เด็กสาวโผลงไปที่เตียงแล้วกอดเขาเอาไว้แนบอก พร้อมกับพูดปลอบประโลม มือข้างหนึ่งลูบหลังลูบศีรษะเขาเบา ๆ
“ ชู่ว ไม่ร้องแล้วนะคะ คุณหมอแค่ฝันร้าย ไม่ร้องแล้วค่ะ หนูอยู่นี่แล้ว กอดคุณหมอไว้แล้ว ”
เธอปลอบเขาอยู่นาน กอดเขาเอาไว้แน่น เสียงร่ำไห้นั้นมันดูเศร้าสร้อยเจ็บปวดเหลือเกินจนเธอเผลอน้ำตาซึมไปด้วย
เขาฝันถึงอะไรนะ ทำไมมันดูรวดร้าวและเจ็บปวดขนาดนั้น ?
เธอทั้งกอดและพรมจูบ เสียงหวานพร่ำปลอบเพื่อให้เขาคลายเศร้า เพื่อให้รู้ว่าเธออยู่ตรงนี้เพื่อเขา
ได้ผล ในที่สุดเขาก็เงียบลงพร้อมกับที่ค่อย ๆ ปรือตาขึ้นมามองเธอช้า
“ แก้ว ” เขาเรียกเธอเบา ๆ
“ ใช่ค่ะ แก้วเอง ไม่เป็นไรแล้วนะคะ คุณหมอแค่ฝันร้าย ” เธอตอบพร้อมรอยยิ้มแล้วก้มลงจูบหน้าผากเขาอีกครั้ง
“ ไม่เป็นไรแล้วนะคะ ”
แต่ฉับพลันนั้นเขาก็ลุกพรวดขึ้นแล้วผลักเธอออกอย่างแรงจนหงายหลังเกือบตกเตียงพร้อมตวาดเสียงดังลั่น
“ ออกไป ! ” เด็กสาวจ้องมองเขาต
