Stubborn เธอขาอย่ามายั่วให้รัก

บทที่ 1 คนหื่น 2

"ตรงไหนที่ไม่ดีเหรอ"

"เถียง..." เขาเอ่ยขึ้นและนั่นก็ยิ่งทำให้เธอยู่ปากอย่างไม่พอใจ แต่ก็ไม่อยากจะต่อปากต่อคำกับเขา

คนตัวเล็กถอนหายใจ ทำได้เพียงกัดริมฝีปากเพื่อข่มความคุกรุ่นที่อยู่ภายในใจ เธอไม่อยากมีปัญหาจึงเลือกถอยออกไปล้างอุปกรณ์ที่เพิ่งจะชงกาแฟให้เขาอย่างคับแค้นใจ

ไอ้บ้ามาร์ติน! มันต้องการยั่วประสาทเธออีกแล้ว เจ็บใจที่เธอไม่สามารถทำอะไรหมอนี่ได้ เพราะเขาเป็นลูกค้าประจำ อีกอย่างยังมีแม่ของเธอคอยคุ้มกะลาหัวเขาไว้นี่สิ : (

ตลอดเวลาครึ่งชั่วโมงที่เขานั่งอยู่ในร้านเธอก็ไม่ได้เข้าไปยุ่งกับเขาอีก ได้แต่มองนาฬิกาว่าเมื่อไหร่จะสามทุ่มสักที ทั้งที่แก้วกาแฟตรงหน้าเขาหมดไปตั้งแต่ 10 นาทีแรกแล้วด้วยซ้ำ แต่มาร์ตินกลับยังนั่งนิ่งไม่ยอมลุกออกจากร้านสักที จวบจนสามทุ่มแล้วก็ยังไม่ลุกไปไหน จนเธอหมดความอดทนต้องเดินไปบอกเขาที่โต๊ะ

"นี่สามทุ่มแล้วนะ ฉันจะปิดร้านแล้ว" เธอพยายามบังคับน้ำเสียงของตัวเองไม่ให้ดูแข็งจนเกินไป ทั้งที่อยากเอาแก้วทุบหัวเขาใจแทบขาด

เจ้าของร่างกำยำเงยหน้าขึ้นมองเธออย่างเหนื่อยหน่าย หัวคิ้วหนาพลันเลิกขึ้นแล้วเอ่ยถาม

"ไล่?"

"จิ๊! ก็ร้านมันปิดสามทุ่มไง พรุ่งนี้ฉันมีเรียนนะ ไม่ได้ทำตัวไร้สาระไปวันๆ แบบนายซะหน่อย" นี่เขาคิดจะกวนประสาทเธอไปถึงเมื่อไหร่กัน

เธอมีเรียนตอนเก้าโมงเช้า ไม่ได้ทำตัวว่างแบบเขาสักหน่อย

"ใครไร้สาระ ฉันก็เรียนมหา’ลัยเดียวกับเธอนั่นแหละ อย่าบอกว่าไม่รู้นะ"

รู้... แต่ไม่อยากสนใจเขามากเกินไปก็แค่นั้น เพราะขนาดตอนนี้เธอแกล้งทำเป็นไม่สนใจ เขายังกล้ามาป่วนมาวุ่นวายกับเธอไม่เลิกเลย

"ลุกเลย จะปิดร้านแล้ว" เธอแกล้งทำหน้าดุใส่เขาอีกครั้ง จนเขาจำใจลุกขึ้นจากเก้าอี้ ในคราแรกก็คิดอยู่ว่าเขาจะเดินออกนอกร้านไป แต่เธอดันคิดผิด เมื่อเห็นว่าร่างสูงค่อยๆ เดินย่างกรายเข้ามาหาเธออย่างคุกคามกัน

ดวงตาคู่คมจดจ้องมายังเธอด้วยสายตาวาววับ ทำเธอลอบกลืนน้ำลายก้อนเหนียวลงในลำคออึกใหญ่ และไวกว่าความคิดโดยที่เธอยังไม่ทันจะได้ขยับตัวไปไหน คนตัวสูงกลับเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ ด้วยระยะห่างเพียงคืบเท่านั้น

"จะทำอะไร..." น้ำเสียงผะแผ่วเอ่ยถาม แต่มันแทบจะส่งไปไม่ถึงเขา ดวงตาคู่สวยจึงเหลือบขึ้นมองเพื่อนบ้านหนุ่มในระยะใกล้ชิด ก็พบว่าเขาโน้มใบหน้าต่ำลงมาหาเธอ และ...

พึ่บ!

วงแขนแกร่งยกร่างของเธอขึ้นนั่งบนโต๊ะที่อยู่ไม่ไกล สองแขนกำยำกักกันร่างเธอไว้กับโต๊ะ ได้แต่มองการกระทำที่แทบจะไม่ทันให้เธอได้ตั้งตัวใดๆ ริมฝีปากเล็กเม้มเข้าหากันอย่างประหม่า หัวใจพลันเต้นอยู่ในอกอย่างรุนแรง

และสิ่งที่ทำให้เธอพูดอะไรไม่ออก คือการที่เขาใช้สองขาเรียวยาวแยกเรียวขาเสลาของเธอออกจากกันอย่างอุกอาจ

"มาร์ติน... อย่าแกล้ง" เธอพยายามจะดันตัวเขาออก แต่ร่างแกร่งกลับไม่ขยับตัวออกห่างแม้แต่นิดเดียว ทั้งยังขยับบดเบียดร่างกายเข้ามาจนเธอเผลอทำสีหน้าแปลกๆ ส่งให้เขา

