รุ่งเช้า
รถคันหรูของคุณหมอดุจตะวันเลี้ยวเข้ามาในรั้วบ้านราวหกโมงครึ่ง เขาลงจากรถก็พบกับคุณแม่บ้านที่รีบเดินเข้ามาด้วยสีหน้าเป็นกังวล
“ คุณซันคะ ”
“ มีอะไร ”
“ คุณซันไม่รับโทรศัพท์เลย ฉันส่งข้อความไปคุณได้อ่านไหมคะ ”
“ ฉันทำธุระอยู่ ไม่ได้เปิดอ่านอะไรทั้งนั้น เกิดอะไรขึ้น ”
“ คือ... คุณแก้วเธอกลับบ้านน่ะค่ะ ”
“ กลับบ้าน ? กลับอะไรตอนนี้ อาทิตย์หน้าจะเปิดเทอมอยู่แล้ว แล้วคุณเพ็ญปล่อยให้เธอไปได้ยังไงกัน ! ”
“ เอ่อ... เธอบอกว่าคิดถึงบ้าน คิดถึงยาย ฉันห้ามแล้วก็ไม่ฟัง เลยให้นายหมายไปส่งที่หมอชิตค่ะ ”
“ ... ”
“ ฉันขอโทษจริง ๆ ค่ะคุณซันที่สะเพร่า ”
เขาไม่ได้ตอบอะไร มีเพียงใบหน้าที่บ่งบอกว่าตึงเครียดเหลือเกิน ก่อนที่จะเดินเข้าไปในตัวบ้าน
“ คุณซันจะรับมื้อเช้าเลยไหมคะ ”
“ ไม่อยากกินอะไรทั้งนั้น ! ” เสียงเกรี้ยวกราดตวาดกลับมาทำให้คุณแม่บ้านสะดุ้งเฮือก
ปกติแล้วไม่ว่าจะยุ่งแสนยุ่ง เหน
