ร้ายรักลิขสิทธิ์ลวง

บทที่2-1

วันวิสาขนข้าวของไปเก็บที่อพาร์ตเมนต์ก่อน ร่างบางทรุดตัวลงบนเก้าอี้สตูลสีขาวหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง ก่อนจะเลื่อนหน้าจอเครื่องมือสื่อสาร เปิดโปรแกรมไลน์เพื่อหาหมายเลขโทรศัพท์ที่ทางสำนักพิมพ์ส่งมาให้ เมื่อพบหมายเลขที่ต้องการหญิงสาวจึงรีบกดโทร.ออก

“สะ…สวัสดีค่ะ” เมื่อปลายสายกดรับ วันวิสาจึงรีบเอ่ยทักทายก่อนทันที

“นั่นใครจ้ะ”

เสียงตอบรับกลับมาทำให้เธอรู้ว่าไม่น่าจะใช่บุคคลที่เป็นเจ้าของภาพอย่างที่เธอกังวล ฟังจากน้ำเสียงที่ดูมีจริตจะก้านเธอคิดว่าน่าจะเป็นเสียงของผู้ชายแต่น่าจะเป็นผู้ชายที่มีใจเป็นหญิงเสียมากกว่า

“เอ่อ…น้ำขิงค่ะ ที่เป็นคนเขียนนิยายเรื่องที่มีปัญหาลิขสิทธิ์ภาพค่ะ”

“อ้อ…” ปลายสายเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะตอบกลับมา “หนูสะดวกมาพบพี่ไหมจ้ะ”

“สะดวกค่ะ” วันวิสารีบตอบรับ จะตอบว่าไม่สะดวกก็ไม่ได้ เพราะถ้าเธอไม่ยอมไปพบอีกฝ่ายวันนี้ วันจันทร์เขาต้องยื่นเรื่องฟ้องเธออย่างแน่นอน เธอยังไม่พร้อมที่จะต้องเผชิญหน้ากันที่ชั้นศาล

“งั้นมาพบพี่ที่คอนโดฯ…ย่านสุขุมวิท เจอกันหกโมงเย็นนะจ้ะ”

“ค่ะ” วันวิสาตอบรับอย่างไม่มีทางเลือก ก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างหนักหน่วงใบหน้าเนียนใสเต็มไปด้วยความกังวล

“เรียบร้อยจ้ะเจมส์” เจิมศักดิ์หันมายิ้มหวานให้เทอร์รี่ บอกตรงๆ เขาไม่เห็นด้วยที่เจ้าตัวใจดีจนเกินไปที่เรียกฝ่ายนั้นมาคุย แทนที่จะยื่นเรื่องฟ้องให้มันสิ้นเรื่องสิ้นราวไป

“ขอบคุณครับพี่บีบี้ พี่บีบี้กลับไปเถอะที่เหลือผมจัดการเอง”

“แหม…พอพี่หมดประโยชน์ก็ขับไล่ไสส่งทันทีเลยนะจ้ะ” เจิมศักดิ์แสร้งเอ่ยอย่างประชดประชัน

“พี่บีบี้ครับ” เทอร์รี่เรียกอีกฝ่ายอย่างอ่อนอกอ่อนใจ ตอนนี้เขาไม่ได้มีอารมณ์ร่วมที่อีกฝ่ายเอ่ยเย้าแหย่

“โอเคจ้ะ งั้นพี่ไปก่อนนะจ้ะ ว่าแต่…จะไม่บอกหน่อยเหรอว่าจะจัดการยังไง อ้อ…ฟังจากน้ำเสียงคู่กรณีของเจมส์น่ะ พี่คอนเฟิร์มจ้ะว่าไม่ใช่ผู้หญิงวัยป้าอย่างที่เจมส์เข้าใจอย่างแน่นอน และเธอชื่อน้ำขิง”

