การใช้ชีวิตในโรงเรียนมัธยมสิ้นสุดลงเมื่อสุริยันต์เรียนจบมัธยมต้นและได้ใช้บัตรประชาชนเป็นครั้งแรก นทีที่ขู่อาฆาตเอาไว้หายเข้ากลีบเมฆไป พร้อมทั้งสุริยันต์ก็ลืมเลือนมันไปเสียสนิท
“โอ๊ย!” เสียงร้องของผู้หญิงคนหนึ่งที่วิ่งหนีมาชนเข้าอย่างจังในงานประจำอำเภอทำให้สุริยันต์หงุดหงิดไม่น้อย เขากำลังจับมือแดนตะวันเดินเที่ยวงานอยู่ ในขณะที่พลากรตามมาติดๆ เพื่อดูแลเจ้านายทั้งสอง
“ยันต์ ยันต์จริงๆ ด้วย ช่วยเราด้วย” ยาหยีนั่นเอง หล่อนอายุแก่กว่าเขาสามปี พอหล่อนเห็นสุริยันต์เข้าก็ดีใจ รีบเข้ามาหลบทางด้านหลังในทันที สีหน้าแตกตื่น ดวงตาลอกแลก ใบหน้ามีรอยฟกช้ำทำให้สุริยันต์รู้ในทันทีว่าเธอกำลังหนีอะไรมา และกำลังถูกตามทำร้าย
“หนีมีอะไรมา” สุริยันต์เอ่ยถาม ยังจับมือน้องชายอยู่ไม่วาง
“เฮีย แดนจะไปเล่นม้าหมุน” เด็กน้อยเขย่ามือพี่ชาย
“เดี๋ยวก่อน” สุริยันต์ไม่ดุน้องแต่อุ้มขึ้นมาแนบอกแทน แดนตะวันกอดคอของพี่ชา
