ตอนที่ 2 ขอลูกคืน...(2)
1270 Words
“แปลว่า...เธอทิ้งลูกไปสี่ปีเพื่อไปทำงานเป็นผู้ช่วยเชฟแค่นั้นเองน่ะเหรอ”
“ไม่ใช่นะคะ คือ...แบมมีเหตุผลมากกว่านั้น...แต่...แบม...บอกไม่ได้ค่ะ”
“หึ ก็แค่ข้ออ้างทั้งนั้น แล้วเธอมาหาฉันทำไม” เขาแค่นยิ้มก่อนจะถามออกไปตรงๆ เพราะไม่อยากเสียเวลาไปกับเธอมากกว่านี้ แม้จะพอรู้จุดประสงค์ของเธออยู่บ้างก็ตาม
“คือแบมจะไม่อ้อมค้อมนะคะ วันนี้แบมมารับลูกคืนตามที่เคยบอกไว้ค่ะ หวังว่าคุณจะกรุณา...คืนลูกให้แบมด้วยนะคะ”
ไร้เสียงตอบรับหรือปฏิเสธใดๆ จากผู้ชายที่ดูน่ากลัวคนนี้ มีเพียงสายตาแข็งกระด้างที่มองมาอย่างจับผิดและนั่นก็ทำให้เธอต้องก้มหน้างุดเพราะรู้สึกแพ้สายตาของเขาอีกครั้ง แต่พอเธอไม่พูดอะไรเขาก็ไม่คิดจะถาม และมันก็ทำให้เธออึดอัดมากขึ้น เหมือนเขาต้องการจะเล่นสงครามประสาทกันอย่างนั้น
“มีใครอยู่แถวนี้บ้าง” เสียงเขาตะโกนเรียกสาวใช้แบบไม่มีปี่มีขลุ่ย ทำให้เธอรีบเงยหน้าขึ้นมองด้วยความตกใจ เพราะไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ ไม่นานก็มีสาวใช้คนหนึ่งวิ่งเข้ามา
“คุณเธียรต้องการอะไรคะ”
“ไปตามคุณหนูมาหาฉันที”
“ได้ค่ะ”
แล้วสาวใช้ก็ก้าวออกไป ก่อนจะกลับมาพร้อมคุณหนูตัวน้อย
“มาหาพ่อตรงนี้ครับ”
เขาเรียกลูกชาย แล้วเด็กน้อยก็เดินมานั่งข้างบิดาอย่างว่าง่าย
“คุณพ่อเรียกผมทำไมเหรอครับ”
เขาเงยหน้ามองบิดาอย่างสงสัย
“จำที่พ่อเคยบอกลูกตั้งแต่เล็กๆ ได้มั้ย พ่อบอกว่าวันที่ลูกอายุครบสี่ขวบคุณแม่ของลูกจะมาหา”
“จำได้ครับ”
“แล้วลูก...ยังอยากเจอคุณแม่อยู่มั้ยครับ”
“ผม...” เขายังไม่ตอบในทันที แต่ด้วยความที่เป็นเด็กฉลาด ทำให้เขาหันไปมองผู้หญิงแปลกหน้าที่อยู่ฝั่งตรงข้าม แล้วถามกลับบิดาแทน
“เค้า...คุณเป็นแม่ของผมเหรอครับ”
“ใช่ครับ เค้าเป็นแม่แท้ๆ ของลูกเอง สวัสดีคุณแม่สิครับ เค้ามาหาลูกตามสัญญาแล้วนะ”
เด็กชายหันไปมองหน้าคนที่ถูกแนะนำตัวว่าเป็นแม่ ภีมพิมลจึงได้รีบส่งยิ้มให้กับลูกของเธอ รู้สึกดีใจที่เธียรทรรศน์ไม่ได้คิดจะปกปิดสถานะของเธอกับลูก และไม่คาดหวังว่าเขาจะแนะนำให้ลูกรู้จักเธอไวขนาดนี้ด้วยซ้ำ แปลว่าเขาคงจะยินยอมให้เธอพาลูกไปแล้วรึเปล่านะ
“สวัสดีครับหนุ่มน้อยของแม่ แม่ชื่อแบมนะครับ แม่เป็น...แม่ของลูกจริงๆ แม่กลับมาหาลูกแล้วนะ” เธอบอกพร้อมกับน้ำตาเอ่อคลอ
“สวัสดีครับ..คุณ....คุณแบม”
เพราะเพิ่งจะเคยเจอหน้ากันครั้งแรกทำให้ลูกของพวกเขาทำตัวไม่ถูก จะเรียกผู้หญิงแปลกหน้าว่าแม่ก็ยังมีบางอย่างที่ทำให้เรียกไม่ออกและไม่สนิทใจด้วยซึ่งภีมพิมลก็ไม่ได้น้อยใจสักนิด เพราะรู้อยู่แล้วว่าเธอกับลูกคงต้องใช้เวลาปรับตัวเข้าหากันอีกพักใหญ่กว่าเขาจะยอมเปิดใจให้กับแม่คนนี้
“เอาล่ะครับเด็กดี พ่อเรียกลูกมาเพื่อให้ลูกมาทำความรู้จักกับคุณแม่เอาไว้ก่อน เดี๋ยวพ่อมีธุระจะคุยกับคุณแม่ของลูกต่อ ลูกออกไปเล่นกับลัคกี้ก่อนนะครับ ไว้มีอะไรแล้วพ่อจะให้คนไปตามนะ ตอนนี้พ่อแค่อยากให้ลูกรู้ว่าพ่อไม่เคยโกหกลูกเท่านั้น”
“ครับคุณพ่อ” เขาหันมาสบตากับคนที่เพิ่งรู้จักในฐานะแม่ครู่หนึ่ง ก่อนจะรีบวิ่งออกไปด้วยท่าทางที่ร่าเริงกว่าตอนเข้ามา โดยมีสายตาของคนเป็นแม่มองตามอยู่ตลอดจนเขาลับสายตาไป
“ลูกของแบมชื่ออะไรเหรอคะ คุณยังใช้ชื่อที่แบมเคยให้อยู่มั้ยคะ” เธอหันมาสบตากับคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม ก่อนจะหันไปมองที่หน้าต่างเพราะมันทำให้เธอมองเห็นลูกชายที่อยู่ตรงสนามหญ้าอย่างชัดเจน
“ธรณ์เทพ คือชื่อลูก...ของฉัน”
เธียรทรรศน์บอกพลางจ้องหน้าผู้หญิงใจร้ายด้วยแววตาว่างเปล่า เมื่อได้ยินอย่างนั้นเธอจึงได้หันมามองเขาทันที
“ลูกของแบมค่ะ เค้าเป็นลูกของแบม ในจดหมายที่แบมทิ้งไว้ให้แบมก็บอกแล้วว่าอีกสี่ปีแบมจะมารับลูกคืน ตอนนั้นแบมยังไม่พร้อมที่จะเลี้ยงเค้า แต่ตอนนี้แบมพร้อมแล้ว คุณช่วยคืนลูกให้แบมเถอะนะคะ แล้วเราสองคนจะไม่มารบกวนคุณอีกเลย จากนี้คุณก็จะได้เป็นอิสระอย่างที่คุณต้องการ ไม่ต้องมีภาระอะไรอีก”
“อย่ามาทำเหมือนว่าเธอรู้จักฉันดี”
“อะไรนะคะ”
“เธอไม่รู้จักฉันด้วยซ้ำ เพราะฉะนั้นเธอไม่มีวันรู้ว่าสิ่งที่ฉันต้องการคืออะไร”
“แล้วคุณต้องการอะไรล่ะคะ”
“ฉันต้องการให้เธอออกไปจากชีวิตเราสองคน แล้วฉันจะให้เธอสิบล้าน หวังว่าคงพอใจ”
“ไม่ค่ะ แบมไม่ได้ต้องการเงิน แต่แบมต้องการลูกคืน”
“งั้นยี่สิบล้าน”
“จะกี่ล้านแบมก็ไม่เอาค่ะ”
“ร้อยล้าน”
“นี่คุณฟังไม่เข้าใจตรงไหนคะ แบมบอกว่าไม่ต้องการเงิน แบมแค่อยากได้ลูกคืนเท่านั้น”
“เธอนั่นแหละที่ไม่เข้าใจ ในเมื่อเธอทิ้งเค้าไปแล้ว ก็ไม่สมควรที่จะกลับมาทวงสิทธิ์ความเป็นแม่ด้วยซ้ำ”
“แต่แบมมีสิทธิ์ที่จะทวงนะคะ ถ้าต้องขึ้นศาลแบมก็จะทำ”
“ศาลเนี่ยนะ? ท่านคงจะยอมให้เธอพาลูกไปง่ายๆ หรอก ในเมื่อเธอเคยทิ้งเค้าไปแล้วครั้งหนึ่ง จะมีอะไรมารับประกันว่าเธอจะไม่ทิ้งเค้าอีก และถ้าเทียบระหว่างผู้อำนวยการโรงพยาบาลอย่างฉัน กับผู้หญิงไม่มีหัวนอนปลายเท้าอย่างเธอ ไม่ต้องบอกก็คงเดาได้แล้วมั้งว่าท่านจะให้ลูกอยู่กับใคร”
“แบมรู้ค่ะว่าแบมไม่ได้ร่ำรวยและมีชื่อเสียงเหมือนคุณ แต่...ครั้งนั้นแบมไม่มีทางเลือกจริงๆ ถ้าแบมไม่เอาลูกมาทิ้งให้คุณ ลูกของแบมก็คงต้องตกอยู่ในอันตราย เพราะ...”
“ฉันไม่สนใจเหตุผลงี่เง่าไร้สาระของเธอ สำหรับฉันแล้วคนที่ทิ้งลูกไปก็ไม่มีสิทธิ์มาเรียกร้องอะไรทั้งนั้น รับเงินร้อยล้านแล้วกลับไปซะ ก่อนที่ฉันจะเปลี่ยนใจแล้วไม่ให้ค่าอุ้มท้องของเธอแม้แต่สตางค์แดงเดียว”
เขาจ้องหน้าเธออย่างเอาเรื่อง คิดว่าเธอคงจะโวยวายแล้วหาทางพาลูกไปให้ได้ หรือไม่ก็ยอมรับเงินร้อยล้านตามที่เขาเสนอ แต่ภีมพิมลกลับทำในสิ่งที่เขาไม่คาดคิด เธอค่อยๆ ทรุดตัวลงนั่งคุกเข่ากับพื้นแล้วยกมือไหว้เขาก่อนที่น้ำตาของเธอจะไหลออกมา
“แบมขอร้องนะคะคุณหมอ ชีวิตของแบมผ่านเรื่องบ้าๆ มาได้ก็เพื่อรอวันนี้เท่านั้น คุณจะไม่ยอมยกลูกให้แบมก็ได้ แต่ขอให้แบมได้อยู่กับลูกที่นี่ได้มั้ยคะ จะให้แบมอยู่ในฐานะอะไรแบมก็ยอม แต่แบมไม่อยากอยู่ห่างจากลูกอีกแล้ว”
- Writer
