วิวาห์พร้อมรัก

บทที่5-1 ต้องรับผิดชอบ

พร้อมรักงุนงงนิดหน่อยแต่ไม่เข้าใจมากๆ เพราะตั้งแต่ที่วินธัยย้ายมานั่งข้างเธอ เธอก็กลายเป็นลูสเซอร์อย่างสมบูรณ์

เพราะปากขวดชี้มาที่เธอทุกครั้งราวกับจับวาง แม้กระทั่งตอนที่เธอหมุนขวดด้วยตัวเอง แต่ละคำถามจากคนในกลุ่มก็ชวนให้เขินอายน้อยอยู่เมื่อไรกัน โดยเฉพาะคำถามจากธนดลที่พยายามชงเข้มเสียเหลือเกิน

บอกชื่อคนที่เธอกำลังตกหลุมรัก

พร้อมรักเคยกล้าหาญมากกว่านี้ แต่แน่นอนว่าไม่ใช่ในตอนนี้ ตอนที่วินธัยมานั่งข้างๆ แค่ต้องรับมือกับกลิ่นกายหอมอ่อนๆ ที่ผสมน้ำหอมราคาแพงกับกลิ่นเฉพาะตัวของเขา เธอก็ประหม่าจนทำตัวไม่ถูกแล้ว

สุดท้ายพร้อมรักก็ต้องยอมเป็นลูสเซอร์โดยสมบูรณ์ จนเจ้าตัวจำไม่ได้ว่าดื่มไปเท่าไร เจ็ดหรือแปดแก้วพร้อมรักเองก็ไม่แน่ใจ

ดวงตาคู่สวยฉ่ำหวานยามที่มองคนในกลุ่ม หญิงสาวพยายามปรือเปลือกตาที่หนักอึ้งขึ้นมาระหว่างที่รอดูว่าการเล่นเกมในรอบสุดท้ายนี้ ใครจะเป็นคนโชคร้ายคนนั้น

หวังว่าจะไม่ใช่เธออีกหรอกนะ

นั่นคือสิ่งที่พร้อมรักคาดหวัง ระหว่างที่ขวดค่อยๆ หมุนช้าลง สายตาของทุกคนต่างจับจ้องอยู่ตรงนั้น ก่อนที่ปากขวดจะชี้ไปทางวินธัย

วีรภัทรกับสหทรรศถึงกับลอบยิ้มให้กัน ในขณะคนที่ตกเป็นลูสเซอร์ในเกมนี้อย่างวินธัยไม่ได้อนาทรร้อนใจใดๆ ทั้งนั้น แพทย์หนุ่มยังคงสีหน้าเรียบเฉยและรอคำถามจากใครสักคนในกลุ่ม

“งั้นให้น้องพร้อมเป็นคนถามดีกว่า”

“พร้อมเหรอคะ”

พร้อมรักชี้นิ้วเข้าหาตัวเองอย่างอย่างเชื่องช้าเพราะกำลังมึนกับฤทธิ์แอลกอออล์ที่ผ่านเข้าสู่กระแสเลือดไปไม่น้อย สีหน้าของเจ้าตัวบ่งบอกถึงความงุนงงอยู่มากหลังจากที่วีรภัทรเสนอให้เธอเป็นคนถามวินธัย เมื่อเห็นอีกฝ่ายพยักหน้าหงึกๆ และคนในกลุ่มคนอื่นๆ ต่างก็พยักหน้าอย่างเห็นด้วย พร้อมรักที่โดนฤทธิ์ความมึนเมาครอบงำก็ค่อยๆ หันไปหาวินธัยอย่างใจกล้าทั้งๆ ที่ในตอนแรกเอาแต่หลบเลี่ยงสายตาอีกฝ่าย

แต่ตอนนี้อาการเหล่านั้นหายไปเรียบร้อยแล้ว

“ทรูออร์แดร์คะ”

