ร่างบางนั่งลงพิงกอกล้วยอย่างคนหมดแรง สองแขนกอดเข้าตัวเองเอาไว้แน่น ซบหน้าลงกับเข่าปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมา ริมฝีปากอิ่มเม้มเข้าหากันแน่นเพื่อไม่ให้เสียงสะอื้นเล็ดลอดออกมา
เมื่อคืนเขาก็กล่าวหาว่าเธอไปอ่อยผู้ชายคนอื่น วันนี้เขาก็พูดใส่หน้าว่าเธอมาขัดดอกต่อหน้าคนอื่น เขาไม่คิดเลยหรือไง ว่าเธอก็เสียใจเป็นเหมือนกัน
คนใจร้าย ทำไมต้องทำร้ายความรู้สึกของเธอแบบนี้ด้วย...
บัวคลี่ได้แต่พร่ำต่อว่าเข้มในใจ ยิ่งคิดเธอก็ยิ่งเสียใจและเจ็บปวดกับคำพูดเหล่านั้น แต่จะทำอย่างไรได้ ในเมื่อสิ่งที่เข้มเอ่ยออกมาคือเรื่องจริงทั้งนั้น สิ่งที่เธอทำได้คือก้มหน้ายอมรับความจริงและทำใจยอมรับคำพูดนั้นให้ได้ รวมไปถึงหยุดความรู้สึกของตัวเองที่มีต่อเข้มเอาไว้เพียงแค่นี้ เพราะสุดท้ายเธอกับเขาก็ต้องจบและจากกันอยู่ดี
คิดแล้วบัวคลี่ก็ลอบผ่อนลมหายใจออกมาเบาๆ เงยหน้าขึ้นสู้กับความจริงที่เธอไม่อาจหนีพ้น ยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาของตัวเอง
