“นิ้วของกู มือของกู โอ๊ย! พวกมึงมาช่วยกูด้วย นิ้วของกู ข้อมือของกู กูจะฆ่ามึงไอ้ชาติหมา ไอ้เลว ไอ้ลูกหมา กูจะฆ่ามึงกูจะฆ่ามึงซะ!!! โอ๊ย!!!” พิทายตะโกนด่าอย่างเจ็บแค้น สอดมือเข้ากับขา หนีบเอาไว้ด้วยความเจ็บปวดทรมาน กัดปากจนห้อเลือด
สุริยันต์หัวเราะในขณะที่ลูกน้องของพิทายกรูกันเข้ามาช่วยเจ้านาย ไม่มีใครกล้าเข้าไปต่อกรกับสุริยันต์เลยสักคนเดียว
“หิ้วปีกลูกพี่มึงกลับไปกินนมแม่เถอะว่ะ อ้อ... ไม่ต้องฝากเอาไว้ก่อนหรอกนะ พร้อมเมื่อไหร่มึงมาได้เลย กูพร้อมบวก เพราะคนอย่างกูไม่เคยกลัวหมาหมู่อย่างมึงอยู่แล้ว”
สุริยันต์เดินไปหาพลากร อีกฝ่ายส่งหลวงปู่ทวดเหยียบน้ำทะเลจืดและตะกรุดกลับมาให้ เขามองอย่างโล่งใจ นี่คือพระว่านเก่าแก่ที่บิดาของเขามอบไว้ให้ก่อนตาย อาของเขาเก็บเอาไว้ให้ เพิ่งมอบให้เขาเป็นของขวัญวันเกิดตอนเรียนจบมัธยมต้น เป็นหลวงปู่ทวดเหยีบน้ำทะเลจืดเนื้อว่านปลุกเสกรุ่นแรก เขายกมือขึ้นพนมและใส่ก
