ดอกแก้วได้ยินเสียงเคาะประตูห้องก็นึกว่าเพื่อนกลับมาจากมหาวิทยาลัยแล้ว เพราะปกติเพื่อจะกลับมาช่วงเวลานี้พอดี
แต่ทันที่บานประตูถูกดันให้เปิดออกไป ดวงตาของหล่อนก็ต้องเบิกกว้าง สีของใบหน้าซีดเผือดไม่ต่างจากกระดาษสีขาว
“พี่... ภู...”
หล่อนพึมพำออกไปด้วยความตื่นตกใจระคนหวาดกลัว และพยายามอย่างที่สุดที่จะดึงประตูให้ปิดลง แต่มือใหญ่ของภูวดลมีเรี่ยวแรงมากกว่า
ไม่นานเขาก็เปิดประตูออกได้อีกครั้ง พร้อมกับก้าวเข้ามาภายในห้องพัก
ดอกแก้วรีบถอยหลังหนี ดวงตาเบิกโพลงด้วยความตื่นตกใจ
“พี่ภู... มาได้ยังไงคะ มาทำไม...”
หล่อนพยายามรวบรวมสติ แต่สมองมันมืดดำไปไหมดแล้ว
ภูวดลจะต้อง... จะต้องทำมีแผนการทำร้ายเด็กในท้องอย่างแน่นอน
หล่อนถอยหนี...
หนีไปจนสุดทาง ด้านหลังเป็นผนังห้องเย็นเฉียบ และเขาก็ก้าวมาหยุดตรงหน้า
“พี่ภู... ไม่นะ... แก้ว... อธิบายได้...”
ยิ่งเขาไม่พูดอะไรออกมาเลย ความหวาดกลัวก็ยิ่งเพิ่มพูน
