ยิ่งหญิงสาวอ่อนโยนและใจดีกับเขาแบบนี้ ภูวดลก็ยิ่งรู้สึกผิดเหลือพี่
“พี่ขอโทษนะ... ขอโทษสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านมา... ให้อภัยพี่นะดอกแก้ว...”
“แก้วไม่เคยโกรธ ไม่เคยเกลียดพี่ภูเลยค่ะ ด้วยความสัตย์จริง...”
ไม่น่าเชื่อว่าดอกไม้จะเบ่งบานในหัวใจของคนได้มากมายขนาดนี้
ภูวดลยิ้มกว้าง ดวงตาของเขาตอนนี้ไม่เหลือความทุกข์ทรมานอีกต่อไปแล้ว
“ทูนหัวของพี่...”
เขากระชับอ้อมแขนที่รัดรอบร่างเล็กของดอกแก้วแน่นขึ้น พลางจูบเบาๆ ที่หน้าผาก และจูบไปทั่วทั้งใบหน้านวล
“พี่รักเธอนะ พี่รักเธอดอกแก้ว...”
“แก้วก็รักพี่ภูค่ะ...” หล่อนยิ้มหวาน ดวงตาตอนนี้มีแต่ความสุข
ภูวดลกำลังจะอุ้มดอกแก้วไปที่เตียง อยากจะมีความสัมพันธ์กับหล่อน เพราะคิดถึงแทบขาดใจ แต่ประตูห้องพักก็ถูกดันให้เปิดออกเสียก่อน พร้อมกับหยกที่ปรากฏตัวขึ้น
“อุ๊ย... ฉันมาขัดจังหวะอะไรหรือเปล่าเนี่ย”
ดอกแก้วดิ้นออกจากอ้อมแขนของภูวดล ก่อนรีบแก้ตัวกล
