ภูวดลกลับมาหาหมอที่โรงพยาบาลอีกครั้ง เพราะแปลกใจกับอาการของตัวเองที่ไม่ยอมหายเสียที
และระหว่างที่กำลังนั่งรอคิวการตรวจรักษาอยู่นั้น สายตาก็มองไปเห็นหญิงชายคู่หนึ่งกำลังปลอบประโลมกันอยู่
ผู้หญิงผิวขาวที่สวมใส่ชุดคลุมท้อง กำลังยกมือขึ้นลูบหลังให้กับผู้ชายซึ่งเดาว่าน่าจะเป็นสามี ที่กำลังเอาหน้ามุดอยู่ในถุงพลาสติกหูหิ้วสีขาวขุ่น พร้อมทั้งอาเจียนออกมาเป็นระยะ
“รู้สึกดีขึ้นไหมพี่พจน์”
ผู้ชายเลิกอาเจียน และรีบเอายาดมซึ่งเหมือนกับยาดมที่อยู่ในมือของเขาเปี๊ยบเลยขึ้นอุดรูจมูก
“พออ้วกแล้วก็ดีขึ้นนิดหน่อยน่ะน้องนี”
“บอกแล้วให้รออยู่ที่บ้าน นีมาคนเดียวได้”
“ก็เมียพี่ท้องไส้อยู่นี่ พี่จะปล่อยให้มาคนเดียวได้ยังไงกันล่ะ”
ผู้เป็นสามีมองภรรยาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความห่วงใย
“นีรู้ค่ะว่าพี่พจน์เป็นห่วงนีมาก แต่พี่พจน์แพ้ท้องหนักขนาดนี้ นีเห็นแล้วก็อดรู้สึกผิดไม่ได้ค่ะที่ลากพี่พจน์มาด้วยน่ะ”
“พี่ไม
