หลังจากเลิกเรียน ดอกแก้วก็เดินออกมารอที่หน้ามหาวิทยาลัย และทันทีที่ขั้นมานั่งบนรถ คนตัวโตก็ออดอ้อนขึ้นทันที
“วันนี้ฉันไปหาหมอมาด้วยนะดอกแก้ว”
“แล้วคุณหมอว่ายังไงบ้างคะ” ดอกแก้วหันมองภูวดลด้วยความเป็นห่วง
“หมอบอกว่าฉันพักผ่อนน้อยเกินไปน่ะ”
ดอกแก้วถอนใจออกมา และก็ตำหนิคนตัวโตออกไปอย่างลืมตัว
“ก็พี่ภูมัวแต่ทำ...” หล่อนอึกอักพูดไม่จบ
ภูวดลยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ ดวงตาของเขากรุ้มกริ้มเหมือนเช่นทุกวัน
“ฉันมัวแต่ทำอะไรเหรอ”
“ก็...”
นี่จะให้หล่อนพูดออกไปจริงๆ เหรอ
“ก็อะไร หื้อ?”
“พี่ภูก็รู้อยู่แล้วนี่คะว่าอะไร”
คนตัวโตหัวเราะร่วน และก็ฉวยโอกาสจูบแก้มนุ่มเบาๆ
“ก็เธอน่ารักนี่นา ใครจะนอนกอดเฉยๆ ได้ล่ะ”
“พี่ภูอย่ามาเฉไฉเลยค่ะ ต่อจากนี้ไปพี่ภูต้องนอนพักเยอะๆ นะคะ จะได้หายเร็วๆ”
“เป็นห่วงฉันมากเหรอ”
“เอ่อ...”
ดอกแก้วก้มหน้าหลบตาคนถามพัลวัน
“ตอนนี้ฉันหายแล้วล่ะ เพราะฉันได้ยาดีมาจากพยาบาล”