พร้อมรักขยับยิ้มกว้าง ดวงตาคู่สวยฉ่ำหวานยามที่สบกับนัยน์ตาสีน้ำตาลของวินธัย วินธัยเองก็กำลังจับจ้องสายตาอยู่ที่หญิงสาวเช่นกัน ในขณะที่บรรยากาศโดยรอบเงียบกริบ ดวงตาทุกคู่ต่างจับจ้องมาที่พวกเขาอย่างลุ้นระทึกกับคำตอบของวินธัย

“แดร์”

นั่นคือคำตอบของวินธัย ในขณะที่ดวงตาคมปลาบยังคงจับจ้องที่ดวงหน้าเรียวรูปไข่ที่พวงแก้มทั้งสองข้างเป็นสีเรื่อจากฤทธิ์แอลกอฮอล์ พร้อมรักที่สติไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัวนักเผยรอยยิ้มอย่างยั่วยวนโดยไม่รู้ตัว ก่อนที่กลีบปากนุ่มจะขยับอย่างเนิบนาบ หากแต่เปล่งเสียงออกมาอย่างชัดถ้อยชัดคำ

“งั้นพร้อมขอท้าให้หมอจูบพร้อม กล้าไหมคะ”

“พี่มึงงงงงง”

ธนดลถึงกับร้องเสียงหลงพลางยกมือขึ้นปิดปาก ภัคร์พิมลกับภวิกาเองก็มีสีหน้าแตกตื่นไม่ต่างจากธนดลนัก ส่วนวีรภัทรกับสหรรศกำลังยกยิ้มจางๆ รอคอยว่าวินธัยจะตัดสินใจอย่างไร

วินธัยจ้องลึกเข้าไปในดวงตาคู่สวยของหญิงสาวอย่างไม่หลบเลี่ยง ก่อนที่แพทย์หนุ่มจะเอื้อมมือไปหยิบแก้วเหล้าขึ้นมากระดกรวดเดียวหมดและระหว่างนั้นเขาก็ไม่ได้ละสายตาไปจากพร้อมรักเลย จากนั้นเขาก็วางแก้วเปล่าลงโดยไม่ได้พูดจาใดๆ ส่วนพร้อมรักนั้นได้แต่ขยับยิ้มหวานราวกับไม่รู้ว่าตัวเองได้พูดอะไรออกไป

หลังเกมสุดท้ายจบลงพวกเขายังดื่มกันต่อจนกระทั่งห้าทุ่มเศษก็แยกย้ายกัน สหทรรศกับภวิกาเป็นคู่แรกที่เดินออกจากห้องไปก่อน ตามด้วยคู่ของวีรภัทรกับภัคร์พิมล ส่วนพร้อมรักที่ดูท่าเมาหนักกว่าใครกำลังถูกธนดลหิ้วปีกอย่างทุลักทุเลเพราะธนดลเองก็ไม่ใช่ผู้ชายที่ตัวใหญ่อะไรนัก เขามีสูงส่วนที่มากกว่าพร้อมรักก็จริงแต่รูปร่างค่อนข้างบาง จึงไม่ง่ายเลยที่จะพยุงคนที่กำลังทิ้งน้ำหนักใส่มาอย่างเต็มที่อย่างพร้อมรักได้ง่ายนัก

“เดี๋ยวผมจัดการเอง พร้อมรักบอกว่าเขามีเรื่องที่อยากคุยกับผม เดี๋ยวผมไปส่งเขาเอง”

วินธัยไม่พูดเปล่าเขาโชว์หน้าแชทที่คุยกับพร้อมรักให้ธนดลดู ธนดลทำทีคล้ายลังเล แต่พอได้ยินประโยคที่พึมพำออกมาจากปากของพร้อมรัก ธนดลก็เลยต้องปล่อยพี่รหัสไปให้วินธัยอย่างเต็มอกเต็มใจ

“ต้องคุยกับหมอ พร้อมมีเรื่องอยากคุยกับหมอ”

พร้อมรักไม่พูดเปล่ายังชี้นิ้วไปที่ใบหน้าหล่อเหลาของวินธัยด้วย ธนดลถอยออกมา ปล่อยให้วินธัยจัดการพร้อมรักด้วยการอุ้ม ก่อนที่เขาจะเดินตามทั้งคู่ไปที่รถ

