“ตื่นมากินข้าวได้แล้ว”
เสียงของเธียรทรรศน์ดังขึ้นในเช้าวันใหม่ และพอประตูเปิดเขาก็ถือถาดอาหารเช้ามาวางบนโต๊ะข้างเตียง
บนถาดมีข้าวต้มหมูร้อนๆ สองชาม กาแฟดำหนึ่งแก้ว และไข่ต้มที่ถูกปอกเปลือกเรียบร้อยและน้ำเปล่าอีกสองแก้ว เหมือนไม่ใช่ของเธอเพียงคนเดียว และนั่นทำให้เธออดไม่ได้ที่จะตั้งคำถาม
“วันนี้คุณไม่ได้ไปทำงานเหรอคะ”
“วันนี้หยุด จะอยู่ดูแลเธอ”
“ดูแลหรือคุม ยังกลัวว่าฉันจะลุกไปขโมยของอะไรในบ้านคุณอีกหรือไงกัน?”
“ประมาณนั้น”
เขานั่งลงข้างเตียง มือใหญ่เอื้อมมาตรวจหน้าผากเหมือนเมื่อวาน แต่ครั้งนี้ปลายนิ้วอุ่นแตะนานกว่าปกติ
“ไม่มีไข้แล้ว แต่หน้ายังซีดอยู่...เหมือนศพ” น้ำเสียงที่เหมือนบ่นกลับฟังคล้ายห่วงใยทว่าก็ยังมีคำพูดที่ฟังดูไม่รื่นหูนัก แต่เธอก็เริ่มจะชินกับคำพูดเหล่านี้แล้ว
“ขอฉันลุกไปล้างหน้าแปรงฟันก่อนนะคะ เผื่อหน้าตาจะสดใสไม่เหมือนศพ” เธอขยับตัวลุกขึ้นมานั่งด้วยท่าทางแข็งแรงก