พูดจบเจิมศักดิ์ก็สะบัดก้นออกไป ปล่อยให้เทอร์รี่มองตามหลังไปอย่างขำๆ

คอนโดฯ นี้เป็นของชายหนุ่มที่ซื้อมาจากน้ำพักน้ำแรงของตนเอง นานๆ ครั้งเขาถึงจะได้มาพักสักที ภายในตกแต่งโทนสีขาวสไตล์หรูหรา มีห้องน้ำ ห้องนอน ห้องครัว ห้องทำงาน ห้องรับแขกอย่างครบครัน เหมาะสมกับราคาที่เขาต้องจ่ายไปเกือบๆ เจ็ดหลัก ที่เขาเลือกนัดเจอคู่กรณีที่นี่ก็เพราะมันดูเป็นส่วนตัว ขณะที่นั่งรอร่างสูงก็หยิบหนังสือนิยายเจ้าปัญหาที่เขาหยิบมาจากตู้นิรภัย ก่อนจะเปิดไปอ่านหน้าที่เขียนเกี่ยวกับจากใจผู้เขียนที่ระบุว่านิยายเรื่องนี้ลงให้อ่านในเว็บนิยายออนไลน์ด้วย

ใบหน้าหล่อเหลาถึงกับต้องขบกรามแน่นอีกครั้ง เมื่อเขาเปิดเข้าไปในเว็บนิยายออนไลน์ที่ใหญ่ที่สุดในประเทศไทย แล้วเจอว่ามีรูปของตัวเองโชว์หราเป็นพระเอกนิยายน้ำเน่าแบบนั้น มือหนาแทบจะปาเครื่องมือสื่อสารรุ่นล่าสุดที่อยู่ในมือไปให้พ้นๆ แต่เสียงโทรศัพท์ตั้งโต๊ะดังขึ้นเสียก่อน เจ้าเครื่องมือสื่อสารที่ไม่ได้รู้อีโหน่อีเหน่จึงอยู่รอดปลอดภัยดี

“ให้เธอขึ้นมาได้เลยครับ”

หลังจากเขาวางสายไม่ถึงสิบนาทีเสียงกริ่งที่หน้าประตูก็ดังขึ้น ได้เวลาที่เขาต้องจัดการกับเรื่องที่ทำให้เขาต้องหงุดหงิดใจในช่วงวันหยุดแล้วละ

วันวิสายืนอยู่หน้าห้องตามที่นัดหมายกันเอาไว้ ใจดวงน้อยเริ่มสั่นไหว ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะว่าอย่างไรบ้าง ก็แน่ละ เธอเป็นฝ่ายผิดเต็มๆ นี่ เขาจะว่าอย่างไรเธอก็คงต้องยอมแล้วล่ะคราวนี้ แต่ก็ยังดีที่อย่างน้อยเธอไม่ต้องคุยกับเจ้าของภาพโดยตรง แต่น่าจะเป็นคนที่จัดการเรื่องแทนเขามากกว่า นักแสดงผู้มีใบหน้าหล่อเหลาราวกับเทพบุตร แต่ติดจะหยิ่งนิดๆ จะยิ้มก็แค่ตอนสวมบทบาทการแสดงเพียงเท่านั้น ก็บุคลิกแบบนี้แหละที่เธอแอบชอบตั้งแต่ที่เห็นเขาผ่านหน้าจอโทรทัศน์ครั้งแรก

เทอร์รี่ เจมส์ เคฮิลล์

เสียงประตูเปิดดังผลัวะ ทำให้วันวิสาหลุดออกจากภวังค์ ก่อนหัวใจดวงน้อยจะเต้นกระหน่ำรัวอย่างบ้าคลั่ง เมื่อเห็นใบหน้าหล่อเหลาที่บึ้งตึงเข้าอย่างจัง

“คะ…คุณเทอร์รี่”

