อารดากำลังจะเดินกลับเข้าบ้าน แต่พาทิศก็โผล่มาขวางหน้าเอาไว้เสียก่อน
“ดา... พี่ขอคุยด้วยหน่อยได้ไหม”
อารดาช้อนตามองพาทิศด้วยสายตาว่างเปล่า แม้เขาจะเปลี่ยนสรรพนามที่ใช้ในการเรียกแทนตัวเองและตัวของหล่อน แต่มันก็ไม่ได้ทำให้หล่อนรู้สึกคลายเจ็บช้ำลงได้เลย
หล่อนยังจดจำความใจร้ายของผู้ชายตรงหน้าได้เป็นอย่างดี
“ไม่ได้หรอกค่ะ ดาต้องรีบไปหาคุณหญิงย่า”
หล่อนจะเดินหนี แต่พาทิศก็ก้าวตามมาขวางหน้าเอาไว้ไม่ลดละ
“หลีกทางด้วยค่ะคุณพาทิศ”
สีหน้าของพาทิศเศร้าหมอง และก็ยิ่งสลดใจเมื่อได้ยินคำพูดเย็นชาของอารดา
“เรียกพี่ว่า ‘เอก’ ได้ไหมดา”
อารดายิ้มเยาะ ความเจ็บปวดยังคงเต้นระริกอยู่ภายในอกไม่เสื่อมคลาย
“ลืมไปแล้วเหรอคะว่าคุณพาทิศต้องการให้ดาเรียกแบบไหน”
“ตอนนั้นพี่มันโง่ ทำอะไรลงไปไม่ได้คิด พี่ขอโทษนะน้องดา”
เขายื่นมือมาจับแขนของหล่อนเอาไว้ ไออุ่นจากอุ้งมือแข็งแรงของพาทิศทำให้อารดาเกือบใจอ่อนอยู่แล้ว
