หลังจากที่ควินพาชีวาขึ้นไปยังห้อง และอารุมออกไปตรวจสอบด้านนอก
อารุมเดินออกจากตัวอาคารช้าๆ ก่อนจะตรงเข้าไปหาลูกน้องสองคน ที่ยืนเฝ้าหน้าบ้านสีหน้าเครียดเหมือนรู้ว่าทำผิด
เขาถามเสียงเรียบ
“เมื่อกี้… ใครทำให้คุณชีวาร้องไห้?”
ลูกน้องทั้งสองคนรีบยืนตัวตรง คนแรกยกมือเกาศีรษะ
“ผมครับลูกพี่… แต่ผมพูดดีๆ นะครับ ผมแค่เล่าให้เธอฟังว่า เมียกับลูกผมทำงานอยู่ที่สนามกอล์ฟ ที่เขาใหญ่… เธอก็หันหลังกลับ เดินเข้าเซฟเฮาส์ไปเลย แล้วก็ร้องไห้ครับ”
อีกคนพยักหน้ารับตาม
“จริงครับ ผมยังตกใจอยู่เลยว่าเธอร้องเพราะอะไร?
อารุมถอนหายใจเบาๆ
“โอเค… ไปทำงานต่อเถอะ ไม่มีอะไรแล้ว”
เขาไม่แสดงสีหน้าอะไร แต่ในใจรู้สึกหนักอึ้ง
จากนั้นอารุม เขาก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหาเจ้านายทันที
ด้านบนห้อง ควินที่กำลังวางร่างชีวาลงบนเตียงนุ่มๆ ชะงักไปเล็กน้อย ก่อนกดรับสาย
"ว่าไง?
ปรายสายรีบเอ่ยรายงานทันที
“เสี่ยครับ… คุณชีวาเธอ