ธนดลเป็นคนช่วยเปิดประตูรถของวินธัยก่อนที่แพทย์หนุ่มจะวางร่างเล็กของพร้อมรักลงที่เบาะนั่งข้างคนขับ มือหนาจัดการคาดเบลท์ให้คนเมาอย่างเสร็จสรรพ ก่อนจะยืดตัวขึ้นเต็มความสูงแล้วดันประตูปิด

“เจ๊พร้อมอยู่คอนโดฯ เดอะมูนนะครับ ผมฝากด้วย”

ฝากฝังแล้วธนดลก็เดินไปขึ้นรถตัวเอง วินธัยจึงเดินอ้อมขึ้นไปนั่งที่ฝั่งคนขับ แพทย์หนุ่มสตาร์ทรถ หากแต่ยังไม่ได้คาดเข็มขัดนิรภัย ร่างสูงก็เอี้ยวตัวหันไปมองคนที่นั่งอยู่ข้างๆ

“คุณลองเล่นเกมกับผมอีกครั้งซิ”

“คะ”

พร้อมรักเลิกคิ้วถามอย่างงุนงง ดวงตากลมโตฉ่ำปรือ เปลือกตาสีมุกที่หนักอึ้งพยายามเปิดปรือขึ้นมองใบหน้าคมคายของวินธัยที่อยู่ห่างออกไปไม่มากนัก

“ถามผมเหมือนตอนเล่นเกม”

“อ๋ออออออ” พร้อมรักลากเสียงยาวพลางพยักหน้าหงึกๆ อย่างว่าว่ายเพราะสติสัมปชัญญะของเจ้าตัวในตอนนี้หายไปเกินครึ่ง “ทรูออร์แดร์คะ”

“แดร์”

“งั้นพร้อมขอท้าให้หมอจูบพร้อม กล้าไหมอื้อ…”

พร้อมรักไม่ทันได้เอ่ยจบประโยคดีริมฝีปากอุ่นจัดของวินธัยก็แนบลงมา สัมผัสแปลกใหม่ที่พร้อมรักไม่คุ้นชินทำให้หัวใจของหญิงสาวเต้นระส่ำ ดวงตากลมโตเบิกกว้าง อาการมึนเมาจากฤทธิ์แอลกอฮอล์หายไปเกินครึ่งส่วน และตอนนี้พร้อมรักก็รู้ดีว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น แม้ว่าความคิดในหัวของหญิงสาวจะดูหนักอึ้งก็ตาม

‘อาจารย์หมอจูบเรา’

พร้อมรักคิดว่าอีกฝ่ายจะทำแค่เพียงแนบริมฝีปากลงมาเท่านั้น เพราะนั่นก็ทำให้เธอรับมือแทบไม่ถูกแล้ว แต่เปล่าเลย วินธัยไม่ได้ทำเพียงเท่านั้น เขากำลังรุกรานโพรงปากของเธอด้วยเรียวลิ้นอุ่นชื้น

“อื้อ…”

พร้อมรักร้องท้วงเพราะไม่คิดว่าวินธัยจะจูบแบบลึกซึ้งเช่นนี้ ก่อนหน้านี้เป็นฤทธิ์แอลกอฮอล์ทำให้หญิงสาวมึนเมา แต่ดูเหมือนว่าตอนนี้จะไม่ใช่แบบนั้นแล้ว เพราะเธอกำลังมึนเมากับจุมพิตของแพทย์หนุ่มที่ดูไม่มีทีท่าผ่อนปรน

พร้อมรักตัวแข็งทื่อเมื่อกลีบปากนุ่มของหญิงสาวถูกเขาขบเม้มราวกับจะกลืนกิน สมองมึนเบลอ ใบหน้าร้อนผ่าวและแดงก่ำราวกับว่ามีเลือดไหลเวียนมารวมตัวกันอยู่บริเวณนั้น ร่างกายพลันกระตุกเบาๆ คล้ายมีกระแสไฟฟ้าไหลผ่าน พร้อมรักค่อนข้างด้อยประสบการณ์ในเรื่องนี้ ประสบการณ์เดียวที่หญิงสาวมีนั่นก็คือจากหน้าหนังสือในนิยายเท่านั้น

