สนาม(รัก)อันตราย

บทที่ 01 หนังสือของคนแอบรัก

แสงยามเช้าอ่อน ๆ สาดส่องผ่านผ้าม่านของห้องทำงานที่มีสูตินรีแพทย์หญิงนั่งทำงานเช่นปกติ ในทุก ๆ วันของหมอเค้กไม่มีอะไรจะสำคัญไปเท่ากับคนไข้มากมายที่อยู่ในความดูแล แม้แต่ความรู้สึกของเธอที่กำลังแหลกสลายจนไม่เหลือชิ้นดี เหมือนโลกทั้งใบกำลังถล่มลงมา ทว่าสิ่งที่เธอแสดงออกกลับมีเพียงใบหน้าอันเรียบนิ่ง ไร้อารมณ์ อย่างที่เธอมักจะเป็นทุกวัน

"ดิฉันเชิญคนไข้คนต่อไปเลยนะคะ" พยาบาลสาวก้าวเข้ามาในห้องของคนที่กำลังตรวจสอบแฟ้มประวัติคนไข้คนต่อไปแบบเงียบ ๆ

"..." และได้ความเงียบกลับมาเป็นคำตอบ แม้สายตาคนเป็นหมอจะจ้องมองเอกสารหลายแผ่นตรงหน้า ทว่าใจเธอกลับเหม่อลอยไปไกลกระทั่งพยาบาลสาวต้องเดินมาจับแขนและเอ่ยเรียกอีกครั้ง

"คุณหมอคะ..."

"คะ!?" เพียงเท่านั้นหมอเค้กก็รู้สึกตัว ตื่นจากความคิดแล้วเงยหน้ามองพยาบาลด้วยท่าทีตกใจตื่น

"ให้ดิฉันเชิญคนไข้คนต่อไปเลยไหมคะ"

"ค ค่ะ เชิญได้เลยค่ะ" จนเธอได้สติ คนทำตามหน้าที่ก็จัดการต่อทันที

กว่าจะหมดเคสผู้ป่วยนอกก็เล่นคนเป็นหมอแบบเธอถึงกับยับเยิน หมอเค้กทิ้งตัวพิงพนักพร้อมหลับตาลง ได้เวลาลงเวรที่ควบมาเกือบยี่สิบชั่วโมง ทว่าคนที่ได้พักกลับไม่มีแรงที่จะทำอะไรต่อแม้แต่จะกลับบ้าน เหนื่อยกายแต่ก็ไม่เท่าเหนื่อยใจที่เต็มไปด้วยแผลเหวอะหวะ เพียงเพราะคนคนเดียวที่ทำใจที่ผุพังแหลกสลายกลายเป็นเพียงก้อน ๆ หนึ่งที่ไม่มีค่าอะไร

"ไม่ใช่เพื่อนหรอกครับ แต่เป็นแฟนผมเอง"

"ฟะ แฟนเหรอ…งั้นก็แปลว่า…"

"ใช่...ผมมีลูกแล้วครับ"

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ณ หน้าห้องฉุกเฉินทำให้หมอเจ้าของไข้อย่างหมอเค้กถึงกับไปไม่เป็น คู่สนทนาคนนั้นคือไคเรน ผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าเป็นเพื่อนสนิทตั้งแต่สมัยเรียน แต่เป็นเธอเองที่คิดไม่ซื่อตั้งแต่แรก ไม่เคยมองเขาเป็นแค่เพื่อนทั้งที่รู้ดีว่าอีกฝ่ายไม่เคยคิดเกินเลย หรือเป็นมากกว่าเพื่อนสนิทที่ดีที่สุดของเขา

เธอเพียงแค่อยู่ในมุมเงียบ ๆ เสมอมา ได้เห็นเขา ทำเพื่อเขาและอยู่กับความหวังไปวัน ๆ หวังว่าสักวันหนึ่งการอยู่เคียงข้างจะทำให้เขาหันกลับมามองเธอเป็นมากกว่านั้น

แต่เปล่าเลย...

เขามีแฟนแล้ว...เจ็บกว่านั้นคือเขากับแฟนมีลูกด้วยกันแล้ว

ความจริงทำให้โลกของเธอที่หมุนเวียนด้วยความรักที่มีให้เขาหยุดนิ่ง ความหวังอันริบหรี่มอดลงแล้ว และใช่...แสงสว่างจากปลายเทียนที่มีไคเรนเป็นเจ้าของก็มืดลงเช่นกัน

เค้กไม่มีหวังเลยสินะ

เพียงเท่านั้นก็ทำให้น้ำตาของคนที่ปิดตาสนิทไหลพรากอย่างไม่รู้ตัว มาถึงตอนจบของหนังสือฉบับแอบรักเพื่อนสนิทยาวนานถึง 7 ปีที่ผ่านมาจบลงอย่างสมบูรณ์

