“กุลไม่เป็นอะไรแล้วค่ะ ขอบคุณพี่พจน์มากนะคะ” เธอรู้สึกว่าขอบตาร้อนผ่าว พจน์เป็นผู้ชายที่ดีที่เธอไม่คู่ควรอีกต่อไปแล้ว กุลยาคิดอย่างเศร้าเสียใจ
“ครับ คิดถึงกุลจัง สุดสัปดาห์นี้เราไปเที่ยวด้วยกันนะครับ เราไม่ได้เที่ยวด้วยกันตั้งนานแล้ว” พจน์ดึงมือของคู่หมั้นสาวมากุมเอาไว้
อีกด้านหนึ่ง กุมภ์กับลูกน้องกำลังยืนดูภาพสวีตหวานของคนทั้งคู่อยู่ กุมภ์กระแทกหมัดกับต้นไม้หลายครั้ง มองภาพนั้นแล้วรู้สึกหงุดหงิดใจไม่น้อย
“โหย... นายหัวไม่เจ็บเหรอครับ” อังคารเอ่ยถาม ตกตะลึงกับความขึ้งโกรธของเจ้านายหนุ่ม ชกต้นไม้โดยไม่กลัวเจ็บเลยสักนิด นี่ถ้าเป็นเขา ชกไปทีเดียวคงร้องโอดโอยไปแล้ว
“ไอ้อังคาร”
“ครับนายหัว”
“กูเจ็บบรรลัยเลยมึงเอ๊ย” นายหัวหนุ่มสะบัดมือแรงๆ ก่อนจะกุมเอาไว้กับต้นขาเพรียว ร้องไม่ออกเพราะเจ็บมาก ๆ
“อ้าว... ผมก็เห็นว่านายหัวชกเอาชกเอาแบบในหนัง อย่างเท่เลยอะ ไหงเป็นงี้ล่ะครับ” อังคารเกาหัวแกรก
