ตอนที่ 3 เจ้าเล่ห์
880 Words
ตอนที่ 3
เจ้าเล่ห์
ไอรินมองไปรอบๆ ทางที่รุ่นน้องชายขับรถพามาด้วยท่าทางตื่นตระหนกไม่น้อย เพราะตอนนี้รถกำลังเลี้ยวเข้าคอนโดหรูที่อยู่ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยเท่าไหร่นัก
“ถ้านายไม่จอดฉันจะโทรแจ้งตำรวจจริงๆ นะ” ไอรินขู่ด้วยท่าทางจริงจัง
“ฉันต้องกลัวตำรวจพวกนั้นไหม” ฐานทัพหันมาเอียงคอถาม
“นายคิดว่าฉันไม่กล้ารึไง”
“คิดว่ากล้า แต่ก็คิดว่าคงไม่มีโอกาสได้โทรอีกเหมือนกัน” ฐานทัพแสยะยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะแย่งมือถือในมือของเธอมาโยนลงไปที่ปลายเท้าของตัวเอง
“ทำบ้าอะไรของนายอีกเนี่ย!”
“โทษที ก้มลงไปเก็บสิ ฉันขับรถอยู่มือไม่ว่าง” ฐานทัพแสร้งตีหน้าเศร้า ทว่าจงใจดันเป้ากางเกงให้สะดุดตาของหญิงสาว เพราะถ้าเธอก้มลงเก็บใบหน้าของเธอก็จะห่างจากเป้ากางเกงของเขาเพียงไม่กี่คืบเท่านั้น
และก็โชคร้ายที่เธอหลงกลเขาเผลอมองไปที่เป้ากางเกงปูดนูนทำให้ใบหน้าหวานแปรเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อทันทีด้วยความเขินอาย ยิ่งเขาพยายามขยับตัวเพื่อให้เป้ากางเกงเด่นชัดเธอยิ่งไม่กล้ามองเข้าไปกันใหญ่
“เอ้า ทำไมไม่มาหยิบ”
“หยิบกับผีนายสิ อะ...ไอ้บ้านี่” ไอรินเบือนหน้าหนีออกไปนอกหน้าต่างพลางต่อว่ารุ่นน้องชายไปด้วย
“อะไรของเธอ แค่ให้หยิบโทรศัพท์ทำเป็นบิดไปบิดมา บ้าปะเนี่ย”
“ไอ้...” ไอรินหันกลับมาจ้องหน้าตาทะเล้นของฐานทัพด้วยความหงุดหงิด
“ไอ้อะไร ไอ้หน้าหล่อนี่งี้เหรอ”
“เฮอะ!” ไอรินถอนหายใจออกมาด้วยความเหลือเชื่อ “ถ้านายไม่จอดรถฉันจะตะโกนให้คนมาช่วยจริงๆ ด้วย”
“งั้นก็บอกมาว่าบ้านเธออยู่ไหน ถ้าไม่บอกก็ไปคุยที่ห้องฉัน”
“นายจะคุยอะไรของนาย”
“เรื่องรายงานไง”
“ก็บอกให้โทรคุยเอาไง”
“ก็ตอนแรกเธอบอกไม่ให้ฉันไปบอกเธอเอง นี่ฉันก็อุตส่าห์ถ่อสังขารมาคุยกับเธอแล้วนี่ไง จะเอายังไงกันแน่”
“เมื่อไหร่นายจะเลิกกวนตีนฉันสักทีเนี่ย”
“เนี่ย พอจริงจังก็หาว่ากวนตีน” ฐานทัพแสร้งส่ายหน้าน้อยใจเมื่อถูกกล่าวหา
“ฉันให้นายไปหาหัวข้อรายงานมาไง นายหาได้แล้วก็แค่บอกฉันมามันจะยากอะไรนักหนาเล่า”
