“ของบางอย่างมีความหมายสำหรับบางคนมากเกินกว่าจะบอกค่าได้แม้มันมิใช่สิ่งล้ำค่า และของบางอย่างก็ไร้ความหมายสำหรับบางคนแม้ค่าของมันจะสูงเพียงไหนก็ตาม”
“จริงซีนะ...เจ้าพูดถูกแล้วน้องสาวของพี่...ของบางอย่างสำหรับบางคนว่าดีแต่สำหรับอีกคนอาจไร้ความหมาย”
หลี่เจี๋ยวางหยกแดงครึ่งซีกบนสร้อยคอนั้นทาบลงบนเนินทรวงขาวสล้างของจางลี่ที่กระเพื่อมไหว รอยยิ้มเมื่อครู่จางหายไปแต่เขากลับลูบไล้ฝ่ามือบนไหล่ขาวเนียนของนาง จางลี่ปั่นป่วน ในกายร้อนรุ่มอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน เขาแตะต้องนางอย่างถนอมแต่ปลายนิ้วกดลงบนเนินเนื้อหนักหน่วงในที หลี่เจี๋ยก้มหน้าลงไปจนปากชิดริมฝีปากของนางเพื่อกระซิบ
“น้องสาวของพี่...สิ่งใดกันที่มีค่ามากที่สุดสำหรับเจ้า”
“หม่อมฉันยังเยาว์ ยังมิค้นพบสิ่งนั้น”
“หากเจ้าได้ค้นพบ เจ้าจะทำเช่นไร”
“หม่อมฉันจะเก็บมันไว้ ตราบสิ้นลมหายใจของหม่อมฉัน”
หลี่เจี๋ยปิดปากของนางอีกครั้ง จุมพิตชายาอย่างดื่มด่
