ฉันเก็บโทรศัพท์ที่เพิ่งคุยธุระเสร็จกลับเข้าที่แล้วทอดกายออกมาหน้าคลับเฮ้าส์เพราะอยากจะหาที่เงียบ ๆ สูดอากาศสักครู่ ก่อนจะเข้าไปช่วยเดนิสทำโปรเจ็กต์หาข้อมูลต่อให้เสร็จ
ดวงตากลมเหลือบเห็นริมสนามแข่ง ในยามบ่ายแก่ ๆ แสงแดดเริ่มอ่อนแรงส่องกระทบกับเงาวิบวับของมอเตอร์ไซค์คันโปรดของไคเลอร์ ที่ถูกเจ้าตัวใช้ผ้านุ่มเช็ดถูทุกซอกทุกมุมอย่างทะนุถนอมก้ม ๆ เงย ๆ เช็ดนู้นนี่ไม่หยุด
จริง ๆ จะเดินผ่านไปก็ได้…แต่ฉันเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเท้าหนักกลับมาหยุดอยู่ข้าง ๆ เขาอย่างไม่รู้ตัว
"ไคเลอร์" อีกฝ่ายเงยหน้าขึ้นมา ทั้งเศษผ้าที่ถืออยู่ก็แทบจะค้างกลางอากาศ ปรายมองเงียบ ๆ จนฉันพูดต่อ "ทำอะไร ทำไมไม่เข้าไปทำโปรเจ็กต์ต่อ"
"กินข้าวอยู่มั้ง" คำตอบของเขาก็ไม่เคยทำให้ผิดหวังอีกเช่นเคย
"นายคุยดีกับฉันสักวันมันจะตายหรือไง" ฉันกรอกกลิ้งดวงตาใส่เขาอย่างเหนื่อยหน่าย มีครั้งไหนบ้างที่เขาจะตอบฉันดี ๆ อย่างกับคนทั่วไป
"ไม
