ไป๋หรงชำเลืองหรี่ตามองอี้เฟยหยาง
คิดอะไรอีกแล้ว ผู้ชายคนนี้
อี้เฟยหยางรู้สึกว่ามีคนเฝ้ามอง จึงเงยหน้าขึ้นมามองสบตาอันล้ำลึกของไป๋หรง แววตานิ่งตั้งคำถาม มีความอ่อนละมุนอยู่จางๆ ชายหนุ่มจึงคลี่ยิ้มน้อยๆ ความสุขเอ่อล้นทั่วตัว
“มีอะไรรึเปล่าครับ”
ไป๋หรงยิ้มกว้าง เอ่ยขึ้น
“พิธีกรบนเวที กำลังจะเรียนเชิญท่านอี้เฟยหยางขึ้นบนเวทีแล้วค่ะ”
อี้เฟยหยางตะลึงเล็กน้อย หันไปเห็นคนของตัวเองยื่นก้มหน้าต่ำอยู่ข้างๆ จึงรีบปรับสีหน้าจัดจับคอเสื้อเล็กน้อย รอขึ้นกล่าว
ไป๋หรงมองอี้เฟยหยางที่กำลังก้าวเดินไป แผ่นหลังยังคงมั่นคง สีหน้ามีความจริงจัง เขาขึ้นกล่าวขอบคุณแขกที่มาร่วมงานและพูดถึงแผนการตลาดและจุดมุ่งหมายของบริษัทที่จะก้าวเดินต่อไป น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยพลังหนักแน่น สร้างความน่าเชื่อถือและสายตาชื่นชมจากแขกที่มาร่วมงานไม่น้อย
หากสังเกตดี ๆ จังหวะนั้น จะพบว่าคุณนายอี้หยิบมาเช็ดหน้าเข็ดน้ำตาที่หางตา
