Stubborn เธอขาอย่ามายั่วให้รัก

บทนำ

"มึงๆ ดูลูกสาวเจ้าของร้านคาเฟ่ดิวะ โคตรสวยเลย มึงคิดเหมือนกูไหมไอ้ติน"

เสียงของเพื่อนสนิทดังขึ้นเรียกให้เขาต้องผินหน้าไปมองตามสายตาของมันที่มองไปยังหน้าเคาน์เตอร์ของร้านคาเฟ่ที่เขา 'มาร์ติน' ชอบมานั่งเล่นกับแก๊งเพื่อนเป็นประจำ เป็นเพราะคาเฟ่ที่เพิ่งเปิดใหม่นี้อยู่ใกล้กับบ้านเขา ไหนจะเจ้าของร้านยังเป็นเพื่อนบ้านรั้วติดกันชนิดที่ว่ามีเพียงรั้วไม้เล็กๆ กั้นไว้ประดับบ้านเท่านั้น

อีกอย่างเจ้าของคาเฟ่อย่าง 'น้าจันทร์' ยังเป็นเพื่อนบ้านที่สนิทกับแม่เขาอีก

"ตรงไหนวะ เฉยๆ ว่ะ กูเห็นจนเอียน หน้าก็งั้นๆ แหละ สวยสู้น้องกิ๊ฟนิเทศฯ ไม่ได้เลย"

เขาได้แต่บ่นพึมพำบอกเพื่อนสนิทไป เพราะลูกสาวเจ้าของร้านที่มันพูดถึงคือ 'ซีลีน' หรือ 'ซี'

ยัยนี่เป็นเพื่อนบ้านที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกันกับเขาพวกเราอายุ21 ปีบริบูรณ์เท่ากัน แถมยังเรียนอยู่มหา’ลัยเดียวกันอีก เพียงแต่คนละคณะ ทั้งยังเคยอยู่โรงเรียนประถมด้วยกันช่วงหนึ่ง

และถ้าแก๊งเพื่อนเขาจะไม่รู้จักซีก็ไม่แปลก เพราะยัยนี่ชอบเก็บตัวและไม่ชอบทำตัวเป็นจุดเด่น แต่ใบหน้าสวยๆ นั่นก็ทำหนุ่มๆ มาตามขายขนมจีบกันไม่เว้นวัน

โคตรหงุดหงิด...

"อะไรวะ มึงตาบอดเหรอไอ้สัตว์ติน น้องกิ๊ฟมันน่ารักก็จริง ส่วนคนนี้นิยามของคำว่าสวยเหี้ยๆ เลยเหอะ" ไอ้มอนด์ด่าเขา แต่แล้วไงใครสน เขาจะมองซีอย่างไรมันก็ไม่เกี่ยวกับใครสักหน่อยนี่

"ไม่ใช่สเปกกู" เอ่ยบอกพลางใช้ดวงตาคู่คมจดจ้องไปยังเจ้าของใบหน้าสวยที่กำลังชงกาแฟอย่างตั้งใจ ใบหน้าสวยรูปไข่ ริมฝีปากรูปกระจับสีชมพูธรรมชาติ ผมยาวถึงกลางแผ่นหลัง กับส่วนสูง 168 เซนติเมตร และแน่นอนเมื่อเทียบกับเขาที่สูงชะลูดถึง 188 เซนติเมตร ซีก็สูงแค่อกเขาเท่านั้นแหละ

เขายอมรับว่าซีเป็นผู้หญิงที่สวยมาก แต่เธอไม่ชอบเขา... และไม่รู้ว่าทำไมถึงไม่ชอบทั้งที่เขาออกจะหล่อปานนี้อะนะ

หรือเป็นเพราะเขาชอบแกล้งเธอวะ?

"เออ! ไม่ใช่สเปกก็เรื่องของมึง แม่ง! โคตรเสียดายที่กูมีแฟนแล้ว..." มอนด์ส่ายหน้าอย่างเสียดาย เพราะมันมีแฟนแล้ว อีกอย่างแฟนของมันก็โคตรขี้หึงเอาเรื่อง ถ้ารู้ว่ามันกำลังหม้อสาวอยู่คงได้วีนแตก

ถือเป็นเรื่องดีที่มันมีแฟน...

"มึงอย่าจีบเลย กูเป็นเพื่อนบ้านกับเขา ตัวจริงโคตรหยิ่งเลย สวยก็น้อยกว่าแฟนมึงอีก" เขาเลิกสนใจซีที่ชงกาแฟอยู่หน้าเคาน์เตอร์ แล้วหันมาตบไหล่เพื่อนสนิทอย่างปลอบใจ ทั้งยังเล่าเหตุการณ์เรื่องความเย่อหยิ่งของซีให้เพื่อนฟัง โดยไม่ทันได้มองไปทางอื่น จึงไม่รู้ว่าคนที่พวกเขากำลังเอ่ยถึง กำลังเดินมาเสิร์ฟกาแฟที่สั่งไว้เมื่อ 15 นาทีก่อน

และเธอได้ยินทุกคำที่พวกเขาพูด...