มันจบแล้วจริง ๆ

"เค้ก...ฉันมาแล้ว!" เสียงหวานของคนที่เดินเข้ามาในห้องพักแพทย์ทำให้เจ้าของห้องดีดตัวขึ้นมา ก่อนจะรีบปาดน้ำตาที่เลอะหน้าไม่ให้อีกคนเห็นว่าเธอกำลังร้องไห้

"แกมาได้ไงตูน" การ์ตูนเพื่อนสนิทสาวเพียงคนเดียวของเธอ พยาบาลวอร์ดศัลยกรรมหน้าตาสะสวย สดใสแต่ก็ไม่ยอมใคร ขั้วตรงข้ามของเค้กแทบทุกตรง จนใครเห็นสองคนนี้ก็ต้องแปลกใจทำไมเขาทั้งสองถึงสามารถเข้ากันได้ดี

"ก็เรานัดกันไง วันนี้แกให้ฉันช่วยไปเลือกของให้ไคเรนไม่ใช่เหรอ?" ใช่...การ์ตูนรู้ รู้ความรู้สึกทุกอย่างของเค้กที่มีต่อไคเรน ตั้งแต่แรก ๆ ที่ชอบกระทั่งพัฒนามาเป็นความรัก ทว่าสิ่งที่เธอไม่รู้คือเรื่องของเธอและเขามันจบลงแล้ว

"วันนี้ฉันรู้สึกไม่ค่อยสบาย ขอโทษด้วยนะ" เค้กไม่มีกระใจมากพอที่จะเล่าความจริงให้เพื่อนฟัง แน่นอนว่าความรู้สึกในตอนนี้หากมีอะไรที่สะกิดขึ้นมาเธอจะไม่มีความอดทนมากพอที่จะสะกดกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลต่อหน้าคนอื่นอีกต่อไป

"อ้าวเหรอ...แล้วเป็นอะไรมากไหม ไปให้หมอไคเรนตรวจให้สิ" การ์ตูนยิ้มกรุ้มกริ่ม เรื่องเปิดทางให้เค้กได้อยู่ใกล้ชิดกับคนที่รักคือสิ่งที่เธอทำมาตลอด และครั้งนี้ก็เช่นกัน

"ไม่ล่ะ ฉันแค่เหนื่อยน่ะ นอนพักก็หายแล้ว"

"เขินล่ะสิ เพราะไม่ยอมรุกแบบนี้ถึงไม่สมหวังสักที"

ถึงรุกไป...ก็ไม่สมหวังอยู่ดี นั้นคือสิ่งที่เธอคิด ทว่าสิ่งที่แสดงออกคือความเงียบงัน ไม่มีคำพูด หรือประโยคใด ๆ ที่เล็ดรอดออกมา

"ท่าจะไม่สบายจริง ๆ งั้นเรากลับกันเลยไหม" ท่าทีเหนื่อยหน่ายของเพื่อนทำให้การ์ตูนต้องหยุดเล่น เธอช่วยเพื่อนหมอของเธอจัดของส่วนตัวเตรียมกลับบ้าน ก่อนจะผละประตูออกกว้างเสียงของคนพูดหน้าห้องก็ดังเข้ามาในโสตประสาทของคนสองคน

"ฉันได้ยินไม่ผิด อาจารย์ไคเรนบอกว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นแฟนของเขา แล้วก็มีลูกด้วยกันแล้วด้วย" เพียงเท่านั้นการ์ตูนก็หันขวับมามองเพื่อนทันที ใบหน้าขึ้นคำถามว่าสิ่งที่พยาบาลกำลังพูดกันเป็นความจริงมากแค่ไหน

เค้กพยักหน้าเบา ๆ ในเมื่อมาถึงขนาดนี้ก็ไม่มีอะไรต้องปิดบัง

"แล้วหมอเค้กล่ะ อาจารย์ไคเรนไม่ได้ชอบหมอเค้กหรอกเหรอ?" ชื่อของเธอที่ตกอยู่ในประเด็นสนทนาของคนกลุ่มนั้นทำให้เค้กและการ์ตูนเลือกที่จะนิ่ง

"ก็คิดไปเองน่ะสิ คนไม่มีมนุษย์สัมพันธ์อย่างหมอเค้กผู้ชายคนไหนจะชอบ ยิ่งอาจารย์ไคเรนน่ารักขนาดนั้น ไม่เข้ากันเลยสักนิด" คนชักสีหน้าอย่างการ์ตูนทำให้เค้กต้องรีบดึงแขนไว้ ไม่เพียงแค่นั้นเรียวขาสวยก็จะเดินออกไปเอาเรื่องคนที่กำลังต่อว่าเพื่อนเธอลับหลังด้วย

"เราไปกันเถอะ" เค้กส่ายหัวระรัว เธอไม่อยากมีเรื่อง และไม่ชอบให้เพื่อนสนิทเอาเวลาที่มีค่าไปแลกกับคนประเภทนั้นเช่นกัน