“แบบนี้เธอก็เอาเปรียบฉันน่ะสิ”
“ฉันเนี่ยนะเอาเปรียบ นายหายหัวไปเป็นอาทิตย์พึ่งจะมาอยากจะทำงานตอนนี้ แล้วมาบอกฉันเอาเปรียบกับแค่ให้นายไปคิดหัวข้อ แล้วหาข้อมูลมาเนี่ยนะ”
“ก็ตอนนั้นฉันขี้เกียจทำ ตอนนี้ขยันแล้วจะทำไมอะ ยังไม่เลยกำหนดส่งสักหน่อย เธอเองก็ขี้เกียจเหมือนกันแหละ ผ่านไปตั้งอาทิตย์หนึ่งฉันไม่เห็นเธอจะเริ่มทำอะไรตรงไหนเลย หัวข้อจะทำก็ไม่มี”
“คนอย่างฉันถ้าคิดจะทำแป๊บเดียวก็เสร็จ ถ้านายไม่อยากทำก็ไม่ต้องทำ ฉันทำคนเดียวได้ พอใจรึยัง”
“แล้วจะให้ฉันขับรถวนลานจอดรถอีกนานไหม”
“ก็จอดสิ”
“จะขึ้นห้องฉันว่างั้น”
“ฉันจะกลับบ้าน”
“เออรู้แล้ว แล้วบ้านอยู่ไหน”
“ก็บอกว่าจะกลับเองไง”
“ทำไมดื้อจังวะ” ฐานทัพอุทานออกมาด้วยความเหนื่อยใจ ก่อนจะขับรถลงมาจากลานจอดรถมุ่งหน้าสู่ถนนสายหลักเมื่อหญิงสาวไม่ยอมบอกที่อยู่กับเขา
“จะไปไหนของนายอีก”
“ไม่บอกก็ขับรถวนอยู่นี่ละ วันนี้ฉันว่าง”
“แต่ฉันไม่ว่าง”
“ไม่ว่างก็บอกมาว่าบ้านอยู่ไหนจะไปส่ง คำถามฉันมันเข้าใจยากตรงไหน”
“เออ บอกก็ได้!” ไอรินตะโกนออกมาด้วยความปลงตก เธอไม่อยากเสียเวลาต่อล้อต่อเถียงกับเขาแล้วจึงได้ยอมบอกที่อยู่ของตัวเองไป
“ก็แค่นั้น” ฐานทัพกระตุกยิ้มมุมปากออกมาด้วยความพึงพอใจที่ตัวเองเป็นฝ่ายชนะ ก่อนจะขับรถมุ่งหน้าไปยังจุดหมายปลายทางที่หญิงสาวบอกมาด้วยท่าทางอารมณ์ดี ผิดกับอีกฝ่ายที่ได้แต่กอดอกนั่งหน้าบึ้งด้วยความหงุดหงิด
“อยู่บ้านกับใครอะ” ฐานทัพถามขึ้นท่ามกลางความเงียบภายในรถที่มีเพียงเสียงเพลงคลอเบาๆ เท่านั้น เพราะก่อนหน้านี้ไอรินยื่นมือมาเบาเสียงเพลงลงด้วยความรำคาญ
“ถ้าตอบว่าเสือกจะโกรธไหม”
“ไม่โกรธก็ได้เอ้า”
“ดี งั้นไม่ต้องเสือก”
“ใช้ได้เลยว่ะ” ฐานทัพหัวเราะออกมาด้วยความชอบใจกับท่าทางของหญิงสาว เขาไม่เคยเจอผู้หญิงคนไหนที่กล้าแสดงออกต่อหน้าเขาขนาดนี้มาก่อน หรือเพราะเธอถือตัวว่าตัวเองเป็นรุ่นพี่เขาอย่างนั้นหรือ? แต่น่าเสียดาย ที่เขามองเธอเป็นเพียงแค่ผู้หญิงตัวเล็กๆ คนหนึ่งเท่านั้น และดูเหมือนตอนนี้เขาจะรู้สึกถูกใจกับฝีปากแรงกล้าของเธอเข้าแล้ว...
- Writer