"กาแฟที่สั่งได้แล้วค่ะ!" ซีลีนวางเอสเปรสโซเย็นลงบนโต๊ะด้วยแรงอารมณ์ที่คุกรุ่นอยู่ในใจ จนหยดน้ำในแก้วพลาสติกกระฉอกออกมานอกแก้ว แล้วกระเด็นไปโดนหน้าตักของเขา จนร่างกำยำตรงหน้าสะดุ้งเมื่อถูกความเย็นจากน้ำแข็งหกรดใส่ไม่ทันตั้งตัว

"เธอ! วางเบาๆ ไม่เป็นเหรอ มันหกใส่ฉันแล้วเนี่ย" ดวงตาคู่คมตวัดใส่คนตัวเล็กอย่างขุ่นเคือง แต่เมื่อเงยหน้าสบตากับคนตัวเล็ก เจ้าของใบหน้าใสซื่อที่เขามองแค่ปราดเดียวก็รู้ว่าเธอโคตรจะตั้งใจทำมันหกใส่เขา

"ขอโทษ พอดีว่ามือหนักไปหน่อยน่ะ" เสียงหวานๆ ตอบกลับพร้อมกับใบหน้าที่แสดงความรู้สึกผิด (?)

มาร์ตินหน้าแดงจัดเพราะความโกรธเคืองที่สุมอก ดูจากสายตาก็รู้ว่าซีมันไม่ได้รู้สึกผิดสักนิด คนตัวเล็กทำท่าทางจะหันหลังกลับไป แต่เขาก็มือไวกว่ารีบคว้าข้อมือเล็กของเธอเอาไว้ ไม่ยอมให้เพื่อนบ้านปัดความรับผิดชอบอย่างที่คิดเอาไว้

"เธอจงใจใช่ไหม" เขากัดฟันเอ่ยถามเธอออกไป ทั้งยังออกแรงบีบข้อมือเล็กแรงขึ้นอีกนิด แต่ก็ไม่ได้แรงมากจนอีกฝ่ายเจ็บแต่อย่างใด

"เปล่า..." คนตัวเล็กปฏิเสธเขาเสียงแผ่ว พยายามบิดข้อมือออกจากการควบคุมของเขา แต่แรงจากแขนกำยำกล้ามเป็นมัดๆ ของเขาก็ทำเอาเธอฝืนแรงสู้ไม่ไหว

ตรงข้อมือที่โดนเขากอบกุมร้อนฉ่า มาร์ตินไม่เคยแตะต้องเนื้อตัวเธอมาก่อน เป็นเพราะในสายตาของเธอหมอนี่เป็นเพียงผู้ชายแบดบอยคนหนึ่ง ที่ชอบทำตัวน่าหมั่นไส้อยู่ตลอดเวลา

เมื่อกี้เขาเพิ่งนินทาเธอในระยะเผาขนไป บังอาจมากล่าวหาว่าเธอเป็นคนหยิ่ง ทั้งที่ตัวเขาเองนั่นแหละที่เอาแต่ตีตัวออกหากจากเธออย่างคนรังเกียจกัน เพราะถึงแม้ว่าบ้านของเราจะอยู่ติดกัน แต่ก็ใช่ว่าเธอกับเขาจะสนิทกันนี่ หมอนี่น่ะเอาแต่แกล้งเธอตลอด และชอบบอกคนอื่นว่าเธอหยิ่ง จนผู้ชายที่เข้ามาจีบต่างหนีหายไปหมด

เขามันตัวอันตราย! ชอบใส่ร้ายเธออ๊ะ! :(

"ปล่อยก่อน" ซีลีนพยายามบอกเขาอย่างใจเย็น แต่ยิ่งเธอถอยห่างเขากลับกระตุกข้อมือให้เธอยิ่งขยับเข้าไปใกล้ จนเกือบจะถลาเข้าไปเกยตักเขาอยู่รอมร่อ

"ไม่ปล่อย คิดจะแกล้งกันเหรอ เอาดิ ฉันจะฟ้องน้าจันทร์"

เขากัดฟันพร้อมกับจ้องหน้าเธออย่างคาดโทษ และเมื่อได้ยินชื่อแม่จันทร์เธอก็พลันใบหน้าถอดสีไปทันที เพราะเธอคงโดนแม่ดุแน่ๆ ที่กล้าทำแบบนี้กับลูกค้า อีกอย่างวันนี้น้าจันทร์ยังเข้ามาดูร้านด้วยมันยิ่งทำให้เธอกลัวนี่สิ

สายตาของเธอเหลือบมองไปยังคนเป็นแม่ที่กำลังเดินออกมาจากหลังร้าน และเหมือนว่ามาร์ตินกำลังมองไปทางเดียวกับเธอ จนเธอรีบเอ่ยบอกเขาอย่างลนลาน

"ก็บอกว่าขอโทษแล้วไง นายแค่เช็ดมันเอง..." คนตัวเล็กว่าพลางเม้มปากแน่น ในยามที่สายตาเหลือบลงต่ำไปมองหน้าตักของเขาที่มีคราบกาแฟเปื้อนอยู่ตรงส่วนนั้น เธอไม่คิดว่ามันจะกระฉอกไปโดน...

แต่แทนที่อีกฝ่ายจะยอมรับคำขอโทษในแบบที่เธออยากให้เป็น แต่หมอนี่กลับใช้สายตาเหลือบมองไปยังด้านหลังของเธอแทน พร้อมกับเอ่ยคำพูดที่ชวนหัวใจกระตุกสั่น

"น้าจันทร์ครับ..."