“ฝากบอกพระอาจารย์ด้วยว่าข้าดีขึ้นมาก อีกไม่กี่วันก็คงออกว่าราชการได้ ตอนนี้เหล่าเสนาอำมาตย์คงมีเรื่องสำคัญมากมาย ข้าคงจะนอนซมอยู่เช่นนี้อีกนานมิได้”
“นี่พระองค์ก็แข็งแรงขึ้นมากแล้วนะเพคะ หม่อมฉันต้องขอตัวเพราะหลังจากนี้อาจเข้าเฝ้าพระองค์ได้ยากเพราะราชองครักษ์คอยถวายการคุ้มกันแน่หนาเหลือเกิน”
“พวกเขาทำตามหน้าที่ แต่สำหรับเจ้าแล้วมาหาข้าได้ทุกเมื่อ”
“ขอบพระทัยเพคะ...หม่อมฉันทูลลา”
ฮุยอินออกไปแล้วยังเหลือแต่จางลี่ยืนอยู่ด้วยความรู้สึกที่นางไม่อาจอธิบายได้ เพราะหลี่เจี๋ยทำราวกับไม่สนใจ เขาดื่มโอสถที่ฮุยอินนำมาถวายจนหมด จางลี่ไม่รู้ว่านางจะกล่าวอะไรนอกจากหันหลังให้แต่ต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงหลู่อ๋องดังขึ้นว่า
“เจ้าจะไปไหน?”
นางไม่ยอมหันกลับไปเพียงตอบว่า
“หม่อมฉันขอตัวกลับไปที่ห้องเพคะ”
“เจ้าเพิ่งมามิใช่รึ”
“หม่อมฉันคิดว่าพระองค์อาจทรงต้องการพักผ่อนมากกว่า”
“โอ๊ย!”
เสียงนั้นทำจางลี่ต
