เสียงดังกึกก้องของผู้มีอำนาจใหญ่ที่สุดในจวนนี้ตวาดลั่นเรียกให้บ่าวไพร่และผู้ที่มาก่อกวนนั้นหันกลับมา ลู่จินหลิวและหลัวหานเฟิงนั้นตัวสั่น เพราะเสียงนั้นคล้ายกับท่านแม่ทัพหลัวในอดีตไม่มีผิด ทั้งโหดเหี้ยมและเด็ดขาด
“ทะ...ท่านโหว...!” เสียงตะกุกตะกักเอ่ยออกมาอย่างหวาดกลัว นางสืบแน่ชัดแล้วว่าท่านโหวมิอยู่จวน เหตุใดถึงกลับมาทันเห็นพวกเขาอาละวาดเช่นนี้ คิดว่าหากบ่าวไพร่ในจวนมันให้ร้ายจะได้ตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จต่อหน้า อย่างไรนางก็เป็นแม่เล็กของเขา ย่อมต้องเห็นหัวบ้างให้อาศัยเรือนดอกท้อด้านหลังนี้ก็ยังดี
แต่ที่ผิดจากที่คาดการณ์ไว้คือ ฮูหยินเชลยนี่กลับได้ครองเรือนที่ไม่คิดว่าจะมีใครได้ครองไปแล้ว ตอนแรกคิดว่านางจะได้อยู่เรือนใหญ่เสียอีก ที่ไหนได้อยู่เรือนหลังที่ใครหลายคนมองว่าเป็นเรือนที่ห่างไกล ไม่มีผู้คนสนใจ แต่หารู้ไม่เรือนนี้นั้นนางอิจฉาอดีตฮูหยินนัก ที่ได้พักผ่อนกับท่านแม่ทัพ ทั้งกว้างขวาง
