อารดาถลึงตาใส่พาทิศ และเอามือผลักหน้าอกกว้างแรงๆ แต่เขาแข็งแรงเหลือเกิน ไม่ขยับเขยื้อนแม้แต่น้อย
“ไปให้พ้นหน้าดาเลยนะ”
พาทิศส่ายหน้าไปมา
“กว่าพี่จะมีโอกาสได้อยู่ใกล้กับน้องดา รู้ไหมว่ามันยากแค่ไหน”
“เราไม่จำเป็นต้องอยู่ใกล้กันหรอกค่ะ ไม่จำเป็นอีกแล้ว”
“จำเป็นสิ เพราะพี่จะไม่ยอมเสียน้องดาไป”
“หึ พูดอะไรอายปากตัวเองบ้างนะคะ ลืมไปแล้วหรือไงว่าคุณยังมีคุณแววดาวอีกคน”
เมื่อพูดถึงแววดาว อารดาก็ยิ่งรู้สึกเจ็บปวด เพราะจดจำได้ดีว่าพาทิศรักแววดาวมากแค่ไหน
“พี่กับแวว เราเลิกกันแล้วล่ะครับ”
“เลิกกันทำไมล่ะคะ ในเมื่อคุณรักคุณแววดาวมาก คุณควรจะดีใจด้วยซ้ำที่ดาออกมาจากเส้นทางชีวิตของพวกคุณได้” หล่อนตอกกลับด้วยน้ำเสียงเจ็บปวด
“ถ้าพี่ยังรักแววอยู่ พี่ก็คงต้องโง่มากๆ แล้วล่ะครับน้องดา”
พาทิศยื่นมือมากุมมือเล็กของอารดาเอาไว้ และก็จับเอาไว้แน่น ไม่ยอมให้หญิงสาวดึงหนีไป
“คุณรักคุณแววดาวมากไม่ใช่เ
