าฉันจะลดให้ครึ่งราคา"

"ได้ค่ะ"

"คุณเดวิสจะทำคนเดียวหรือว่าให้คุณผู้หญิงท่านนี้ด้วยดีครับ" ช่างผมมองหญิงสาวที่เดวิสพามาด้วยแล้วถามอย่างสนใจ ผู้หญิงคนนี้สวยมาก แต่ดูไม่เหมือนคนแถบยุโรป น่าจะเป็นคนเอเชียหรือเปล่า 'น่ารักเหมือนตุ๊กตาเลย ผมสีดำดวงตากลมโต'

"เป็นความคิดที่ดีนะครับ หนูพราวทำผมไปด้วยเลยไหม ยังไงก็ใกล้เปิดเทอมแล้ว"

"ไม่เอาดีกว่าค่ะ เดี๋ยวพราวนั่งรอลุงเดฟเฉยๆดีกว่า"

เธอรู้จักช่างผมคนดังคนนี้ดี นิตยสารหลายเล่มก็เขียนเล่าถึงเรื่องราวของเขา นอกจากนี้ตอนเรียนมัธยมเพื่อนในคลาสเรียนของเธอก็มักจะเอาเรื่องที่ได้ทำผมกับเขามาอวดโอ้ให้ฟังอยู่บ่อยๆ ถึงครอบครัวเธอจะมีฐานะ แต่การทำผมครั้งละเกือบแสนก็ไม่ไหวหรอกนะ

ดูเหมือนว่าการตัดผมโกนหนวดเคราจะใช้เวลานานพอสมควร ดีนะที่ด้านหลังของร้านเป็นสปานวดอโรม่า พราวเลยไม่รอนานจนเบื่อเพราะว่ามานวดฆ่าเวลา

"ดูเหมือนว่าด้านนอกจะเรียบร้อยแล้ว คุณผู้หญิงต้องการจบคอร์สนวดเลยหรือเปล่าคะ" พนักงานที่กำลังนวดถามขึ้นเมื่อมีคนเข้ามาแจ้งว่าด้านนอกเสร็จแล้ว

"ดีค่ะ ฉันไม่อยากให้คุณลุงรอนาน"

ไม่นานพราวก็เดินออกมาจากโซนด้านหลังและเห็นคนที่พาตัวเองนั่งคอยอยู่ แต่ทำไมไม่รู้ขาของเธอมันไม่ยอมก้าวเข้าไปหาเขา หัวใจก็เต้นรัวไปหมด ไม่ต่างจากเมื่อหลายปีก่อนเลย เพียงแค่เอาหนวดเคราออกและจัดแต่งทรงผมให้เข้าที่เขาก็กลับมาดูหล่อเหลาไร้ที่ติเหมือนเดิม แล้วดูเหมือนจะไม่ใช่แค่เธอจะคิดแบบนั้นคนเดียว ตอนนี้พนักงานสาวในร้านต่างพากันส่งสายตาทอดสะพานให้เขาอย่างแสดงออกชัดเจน

แบบนี้หรือเปล่าที่เขาเรียกว่าขิงแก่ยิ่งเผ็ดร้อน

"พราวมาแล้วเหรอ สบายตัวหรือเปล่าครับ"

"ค่ะคุณลุง"

เดฟพอได้ยินคำตอบก็ลุกเดินตรงมาหาพราว ก่อนจะวางมือไว้บนผมนุ่มเบาๆแล้วโน้มหน้าลงในระดับเดียวกัน

"อะไรกันครับ ลุงบอกแล้วไม่ต้องเรียกคุณ...อาชอบให้เรียกลุงเดฟมากกว่า"

ท่าทางที่หญิงสาวกำลังถูกปฏิบัติทำให้ผู้หญิงหรือลูกค้าในร้านต่างพากันอิจฉา ส่วนคนที่ถูกทำแบบนี้ใส่หัวใจก็ยิ่งเต้นรัว ดูเหมือนว่าเพื่อนพ่อคนนี้กำลังทดสอบความอดทนของเธออยู่ใช่ไหม

"ได้สิคะลุงเดฟ...พอดีพราวเห็นคนเยอะเลยกลัวมีคนเข้าใจผิด แต่ถ้าลุงเดฟไม่ชอบพราวจะไม่ทำอีก ดีไหมคะ"

คนที่ได้คำตอบถึงกับยิ้มคำตอบถึงกับชะงัก เพราะสีหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มของพราวมันทำให้เขารู้สึกแปลกๆ

"คุณเดวิสค่ะ นี่เป็นการ์ดเมมเบอร์วีไอพีที่คุณโมเดนให้นำมามอบให้ค่ะ"

"ขอบคุณครับ...พราวไปกันเถอะ เดี๋ยวลุงพาไปซื้อของ"

"ค่ะลุงเดฟ" พราวยิ้มตอบรับ

พนักงานสาวยื่นการ์ดในมือให้คนตรงหน้าอย่างเขินอาย เดฟไม่ได้สนใจท่าทางของเธอเลยสักนิด เขาหยิบการ์ดมาแล้วพูดขอบคุณก่อนจะพาพราวเดินออกตรงนั้นทันที การกระทำของเดฟทำให้ทุกคนต่างอิจฉาพราวกันมาก