“ใช่ค่ะ หนูแก้วก็เห็นไม่ใช่เหรอคะว่าคุณภูน่ะผอมลงไปเยอะแค่ไหน หนวดเคราก็ไม่ยอมโกน ป้าเดินเจอตอนกลางคืนก็ตกใจแทบช็อกอยู่หลายครั้ง นึกว่าโจรเข้าบ้าน”
แม้ว่าป้าแม่บ้านจะพูดติดตลก แต่ดอกแก้วก็อดรู้สึกละอายใจไม่ได้
“แก้วรู้สึกไม่ดีเลยค่ะ พี่ภูคงทุกข์ใจมาก”
“หนูแก้วไม่ต้องรู้สึกผิดหรอกค่ะ เพราะคุณภูร้ายกาจกับหนูแก้วเอาไว้มาก ที่โดนอยู่นี้ยังถือว่าน้อยเกินไปนะคะ”
“ที่พี่ภูทำลงไปก็เพราะว่าพ่อของแก้วทำกับครอบครัวของพี่ภูเอาไว้ก่อน”
ดอกแก้วเข้าใจทุกการกระทำของภูวดลเป็นอย่างดี
“ก็หนูแก้วใจดีแบบนี้ คุณภูเลยแพ้”
ดอกแก้วยิ้มน้อยๆ ขณะก้าวเดินออกไปนอกตึก โดยมีป้าแม่บ้านเดินตามไปข้างๆ
“หนูแก้วเดินไปตรงที่แปลงกุหลาบเก่าสิคะ คุณภูสร้างห้องสมุดเสร็จแล้วนะคะ”
ดอกแก้วหันมายิ้มกับคู่สนทนา ขณะย่ำเท้าเดินตรงไปยังแปลงกุหลาบเก่า และเมื่อไปถึงก็ยิ้มกว้างออกมา
“เสร็จแล้วจริงๆ ด้วยค่ะ”
“หนูแก้วเข้าไปดูข้