"ตบฉันไปเมื่อตอนเย็นทำลืม?" น้ำเสียงแหบแห้งและทุ้มต่ำในเวลาเดียวกันเอ่ยอย่าง ใบหน้าหล่อก้มต่ำลงมาจนปลายจมูกแตะสัมผัสกันเล็กน้อย

ฝ่ามือที่ดันไหล่เขาไว้เหมือนจะหมดแรงเสียอย่างนั้น... วันนี้มาร์ตินแกล้งเธอหนักกว่าทุกวันเลย

"ก็นายพูดจาลามกกับฉันก่อนนี่" น้ำเสียงที่เคยหนักแน่นของเธอ แปรเปลี่ยนเป็นสั่นไหวในชั่วพริบตา เพราะการกระทำที่แสนยั่วยวน และชวนปลุกเร้าอารมณ์บางอย่างในกายเธอให้ลุกโชนขึ้นมา

ยิ่งช่วงล่างของเขาเสียดสีอยู่กับกลางกายกระทบเข้ากับจุดที่อ่อนไหวสำหรับผู้หญิงแล้ว ก็ยิ่งทำให้คนตัวเล็กเสียอาการอย่างไม่อาจหักห้ามใจได้ ไม่รู้ว่าเผลอส่งเสียงแปลกๆ ให้เขาได้ยินหรือเปล่า ร่างสูงตรงหน้าถึงได้ส่งยิ้มมุมปากให้เธอเหมือนกำลังจะควบคุมกัน

"บอกว่าฉันพูดจาลามก แต่หน้าเธอตอนนี้ลามกกว่าฉันอีก คิดเรื่องอย่างว่าอยู่หรือไง"

น้ำเสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้น สายตาแพรวพราวหลุบต่ำไปมองยังจุดที่ร่างกายของเราเสียดสีกัน เธอร้อนรุ่มไปด้วยอารมณ์บางอย่าง แต่ก็ไม่อยากจะยอมรับมันสักเท่าไหร่

"เปล่านะ..." เธอหลบสายตาที่เขาจดจ้องมาอย่างรู้ทัน

เขามักจะเป็นแบบนี้...

แกล้งเธอให้เสียอาการบ่อยๆ

แกล้งรุกเข้าหาอย่างอุกอาจ และบอกว่าหยอกเล่น

แกล้งให้อารมณ์เธอกระเจิง แล้วก็ทิ้งกันไปอย่างง่ายดาย

แกล้งพูดจาหื่นกามใส่ แต่ก็บอกว่าไม่ได้คิดอะไร

และทั้งหมดนั้นเขากำลังทำมันอยู่ในตอนนี้ เขามันตัวอันตรายเกินไปสำหรับเธอ แต่ไม่รู้ทำไมยิ่งอันตรายเธอกลับยิ่งอยากเข้าหา ราวกับแมลงเม่าบินเข้ากองไฟ แม้รู้ว่าต้องมอดไหม้แต่ก็อยากรู้อยากลองเสียอย่างนั้น

"อยากลองเหรอ?" น้ำเสียงยั่วยวนถูกเอ่ยชิดใบหูสะอาด พร้อมกับลมหายใจอุ่นร้อนที่ปัดเป่าลงส่วนนั้น เธอย่นคอหนีความร้อนจากลมหายใจของคนตรงหน้า

"มะ ไม่ใช่สักหน่อย"

ไม่รู้ทำไมน้ำเสียงที่เอ่ยตอบเขาไปถึงได้สั่นเครือ เหมือนไม่ใช่ตัวเธอเอง นี่เขากำลังยั่วยวนเธอจนสติหลุดลอยไปไกล จนแทบจะกู่ไม่กลับแล้วด้วยซ้ำ

ความร้อนรุ่มมันแล่นปราดไปทั่วร่างกายจนเธอรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ ราวกับคนจับไข้

"ปากบอกไม่ แต่ร่อนเอวใส่ขาฉันอย่างนี้ก็ได้เหรอซี?"

เธอแทบไม่รู้ตัวว่ากำลังทำอย่างที่เขาว่าอยู่ จนกระทั่งสายตาของตัวเองหลุบต่ำมองไปยังกลางกายที่ขยับเข้าหาเขาอยู่จริงๆ เธอร่อนเอวใส่เขาราวกับต้องการระบายอารมณ์บางอย่าง

แต่ไม่ทันที่จะได้เอ่ยปฏิเสธออกไป เจ้าของส่วนสูง 188 เซนติเมตรกลับเป็นฝ่ายผละตัวออกห่างเหมือนอย่างเคย...

"หึ... ยัยขี้หื่น แตะนิดแตะหน่อยก็แฉะแล้วเหรอ อารมณ์ขึ้นง่ายเหมือนเดิมเลย" สายตาวาววับที่จ้องมายังใบหน้าแดงจัดเพราะแรงอารมณ์คุกรุ่นจากการปลุกเร้าของเขา เธอหอบหายใจเข้าปอดอย่างหนักหน่วง อยากจะตะกุยหน้าหล่อๆ ของหมอนี่ที่กล้าแกล้งเธอหนักขนาดนี้ให้เป็นแผล!

"อะ ไอ้บ้า!"

รอเธอเอาคืนบ้างก็แล้วกัน จะเอาให้เสียอาการกว่าเธอสักร้อยเท่าไปเลย ไอ้บ้ามาร์ตินคนหื่นกาม! : (

.

.

.

.

.

.

พูดคุย

อิตินหื่นมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก 55555+