ใครก็ได้ช่วยบอกทีว่าน้ำขิงคนนี้แค่ฝันไปใช่ไหม

และวันวิสาก็ได้รู้ว่าเธอไม่ได้ฝันไปเมื่อเจ้าของห้องเดินนำเธอให้เข้ามาคุยในห้องทำงาน ตอนนี้เขากับเธอกำลังนั่งเผชิญหน้ากันโดยมีโต๊ะทำงานไม้สีเข้มที่มีแล็ปท็อปรุ่นล่าสุดกับปริ้นเตอร์ตั้งอยู่ด้วยคั่นกลางระหว่างเขากับเธอเอาไว้

นักแสดงหนุ่มจ้องมองคู่กรณีด้วยสีหน้าเรียบเฉย จนคนถูกจ้องใจคอไม่ค่อยดีว่าเขาจะเอาอย่างไร เพราะตั้งแต่เขาพาเธอเข้ามาในห้องนี้ ยังไม่มีเสียงใดๆ เล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากหยักได้รูปนั้นแม้แต่เพียงนิดเดียว นัยน์ตาสีดำกลมโตราวลูกกวางค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่าย ก่อนจะก้มหน้างุดตามเดิม เมื่อสบสายตาคมกริบที่จองมองอย่างเอาเรื่อง

นัยน์ตาสีเทาจ้องมองคู่กรณีที่กำลังก้มหน้างุด คงจะรู้ว่าตัวเองผิดล่ะสินะ แต่เขาค่อนข้างขัดใจตรงไอ้แว่นสายตาหนาเตอะที่เจ้าหล่อนสวมเอาไว้นั่นละ ดูรกหูรกตาชอบกล ใบหน้าเกลี้ยงเกลา ริมฝีปากสีเชอร์รี่สด จมูกที่เชิดขึ้นนิดๆ และนัยน์ตากลมโตราวลูกกวางน่ามองน้อยอยู่เมื่อไร แต่ไอ้แว่นสายตานี่แหละที่ขวางหูขวางตาเขามากที่สุด

ที่เทอร์รี่ไม่เอ่ยอะไรออกมาเพราะเขามัวแต่จ้องมองคู่กรณีอย่างเพลิดเพลิน เคยเจอคนสวยมาก็มาก ทั้งนักแสดง นางแบบและพวกเซเลบ แต่ไม่มีใครเลยที่ดึงดูดสายตาเขาเท่ากับผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเขาในตอนนี้ เธอไม่ได้สวยเด่น คำว่าน่ารักน่าจะเหมาะกับเธอมากกว่า และที่สำคัญเขาไม่อาจละสายตาได้ ก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายก็เต้นด้วยจังหวะแปลกๆ แต่สุดท้ายนักแสดงหนุ่มก็รีบสะบัดศีรษะไล่ความคิดฟุ้งซ่านออกไปจากสมอง และถึงเวลาแล้วที่ต้องจัดการเรื่องที่รบกวนจิตใจให้ขุ่นมัวเสียที

เมื่อเห็นอีกฝ่ายเงียบไปนาน วันวิสาจึงทำใจกล้า ตั้งใจจะเอ่ยขึ้นมาก่อน จะได้ออกไปจากสถานการณ์อันน่ากระอักกระอ่วนนี้ไปเสียที พอใบหน้าเรียวสวยเงยขึ้นมาเท่านั้นละ

จู่ๆ กำปั้นหนาก็ทุบโต๊ะดังปัง! วันวิสาที่นั่งอยู่ตรงหน้าสะดุ้งจนตัวโยน เก้าอี้สั่นไหวจนแทบล้มลง ตัวเธอสั่นงันงกราวลูกนกตกน้ำ

“คุณกล้าดียังไง เอาอิมเมจของผม รูปภาพของผมทำเป็นปกนิยายกิ๊กก๊อกของตัวเองแบบนั้น” เทอร์รี่พูดเสียงรอดไรฟันอย่างโมโหจัด