ปลายลิ้นของแพทย์หนุ่มไล่ต้อนลิ้นเล็กที่พยายามหดหนีอย่างไม่ประสา เขาช่วงชิงความหอมหวานจากโพรงปากอ่อนนุ่ม คลุกเคล้าเรียวปากอย่างยั่วเย้า พร้อมรักหอบหายใจสะท้าน ก้อนเนื้อในอกซ้ายเต้นระส่ำราวกับจะกระดอนออกมานอกอก

วินธัยไล้ปลายลิ้นตามแนวฟันขาวสะอาดและขบเม้มเบาๆ ที่กลีบปากนุ่มก่อนที่เขาจะยอมถอนจูบออกไป ดวงตาคมกริบที่เรียบนิ่งยังจับจ้องที่ใบหน้าแดงก่ำราวกับผลมะเขือเทศสุก พร้อมรักสบสายตาคู่นั้นเพียงชั่วเสี้ยววินาทีก่อนจะรีบหลุบลงต่ำเพราะถูกความประหม่าคุกคาม

“ไม่มีอะไรที่ผมไม่กล้าหรอกพร้อมรัก ต่อให้คุณท้ามากกว่านี้ผมก็ทำได้ แต่ผมไม่มีความจำเป็นที่จะจูบคุณต่อหน้าคนอื่นหรอกจริงไหม”

แพทย์หนุ่มบอกเพียงเท่านั้นก่อนที่เขาจะดึงตัวกลับมาแล้วจัดการคาดเข็มขัดนิรภัย ทิ้งพร้อมรักเอาไว้กับความอาการประหม่ากับใบหน้าที่ร้อนจัด และอาการเคอะเขินที่อัดแน่นจนแทบล้นอก ก่อนที่เขาจะเคลื่อนรถออกไป

ถึงแม้จะถูกความเขินอายจู่โจมอย่างหนักในตอนแรก แต่เพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่ยังไม่จางหายกับความเย็นจากแอร์รถยนต์ที่ลอยเข้าปะทะผิวกายทำให้เปลือกตาสีมุกกลับมาหนักอึ้อีกครั้ง สุดท้ายพร้อมรักก็ผล็อยหลับไปในที่สุด

ราวเที่ยงคืนเศษรถของวินธัยก็มาจอดที่ใต้คอนโดฯ ของพร้อมรัก แพทย์หนุ่มปลดเข็มขัดนิรภัยออกแล้วดับเครื่องยนต์ ร่างสูงเอี้ยวตัวไปหาคนที่หลับสนิท เอื้อมมือไปจัดการปลดเข็มขัดนิรภัยที่คาดอยู่บนตัวหญิงสาวออก

“พร้อมรักถึงแล้ว”

เปลือกตาสีมุกที่ปิดสนิทในตอนแรกค่อยๆ เปิดปรือขึ้น ดวงตากลมโตกระพริบถี่ๆ อยู่สามสี่ครั้งเพื่อปรับการมองเห็น ก่อนที่ดวงตากลมโตจะเบิกกว้างเมื่อเห็นใบหน้าหล่อเหลาห่างออกไปไม่มากนัก

“หมอ!”

พร้อมรักเรียกอีกฝ่ายเสียงหลงพลางเบียดตัวเข้าหาเบาะนั่งจนแผ่นหลังของหญิงสาวแทบจะฝังแน่นลงไปกับเบาะหนังนั้น แต่วินธัยไม่ยอมผ่อนปรน เขายังไม่ยอมถอยใบหน้าหล่อเหลาของเขาออกไป ซ้ำยังยกคิ้วข้างหนึ่งขึ้นสูงเป็นเชิงถามคล้ายไม่เข้าใจ

“เรียกผมทำไม”

“พะพร้อมไม่ได้เรียกหมอนะคะ พร้อมแค่อุทานเพราะตกใจ”

“เหรอ” ถึงแม้จะพูดแบบนั้นแต่วินธัยก็ไม่ยอมถอยออกไปอยู่ดี