ทันใดนั้น ควินที่นั่งอยู่เบาะหลังในรถ ก็หรี่ตาลงทันที เสียงบทสนทนาเล็กน้อยของลูกน้อง ที่เฝ้าบ้านดังขึ้นผ่านบลูทูธรถอย่างชัดเจน
เขาขมวดคิ้ว ก่อนเอ่ยเสียงนิ่งเย็นจนทั้งรถตกอยู่ในความเงียบ
“…ใครเป็นอะไร?”
อารุมที่กำลังขับรถถึงกับเหลือบมองกระจกหลังทันที เมื่อเห็นสีหน้าเจ้านายเริ่มเปลี่ยน เขารีบรายงาน
“เสี่ยครับ… คุณชีวา เธอหิว… ตอนนี้ร้องไห้อยู่ครับ”
คำตอบนั้นทำให้ควินชะงักไปหนึ่งจังหวะ
ดวงตาเย็นเฉียบของเขานิ่งลึกลง เหมือนซ่อนความรำคาญและความไม่เข้าใจในคราวเดียวกัน
ควินขำในลำคอเบาๆ แต่ใบหน้ายังเรียบนิ่งไร้อารมณ์ ก่อนจะสบถกับตัวเอง
“โง่หรือไง… หิวก็กินสิ มานั่งร้องไห้ทำไม”
อารุมลังเลก่อนจะเอ่ยขึ้น
“เสี่ยครับ… เซฟเฮาส์ไม่มีอาหารนะครับ มีแต่ไวน์กับวิสกี้เต็มตู้”
ควินนิ่งไปนิดเดียว
ความจริงที่อารุมพูด… เขาพึ่งนึกได้เหมือนกัน
เพราะเขาไม่เคย “ใช้ชีวิต” อะไรในที่นั่นเลย
มีแต่สำหรับซ่อน
