ตอนที่ 18
พริมาเงยหน้ามองไมค์ หยาดน้ำตาใสไหลอาบแก้มช้าๆ ราวกับสายฝนที่เพิ่งซาลง ทว่า...ในดวงตาคู่นั้นกลับฉายแววของความรู้สึกมากมายที่เอ่อล้นออกมา ทั้งความหวาดกลัวที่ยังไม่จางหาย ความโล่งใจที่ได้รับการช่วยเหลือ และความรู้สึกอื่นบางอย่างที่เริ่มก่อตัวขึ้นอย่างเงียบๆ เมื่อได้สบตากับเขาอีกครั้ง
“ขอบคุณนะคะ ไมค์!!!...ขอบคุณที่กลับมา” เสียงของเธอสั่นสะท้านด้วยความตื้นตัน เขาเหลือบมองไปยังร่างเด็กหนุ่มที่นอนแน่นิ่งอยู่บนพื้นด้วยแววตาขุ่นเคืองก่อนจะหันมามองหญิงสาวตรงหน้า
“คุณไม่เป็นไรมากใช่ไหม?” พริมาได้ยินเสียงทุ้มนุ่มของไมค์ ความรู้สึกปลอดภัยค่อยๆ แทรกซึมเข้ามาโอบกอดหัวใจที่กำลังหวาดหวั่น ความมึนงงจากฤทธิ์ยาเมื่อสักครู่เริ่มจางหายไป เหลือไว้เพียงความตกใจและหวาดกลัวที่ยังคงสั่นสะท้านไปทั่วร่าง
เธอสบตากับไมค์ มองเห็นแววตาที่เป็นห่วงอย่างแท้จริง น้ำตาใสไหลอาบแก้มช้าๆ เธอพยักหน้าเบาๆ และพยายาม
